[srodtytul]Skąd to rozstrzygnięcie[/srodtytul]
Sąd nie uwzględnił skargi.
Oceniając prawidłowość wykładni art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zastosowanej przez organy, sąd w całości podzielił ich stanowisko. Przypomniał, że ze zwolnieniem podatkowym określonym w tym przepisie mamy do czynienia po spełnieniu przez podatnika ściśle określonych warunków.
Sąd orzekający w pełni zaaprobował stanowisko [b]NSA wyrażone w wyroku z 21 maja 2003 r. (III SA 2524/2001)[/b], zgodnie z którym, „podstawą określenia wysokości ekwiwalentu za używaną przez siebie przy wykonywaniu pracy broń jest jej równowartość”. Równowartość tę należy odnieść do ceny jednostkowej odpowiadającej cenie nabycia broni jako kategorii obiektywnej.
Kwoty wypłaconego pracownikom ryczałtu za broń, przekraczające równowartość zakupionej broni, nie mogą być uznane za ekwiwalent wolny od podatku dochodowego od osób fizycznych, a zatem podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Płatnik samodzielnie określił podstawy obliczenia współczynników mających zastosowanie do konkretnych pracowników przy wypłacie ekwiwalentów za używaną w pracy broń.
Te same uwagi należy odnieść do ekwiwalentu wypłacanego za używanie przez pracowników innych prywatnych narzędzi. Skoro przepis stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania, to wszelkie okoliczności mające wpływ na wysokość zobowiązania podatkowego powinny być odpowiednio udokumentowane. Możliwość objęcia zwolnieniem wymaga również prawidłowego udokumentowania własności używanych przez pracowników przedmiotów.
