„Wykonując przepisy dotyczące odpowiedzialności [jednego państwa za dług innych państw; wtrącenia w nawiasach kwadratowych – moje, W.G.], zawarte w decyzji w sprawie zasobów własnych z 2020 r. [art. 9 ust. 5 akapit 2], Komisja Europejska została upoważniona do pozyskiwania dodatkowych środków od państw członkowskich pod pewnymi warunkami. Prawo to nie ogranicza się do równowartości wypłaconych [danemu państwu] dotacji [pochodzących z pożyczki zaciągniętej przez Komisję]. [...]. Zakres zobowiązań potencjalnie wymagalnych od budżetu federalnego [Niemiec] obejmuje całkowitą wielkość zadłużenia Unii Europejskiej pomniejszoną o dotacje i pożyczki przypisane Niemcom. [...]. Nie ma obowiązującego harmonogramu spłat; pozyskanie [przez Komisję Europejską] dodatkowej gotówki [przez Komisję na podstawie art. 9 ust. 5 akapit 2] mogłaby odbywać się bez zgody zainteresowanego państwa członkowskiego, od którego gotówka ta byłaby w tym momencie wymagana (raport Federalnej Izby Obrachunkowej, op. cit., s. 19 [„Krótko mówiąc: jeśli państwo członkowskie nie wypełnia swoich zobowiązań płatniczych, wtedy pozostałe państwa członkowskie będą zaangażowane proporcjonalnie w całym okresie spłaty bez konieczności ponownego wyrażania zgody z ich strony w danym momencie"], 21, 23). Oznacza to bezpośredni dostęp [Komisji Europejskiej] do budżetu federalnego".
Również podczas trwającej obecnie debaty nad ratyfikacją unijnej decyzji w Finlandii wyłoniły się, podnoszone przez ekspertów, kwestie analogiczne określane lapidarnie jako: „Między zaangażowaniem europejskim a poważnym traktowaniem prawa" (Verfassungsblog.de, 29.04.2021 r.).
Nie dla podatków nakładanych przez Unię
Ratyfikowana decyzja przewiduje jako nowe źródła finansowania budżetu Unii nie tylko pożyczkę zaciąganą przez Komisję Europejską, ale także podatki i cła. W Niemczech ustawę ratyfikacyjną przyjęto większością 2/3 Bundestagu i jednogłośnie przez Bundesrat, po następujących komentarzach tamtejszych naukowców-prawników: „Prawidłowe ustanowienie podatków unijnych i stworzenie nowych zasobów własnych, które prowadzą do bezpośrednich obciążeń obywateli, zakłada zmianę traktatu w celu stworzenia uregulowań finansowych. W każdym razie ustawa ratyfikująca odpowiednią decyzję w sprawie zasobów własnych musi zostać przyjęta większością głosów, zgodnie z art. 79 ust. 2 Ustawy Zasadniczej [2/3 głosów w obu izbach parlamentu]" – J. Hey, Das Einnahmesystem der Europäischen Union: neue Steuern als neue Eigenmittel?, Europäische Zeitschrift für Wirtschaftsrecht 2021, 7, s. 278, teza.
Następnie Autorka wyjaśnia generalnie (s. 285): „Z decyzji w sprawie zasobów własnych wynika, że należy dokonać rozróżnienia co do wymogów zatwierdzenia [przez państwa członkowskie]: Jeżeli decyzja w sprawie funduszy własnych reguluje jedynie kalkulację i wysokość wkładów finansowych państwa członkowskiego, wdraża ona jedynie art. 311 TFUE, a więc nie ma (dalszego) przekazania suwerenności. Zwykła większość jest wtedy wystarczająca do przyjęcia ustawy ratyfikującej. Jeżeli natomiast decyzja w sprawie zasobów własnych obejmuje przekazanie Unii dalszych uprawnień, a mianowicie ustanowienie uprawnień z zakresu prawa podatkowego, wówczas przenoszone są prawa suwerenne wywołując skutek natychmiastowy wobec Ustawie Zasadniczej w ten sposób, że wymagana jest większość zgodna z art. 23 ust. 1 zd. 3 w związku z art. 79 ust. 2 Ustawy Zasadniczej [2/3 głosów]".
W kontekście podatków dodajmy jeszcze to, o czym czytamy w ostatnim fragmencie motywu 8 decyzji w sprawie zasobów własnych: „[...] Unia będzie pracować nad wprowadzeniem innych zasobów własnych, które mogą obejmować podatek od transakcji finansowych".
Tymczasem zgodnie z art. 217 Konstytucji RP nakładanie danin publicznych wymaga odrębnej ustawy.
