Gdzie w przykazaniach jest coś o gender?

Jakub Pacan w tekście „Misja skazana na porażkę" („Rz" z 4 kwietnia 2014 r.) krytykuje działaczy Twojego Ruchu za walkę z Bogiem. Zarzut to dziwny, gdyż nie rozumiem, jak można w ogóle walczyć z Bogiem. Jeśli Boga nie ma, to nie ma z kim walczyć, a jeśli Bóg istnieje, to zazwyczaj jest wszechmocny, wszechpotężny i nieśmiertelny, więc trudno tu mówić o jakiejkolwiek walce.

Można walczyć z religią czy Kościołem i jego funkcjonariuszami/wyznawcami, ale na pewno nie da się walczyć z Bogiem. A kwestia tego, co wspólnego ma religia czy Kościół (i reprezentujący ją hierarchowie) z prawdziwym Bogiem – to już temat na zupełnie inną dyskusję.

Kwestia wiary

Zdanie, które skłoniło mnie do skreślenia tych kilku uwag, dotyczy jednak innej kwestii. Jakub Pacan pisze: „W dyskusjach o in vitro, aborcji, karze śmierci czy gender oś sporu ogniskuje się właśnie wokół kwestii istnienia bądź nieistnienia Boga i jego przykazań".

Nie mam zamiaru udowadniać, że Bóg istnieje, a tym bardziej, że nie istnieje. Na przestrzeni wieków robiło to już wielu filozofów, teologów i ateistów – z marnym skutkiem. Nie da się udowodnić czegoś, co jest istotą wiary. Natomiast kluczową kwestią jest, na jakiego Boga i na jakie przykazania powołuje się red. Pacan. Na podstawie moich własnych obserwacji i doświadczeń mogę stwierdzić, iż z odpowiedzią na pytanie, kto jest dla ciebie Bogiem, polski katolik ma duże problemy. Nic zresztą dziwnego, bo odpowiedź na tak postawione pytanie wcale nie jest łatwa.

Sto sekt

Oficjalnym Bogiem Kościoła rzymskokatolickiego jest Trójca Przenajświętsza, w której skład wchodzą: Ojciec, czyli starotestamentowy żydowski Bóg JWHW, Syn, którym jest główny bohater Nowego Testamentu Jezus z Nazaretu, określany później jako Jezus Chrystus, czyli Jezus Mesjasz (Christos, gr. = Mesjasz), oraz Duch Święty – postać enigmatyczna i tajemnicza. Sęk w tym, że te trzy osoby to tak naprawdę jeden Bóg, gdyż chrześcijaństwo (a więc i Kościół rzymskokatolicki) to religia monoteistyczna, czyli wyznająca wiarę w jednego tylko Boga.

Z jednej strony można powiedzieć, że JHWH wcielił się w postać człowieka i narodził się jako Jezus z Nazaretu. O tym fakcie śpiewamy co roku w kolędzie „Bóg się rodzi". Zwolennikiem tej koncepcji jest autor Ewangelii Jana, w której pojawia się m.in. zdanie wypowiadane przez Jezusa: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy" (J 10,30). Ale z kolei autorzy Ewangelii Marka (było ich co najmniej dwóch) piszą, iż umierający na krzyżu Jezus woła: „Boże mój, Boże, czemuś Mnie opuścił?" (Mk 15,34). Do jakiego Boga ma pretensje Jezus? Chyba nie do samego siebie! Co istotne, w żadnej Ewangelii Jezus nie używa starotestamentowego określenia JHWH. O Bogu mówi najczęściej „mój Ojciec".

Pragnę zapewnić czytelników, iż problem relacji Jezusa i starotestamentowego JHWH trapi chrześcijan od samego zarania. Już na początku II wieku istniało ponad 100 różnych sekt chrześcijańskich, które podawały zupełnie różne rozwiązania. Co więcej, wielu chrześcijan w ogóle nie uznawało JHWH za prawdziwego Boga. Dominowali tu tzw. chrześcijanie gnostycy, którzy uważali JHWH co najwyżej za ignoranta, pół-Boga (Demiurge), który spartolił stworzenie świata (stąd tyle klęsk żywiołowych) i który trzyma ludzi w niewoli (piekle).

Naszym, chrześcijan, zadaniem jest  według gnostyków obudzić w sobie iskrę od prawdziwego Pierwotnego Boga, zdobyć o Nim wiedzę (gr. gnoza) i połączyć się z Nim w pleromie, czyli w niebie. A w ciało Jezusa wcielił się główny anioł (aeon) pleromy, czyli Chrystus, by nam tą wiedzę przekazać.

Jezus został oficjalnie uznany za Boga na soborze w Nicei w roku 325. Duża w tym zasługa cesarza Konstantyna, z którym musieli liczyć się przybyli na sobór biskupi. Większość z nich była zresztą mianowana przez samego Konstantyna, którego można określić jako pierwszego papieża Kościoła rzymskokatolickiego. On to bowiem jako pierwszy mianował/odwoływał biskupów (wcześniej byli wybierani przez wiernych w swoich diecezjach) i zwoływał sobory – sam zresztą nie będąc nawet ochrzczony.

Tak więc depozyt wiary (credo), który dzisiaj wyznajemy, nie został nam przekazany przez apostołów, ale przegłosowany – pod groźbą cesarskiego miecza – na soborze. Dla apostołów – ortodoksyjnych Żydów – określenie Jezusa (lub zresztą kogokolwiek innego) jako Boga byłoby bluźnierstwem.

Dekalog różny ?od pierwowzoru

Sytuacja jest równie skomplikowana, gdy chodzi o boskie przykazania. Katolików obowiązuje Dekalog. Trzeba jednak dużej wiary, by uwierzyć, iż owe dziesięć przykazań Mojżesz otrzymał od JHWH.