Kody dostępu a wiatr w etoli

Samo jednak szeplenienie pani redaktor, które nie daje zapomnieć o problemie polskiej mowy w TVP, to jeszcze piwo mniejsze. Po latach wolności widać, że w TVP okrągłe stoły nic nie pomogą i czas na rewolucję, czyli masowe egzaminy językowe na poziomie elementarnym, ale dekada genderowej muszki mogła zrobić swoje. Seksowne, pieszczotliwe szepleniaki na pewno niejednemu, jak guma balonowa, kojarzą się z młodością. Nostalgia napaść zdolna jest człowieka nawet na widok Gierka podczas spustu surówki w hucie Katowice. Jednak, gdy szumiący kunszt wywiadowczy redaktor Czajkowskiej połączyć w dwugłos z zasobami niedawno upieczonego magistra sztuki Olbrychskiego Daniela, to włos już staje dęba jak w trakcie przejażdżki harleyem bez użycia kasku.

Myślałby kto, że wykoncypować w miarę dostępne pytania do faceta, którego lepiej nie indagować o tematykę dopiero co obronionej pracy magisterskiej, to niełatwa robota. Ale autorski program w państwowej telewizji nie byłby przecież czymś tak pięknym, gdyby trzeba było się wytężać. Przygłup prośbą i groźbą zmuszony do abonamentowego haraczu musi od ukochanego medium otrzymać głównie porcję problematyki katolickiej. Z wizją ślepej uliczki, w której znalazł się wraz ze swoim Kościołem na czele. Z przytoczeniem jakże udatnej zasady, że im więcej religii w szkole, tym mniej ludzi na mszy. Z zauroczeniem „czyszczeniem z grzechów Kościoła". Bez wspominania o porażce błazeństwa proboszcza Lemańskiego, oczywista. Handel kartoflami na placu jest zajęciem dla kreatywnego intelektualisty w porównaniu z tym mieleniem oklepanych, prymitywnych grepsów jako naczelnej tematyki politycznej frapującej ponoć kraj.

„Wydaje się na naszych oczach padło pewne tabu niemówienia źle, w ogóle niemówienia źle o Kościele" – zapładniała więc szare komórki gościa redaktor w kolii, której urok, przywodził marzenie o elegancji mojej babci w postaci zestawu kolia plus etola z sobola.

„Za dużo tej nienawiści również w Kościele polskim" – bezbłędnie, z poziomu palikociej żenady, dołączył się magister sztuki do śpiewki zatroskanych losem wiernych ( 27.12.13).

Resztówkę dysputy poświęcono utyskiwaniom na społeczeństwo, które, jak doniosły kończące rok ankiety, w zbyt niskich podskokach raduje się miliardami wtopionymi w drogi. I słusznie, bo istnieje możliwość, że biedzi się ono nad zagadką, kto, kiedy i w jakiej kwocie zakosił kasę z OFE.

Okazało się również, że magistra sztuki w 2013 roku wprost uskrzydliła wieść, że maestro Penderecki skończył 80 lat. Niedostateczna fascynacja społeczeństwa sukcesami władzy i przedkładanie przez nie zajść z OFE ponad występ słynnego aktora na urodzinach mistrza uwypukliły wielki sens zapraszania pięknych umysłów do programów politycznych. Trudno było nie zastygnąć w podziwie dla heroicznych wysileń magistra. Zagranie kabotyńskiego komedianta samemu z siebie, bez tekstu do wykucia, jedynie postronnym wydaje się łatwe. W chwilach postojów pamięci można ratować się przecież tylko machaniem rąk oraz równie wyrazistą mimiką. Inaczej z roli kabotyna wychodzi już kompletny idiota.

Za tę sporą porcję kultury można było odczuć prawdziwą wdzięczność. Zwłaszcza, gdy redaktor Czajkowska z satysfakcją zabijała słowem i ironią „triumfującego chama" – jak powtarzała - w kulturze polskiej. Triumfujący cham, niczym mrożkowski Edek zmuszał ją bowiem w minionym roku do tańca "który se ( czyli - sobie ) ukochał" – twierdziła. W roli triumfującego chama obsadziła kontestatorów artystycznego seksu stymulowanego scenografią z ludzkich czaszek na deskach teatru narodowego oraz równie ociekającego talentem ekshibicjonisty kultywującego ocieractwo w sztukach wizualnych.

Zgodny duet pięknoduchów sprawy kultury języka własnego pozostawił jednak odłogiem. Może odstąpił je pogrobowcom Edka. Magister sztuki i, bodajże, wykładowca warszawskiej szkoły teatralnej w jednej osobie, szarżował:

„Wskazujoł (czyli - wskazują), że coś się dzieje", „Poszed (czyli - poszedł) jeszcze dalej, „Czszeba (czyli – trzeba) się umieć dzielić", „Czszeba (czyli – trzeba ) być pokornym", „To jes (czyli – jest) smutne", „Paczszę (czyli – patrzę) wstecz", „Soł (czyli - są) pełne teatry", „Jes (czyli – jest) bardzo wysoki poziom", „Zawsze jes (czyli – jest) łatwo ponarzekać" ,

„W teaczsze" (czyli - w teatrze). Wyrażając się. Zapasiewiczem nie będąc, o nie. Na takie dictum wyroczni kultury i mistrza (czyli chyba „miszcza") nowych pokoleń teatru polskiego włosy prostują się nawet bez walki o życie na rozpędzonym harleyu.

Któremu to dictum sekundowała redaktor Czajkowska: