Jeśli umowa dzierżawy opiewa na okres dłuższy niż 30 lat, to poczytuje się, że została zawarta na czas nieokreślony (art. 695 kodeksu cywilnego). Taki sam termin jest przy najmie, gdy stroną umowy jest przedsiębiorca. W pozostałych wypadkach termin wynosi dziesięć lat.
Konsekwencją powyższych regulacji jest to, że umowa dzierżawy albo najmu zawarta na czas określony dłuższy niż przewidziany przez ustawę po upływie tego okresu może zostać wypowiedziana przez strony z zachowaniem ustawowego terminu. A jest to przepis o charakterze imperatywnym, który nie może zostać zmieniony wolą stron. Dlatego przy inwestycji parku wiatrowego zawierane są głównie umowy dzierżawy na czas do 30 lat. Z punktu widzenia inwestora okres 30 lat z reguły jest za krótki. Jednocześnie, zawierając umowę na czas nieokreślony, inwestor naraziłby się na ryzyko wypowiedzenia umowy przez właściciela nieruchomości.
W praktyce inwestorzy w różny sposób zabezpieczają prawa do nieruchomości na okres dłuższy niż 30 lat. Często właściciel nieruchomości udziela inwestorowi nieodwołalnego pełnomocnictwa do zawarcia w jego imieniu kolejnej umowy. Inną praktyką jest zobowiązanie właściciela nieruchomości w umowie do zawarcia kolejnej umowy na określonych warunkach na żądanie inwestora.
Nie można jednak całkowicie wykluczyć, że w razie ewentualnego sporu sądowego między inwestorem i właścicielem nieruchomości powyższe metody mogą zostać uznane przez sąd (na podstawie art. 58 kodeksu cywilnego) za obejście przepisów prawa i tym samym nieważne. Należy przyjąć, że w pozostałym zakresie umowa taka będzie dalej ważna, jednakże po upływie ustawowego maksymalnego okresu będzie uważana za zawartą na czas nieokreślony i będzie mogła zostać wypowiedziana przez właściciela nieruchomości. Ryzyko wypowiedzenia takiej umowy należy jednak ocenić jako raczej znikome, gdyż prawo jej wypowiedzenia w tym wypadku jest uzależnione od wielu czynników, w tym od wyroku niezawisłego sądu.
Innym rozwiązaniem niż udzielenie pełnomocnictwa albo umowne zobowiązanie właściciela nieruchomości do zawarcia kolejnej umowy może być umowa leasingu. Jest ona szczególnym rodzajem umowy o korzystanie z rzeczy i w kodeksie cywilnym figuruje bezpośrednio za przepisami o najmie i dzierżawie. Ustawodawca ukształtował leasing, wykorzystując konstrukcję leasingu finansowego. Przedmiotem umowy leasingu mogą być zarówno ruchomości, jak i nieruchomości.