Dotyczy to zarówno oceny sytuacji w zakresie udzielania kredytów frankowych przez banki (zresztą w tej kwestii wyrabiałam sobie zdanie na podstawie upublicznianych dokumentów instytucji kontrolnych), jak i tego, jaki wpływ powinno mieć orzecznictwo TSUE na praktykę polskich sądów. Dokładniej i z całym niezbędnym warsztatem ostatnie zagadnienie jest przedstawione w obszernym tekście w „Iustitii" nr 3/2020.
Co się tyczy wynagrodzenia za korzystanie z kapitału kredytu przy rozliczeniu umowy unieważnionej, w obecnej wojnie na interpretacje prowadzonej imperio rationis, jednak mojemu poglądowi bliżej do coraz wyraźniej kształtującego się orzecznictwa TSUE (w szczególności orzeczenia Leonhard, C-301/18, są jednak i późniejsze). Jest oczywiste, że w sprawie C 19/20 „nie wykluczono" opłaty za korzystanie z kapitału, ponieważ ta kwestia była poza zasięgiem rozpoznania. Najlepiej będzie jednak poczekać – chyba TSUE będzie miał okazję tą kwestią rychło się zająć, wtedy rzecz będzie rozstrzygnięta ratione imperii.
Czytaj także:
Stanisław Sołtysiński: Świat kredytów walutowych objaśniany przez profesorów
Cytat z Rebekki Solnit w tytule polemiki prof. Sołtysińskiego brzmi szczególnie pikantnie z uwagi na przyjętą przez jej autora retorykę.
