Remanent z umysłowym mankiem

[b][link=http://blog.rp.pl/rybinski/2009/01/11/remanent-z-umyslowym-mankiem/" "target=_blank]Skomentuj[/link][/b]

To Antoni Słonimski podzielił czytelników felietonów na cztery kategorie – tych, co rozumieją, ale się nie zgadzają, tych, co rozumieją i się zgadzają, takich, co nie rozumieją i się nie zgadzają, i wreszcie takich, co się zgadzają, choć nie rozumieją. Było to jeszcze przed wojną, kiedy kontakt autora z czytelnikami ograniczony był do poczty albo osobistego spotkania w knajpie. Teraz mamy Internet i natychmiastowe reakcje czytelnicze. Jest postęp, ale techniczny, bo co do reszty jest tak samo. Czytelnicy nadal dzielą się na te cztery kategorie.

[srodtytul]Ukryci za kryptonimami[/srodtytul]

Oczywiście zaglądam na [link=http://blog.rp.pl/rybinski" "target=_blank]blog "Rzeczpospolitej"[/link] – co tam pod moimi tekstami napisano. Chciałbym przy okazji wyjaśnić, że to nie jest mój blog. Nie jestem jego administratorem, nie mam wpływu na to, co się publikuje, a czego nie, niczego nie cenzuruję, nie odpowiadam pod pseudonimem, a nawet nie mam takiej możliwości. Choć czasem mnie oczywiście korci.

Ale z pełnym rozmysłem nie chcę brać udziału w dyskusji, którą charakteryzuje krzycząca nierównowaga. Ja swoje teksty podpisuję nazwiskiem, wszyscy wiedzą, kim jestem, a nawet jak (oczywiście uroczo) wyglądam. Uczestnicy dyskusji są anonimowi, ukryci za kryptonimami, jak nie przymierzając TW, więc cieszą się nie tyle absolutną wolnością, co całkowitą nieodpowiedzialnością w każdym sensie za słowo.

Każdy może napisać o mnie, konkretnej osobie, że jestem idiotą, a ja nie mogę się zrewanżować tym samym, bo nie wiem, z kim mam do czynienia, może z kretynem i obrażę człowieka, przypisując mu idiotyzm. Lepiej więc milczeć.

Zauważyłem zresztą, że najpopularniejszymi argumentami przeciwko mojemu sposobowi myślenia prezentowanemu w felietonach są dwa – nie mam prawa się wypowiadać w żadnej sprawie, ponieważ pracuję w gazecie "Fakt", oraz powinienem milczeć, bo jestem za stary. No to co można na takie argumenty polemiczne odpowiedzieć? Pierwsza riposta, jaka się nasuwa, to cytat z Tuwima. Apel do wszystkich o pocałunek, ale z odwrotnej strony. A to by było kłamliwe, bo nawet na taką pieszczotę nie ze strony wszystkich bym się zgodził. Ten przydługi wstęp posłużył mi za wyjaśnienie, dlaczego na niektóre głosy czytelnicze (poważne) po ostatnim felietonie o Kiszczaku i przedstawionej przezeń wizji SB odpowiadam na łamach.

[srodtytul]Groteskowy generał[/srodtytul]

Dwa zarzuty wydały mi się godne uwagi. Kilka osób zwróciło mi uwagę, że potraktowałem Kiszczaka zbyt lekko, zanadto dowcipnie, pomijając zbrodnie SB i uwłaczając tym samym pamięci ofiar. Trochę to niesprawiedliwy zarzut. Pisałem o generale Kiszczaku dziś, nadętym i nadymanym przez obrońców jego honoru. Ze współczesnego punktu widzenia generał jest, a w każdym razie powinien być, postacią groteskową, kukłą z Grand Guignolu.

Społeczeństwo powinno się wstydzić, że było manipulowane, kontrolowane i po części zniewolone przez kogoś o takich kwalifikacjach umysłowych. Taki wstyd jest zabezpieczeniem na przyszłość, przed powtórką. Tymczasem wmawia się nam dumę z posiadania Kiszczaka. Dowcip jest bronią przeciwko groźbie repety. Co nie oznacza absolutnie braku szacunku dla ofiar, tylko dla zwolenników.

Ktoś zadał mi też pytanie (w liczbie mnogiej, per wy) – jak wy możecie wierzyć absolutnie w prawdziwość wytworzonych przez SB dokumentów, podważając wiarygodność Kiszczaka i innych funkcjonariuszy tego aparatu. Ponieważ to dość częsty argument przeciwników lustracji i grzebania w archiwach, warto wyjaśnić, zwłaszcza ludziom młodym, a nie tylko dojrzałym, ale ogarniętym złą wolą, zasady funkcjonowania PRL.