Intencje Ławrowa wydają się oczywiste. Świadom trudnej polsko-ukraińskiej historii oraz tego, że część terytoriów II RP, oderwanych od polskiego państwa przez ZSRR, znajduje się dziś w granicach Ukrainy, między słowami ukrywa narrację o imperialistycznej Polsce, która ma zakusy, by anektować dawne kresy wschodnie.
To narracja bardzo niebezpieczna – po pierwsze dlatego, że tworzy podatny grunt do oskarżania Polski o agresywne zamiary nie tylko wobec Ukrainy, ale i Białorusi, a więc sojusznika Rosji. A od opowieści o tym, że Polska zagraża Białorusi, jest już tylko krok do pojawienia się sugestii, że trzeba proaktywnie przeciwdziałać temu zagrożeniu. Warto pamiętać, że tak właśnie Rosja uzasadnia „specjalną operację wojskową” czyli w rzeczywistości wojnę wypowiedzianą Ukrainie, która – jak twierdzą w Moskwie – miała przygotowywać się do ataku na samozwańcze republiki w Donbasie, więc Rosja musiała ją uprzedzić.
Po drugie jest to narracja, która może skłócić nas z naszymi ukraińskimi przyjaciółmi, a tych – w związku z rosyjską inwazją – licznie gościmy i pewnie przez jakiś czas będziemy gościć. Budowanie nieufności między naszymi narodami może być z jednej strony zarzewiem konfliktów społecznych w Polsce, ale nade wszystko jest w interesie Moskwy. Ta ostatnia z pewnością chciałaby, aby Ukraińcy uwierzyli, że sąsiad z zachodu, ma równie niecne zamiary co sąsiad ze wschodu. To zmieniałoby bowiem ich trudną obecnie sytuację w sytuację niemal zupełnie beznadziejną i mogłoby skłaniać niektórych do pogodzenia się z losem państwa satelickiego wobec Rosji, który szykuje im Kreml.
Czytaj więcej
Minister spraw zagranicznych Rosji Siergiej Ławrow ocenił jako „demagogiczny” polski pomysł dotyczący sił pokojowych NATO na Ukrainie.
Po trzecie wreszcie – to narracja pomyślana na sianie podziałów między samymi Polakami, obliczona na to, że podchwycą ją nacjonaliści czy inni rodzimi pożyteczni idioci Kremla, co doleje benzyny do toczącej się w Polsce od lat wojny polsko-polskiej, w której oskarżenia o to, kto jest sojusznikiem Kremla, kto Berlina, a kto Targowicą rzucane są z jednej strony bez umiaru, a z drugiej - bez żadnej refleksji.
