Rzecznik czyli słowa jak buty i szkarady

„Solidarność, OPZZ i SLD zebrało dwa i pół miliona podpisów pod tym, aby odbyło się referendum” (tzn. zebrali pod czymś ) – „Premier Tusk i PO odrzuciła” ( tzn. odrzucili ) – ciskał rzecznik. Unaoczniał namacalne istnienie kasy „na walkę i kolejnych programów, które miały być na walkę” (tzn. na kolejne programy czegoś ). „Miliardy złotych dalej są zamrożone i nie są odmrożone na walkę!”- budził grozę i powalał precyzją logiki. „Premier nie miał czasu przez ostatnie kilkanaście miesięcy” (tzn. przez ostatnich ) – dogryzał. Taka waleczność to nic, tylko spadek po proletariackich songach Brechta i jego ulubionej bohaterce.

Rzecznik dorzucił i akcent nostalgii za pięknymi czasami- „Rząd Millera nigdy nie uciekał od debaty i dyskusji!”. Debaty i dyskusje – wachlarz wprost tęczowy. Kto by nie tęsknił do ówczesnych lat górnej młodości rzecznika. Pracy ideowej debat oraz dyskusji, która sto razy lepiej się sprawdza w życiu, niż czytanie jakiegoś, nie przymierzając – „Pana Tadeusza”. Właśnie dzięki takiej pracy można zostać specjalistą od występów retorycznych. „Kryzys i sytuacja obecna, powinna przekonać”( tzn. powinny) premiera- Joński nie szczędził argumentów, nie zważając na banały pani od polskiego. Po prostu, geny po Matce Courage i dieta kawiorowa w służbie ludzkości!

Wojskowe buty tylko śmigały z budy markietanki:„No więc, tu jes jakby problem”( tzn. jest, na szczęście, tylko „jakby” problem ) – „decyzje, które miały być dotyczące” (tzn. dotyczące, lub które miały dotyczyć). Wstrzelił się pomiędzy nie i jeden bambosz z szarego filcu – przemyślne „Można uniknąć wiele protestów” ( tzn. wielu protestów ) – którym rzecznik wspaniałomyślnie otworzył wreszcie premierowi koncyliacyjną furtkę, co musiało się w końcu wszystkim spodobać. Ta ostatnia, zbawcza teza nawet porwała niektórych słuchaczy. Bo gdyby tak uniknąć, to Joński nie musiałby występować. Także towarzyszący mu w wówczas na scenie poseł Zbrzyzny w charakterze chóru starców ze starożytnej tragedii nie musiałby stawiać do pionu nie zawsze wdzięcznej widowni. Słowami – „To wszystko wcale nie jest kwestią śmieszną!” – zawstydzać medialnej sitwy, której w pewnym momencie widowiska najwyraźniej pomyliły się gatunki dramatu.

Nagle – ejże, wyszło chyba coś jeszcze bardziej postępowego, niż buda matki Courage! Czyżby teatr lalki i chleba ? Niezmordowany Joński poleciał: „Premier wczoraj pokazał obłudę !”. I obłuda zawisła nad scenką jak maszkara ulicznego teatru zrobiona z patyka, bibuły i starych szmat. Jako postać tej obłudy, o której się sądzi, wyrokuje, którą się wykazuje komuś, którą ktoś się wykazuje lub wykazał. Więc premier ją zmajstrował i wczoraj pokazał? Wyjął zza siebie, a kuku? Zza pazuchy, jak ulubionego pluszaka? Czy może przywiązał ją sobie do zegarka jak brelok?

„Sytuacja, która pokazuje, że strona związkowa pokazuje premierowi już czerwoną kartkę!” – wydał Joński kolejną kwestię a na scenkę wskoczyła następna maszkara. Kukła Sytuacja. Istny stał się festiwal pokazywania, zdaje się, sędziowskich kartek. Do premiera i do gały pił tu Joński, bez kitu. Czasem jednak lepiej poharatać nawet w domino, niż gadać, bo na podeściku zagęściło się od kolejnych szkarad. To „sprawy personalne”. Zupełnie jak desant złośliwych małpiątek – „przysłoniły oczy” Platformie – oznajmia Joński. Platforma „ma duży kryzys i jest skłócona ze sobą” – ogłasza rozdwojenie jaźni. Na scenie szamoczą się kolejne maszkary – Platforma i jej Drugie Ja. Mamy i dramat psychologiczny. „Czy tak powinna wyglądać dialog?”( tzn. powinien) pada dramatyczne pytanie Jońskiego. Zawstydzony Dialog, w ostatniej chwili cofa się do budy w poszukiwaniu jakieś spódniczki. Zaprawdę, niewyczerpanym jest zdrojem waleczność rzecznika…

Napalmu już nie wytrzymuję. Zrywam się z miejsca i czmycham przed etniczną czystką. Przy wyjściu szybko oglądam się za siebie. Pod sceną leży skrwawiony trup Polskiej Mowy w strzępach swej królewskiej krynoliny ze szlachetnego pergaminu zdobionego atramentem płynnego złota. Trenu nie wygłasza nikt, a i ja Szekspirem nie jestem. Wskakuję do auta. Wciąż przeszywa mnie mocna kwestia: „Takie jes ( tzn. jest ) nasze zdanie i w tym jes (tzn. jest ) problem!”. Święta prawda. Te zdania. Te zdania. Słychać je w najdalszym rzędzie. W tej chwili, z tysiąca kilometrów wciąż katują uszy. Moją duszę katują nie mniej, a może nawet bardziej.