Wiadomo, że darczyńca ma 89 lat i nie chce podać innych informacji o sobie, zapewne dlatego, aby nie stawiać mistrzów w niezręcznej sytuacji, gdyby chcieli te pieniądze zwrócić.
Staruszek dał tyle, na ile było go stać, a w dołączonym do banknotów liście napisał, że dzięki występom braci na igrzyskach przeżył jedne z najwspanialszych chwil w swoim życiu.
Bodajże w VIII klasie, kiedy przerabialiśmy historię starożytną i igrzyska olimpijskie, kazano nam napisać w domu wypracowanie na temat wyższości sportu amatorskiego nad zawodowym. Bo uczono nas wtedy, że starożytni olimpijczycy byli czyści na ciele, duszy i brzydzili się wszelkimi korzyściami materialnymi, jakie mogli otrzymać z racji swoich umiejętności.
Ich spadkobiercami w prostej linii byli nasi, rodzimi sportowcy PRL. Tak przynajmniej pisano w gazetach, a my, wchodzący dopiero w życie młodzi kibice, jeszcze w to wierzyliśmy.
Ich przeciwieństwem byli amerykańscy bokserzy zawodowi, z kryminalną przeszłością. Nie wiedzieć tylko czemu, kiedy zbliżała się kolejna walka o tytuł mistrza świata wszechwag Floyd Patterson - Ingemar Johansson, przed kioskami ustawiały się kolejki ludzi, czekających na piszący o tym „Express Wieczorny", protoplastę tabloidów.