Bogdan Klich zagraża polskiemu wojsku

Uważny obserwator ostatnich wystąpień coraz bardziej zadowolonego z siebie ministra obrony narodowej Bogdana Klicha (zadowolonego wprost proporcjonalnie do wielkości strat poniesionych przez nasze siły zbrojne) prędzej czy później z pewnością zada sobie pytanie: czy to naiwność czy ignorancja. Jednak po dokładniejszej analizie tych wypowiedzi być może dojdzie do wniosku, że on chyba naprawdę wierzy w to, co mówi. Ale wtedy wytłumaczenie może być już tylko jedno: minister wpadł w zastawioną przez siebie pułapkę i sam uwierzył w tworzoną przez siebie propagandę, co spowodowało trwałą utratę możliwości obiektywnej oceny rzeczywistości oraz podejmowania racjonalnych, zgodnych z interesem Polski, działań.

Propaganda polityczna zawsze opierała się na kreowaniu kłamstw oraz fałszywych mitów i dotyczyła najczęściej spraw społecznych, a skierowana była do przeciętnych obywateli. Jednak obecnie zjawisko to przybiera już tak powszechny i masowy charakter, że zaczynają jej ulegać nawet jej twórcy, a co gorsza, zaczyna coraz mocnej wkraczać w sferę dotychczas od niej wolną: obszar bezpieczeństwa oraz sił zbrojnych. W przypadku Polski skutkiem tego jest pozbawiona naukowych i prawnych podstaw zmiana konstytucyjnych założeń naszej polityki obronnej (art. 85 – powszechność obrony) oraz nieudana reforma Sił Zbrojnych RP.

Analiza podstawowych kierunków prowadzonej przez MON propagandy w zakresie polityki bezpieczeństwa pozwala zidentyfikować jej podstawowe założenia w postaci następujących mitów:

[srodtytul]1. Mit Polski bezpiecznej[/srodtytul]

Odprężenie w stosunkach międzynarodowych, do jakiego doszło w latach 90. XX w., oraz związane z tym odrodzenie się idealizmu politycznego w wielu europejskich krajach spowodowało bezkrytyczne przyjęcie przez polskie elity polityczne i wojskowe założenia, że Polska, z wyjątkiem talibów i al Kaidy, nie ma wrogów i nie istnieje żadne realne, bezpośrednie zagrożenie militarne dla naszego bezpieczeństwa. Pogląd ten znalazł swój praktyczny wyraz w wielu dokumentach państwowych rangi strategicznej (np. w aktualnej strategii bezpieczeństwa) oraz w postępującej coraz bardziej redukcji liczebności naszych sił zbrojnych i zmianie ich modelu z obronnego na ekspedycyjny.

Dopiero agresja rosyjska w Gruzji, w sierpniu 2008 r., przyniosła w tej sprawie niewielkie otrzeźwienie. Jednak mit ten nadal bardzo mocno tkwi w świadomości elit i w przeciwieństwie do przeciętnych obywateli, którzy potrafią ocenić sytuację dużo bardziej realistycznie, nasze elity dalej uparcie i bezkrytycznie w niego wierzą.

[srodtytul]2. Mit solidarności sojuszniczej[/srodtytul]

Niewątpliwy sukces, jakim było przyjęcie Polski w roku 1999 do NATO, a następnie w roku 2004 do UE, spowodował jednak jedno bardzo niekorzystne zjawisko w postaci powstania nadmiernej i bezkrytycznej, a często wręcz naiwnej wiary w solidarność i pomoc ze strony naszych sojuszników (art. 15 traktatu północnoatlantyckiego). Wynika ona, z jednej strony, z kompleksów naszych elit politycznych, z drugiej zaś – z konformizmu elit wojskowych.

Wszystko to spowodowało daleko idące skutki w postaci poważnych zaniedbań przy tworzeniu nowego systemu bezpieczeństwa narodowego, braku reformy systemu obronnego oraz wyboru niewłaściwego kierunku zmian w Siłach Zbrojnych RP. Efektem tego jest prawie całkowita utrata przez nasze siły zbrojne zdolności do wypełniania swojego konstytucyjnego obowiązku (art. 26) obrony terytorium kraju.

[srodtytul]3. Mit misji poza granicami kraju[/srodtytul]

To, że udział naszych sił zbrojnych w misjach zagranicznych ma na nasze wojsko pozytywny wpływ, nie ulega oczywiście wątpliwości. Jednak problem polega na tym, że doświadczenia tam zdobyte, pomimo wielu korzyści, mają mimo wszystko ograniczone zastosowania w warunkach obrony terytorium kraju. Głównie ze względu na całkowicie inne warunki geograficzne i klimatyczne (pustynia, góry) oraz odmienny charakter zadań (przeszukiwanie, patrolowanie, konwojowanie, rozminowanie) – właściwych raczej armii okupacyjnej.

Warunki geograficzno-klimatyczne w Europie Środkowo-Wschodniej (lasy, jeziora, rzeki, miasta) wymagają całkowicie innego wyposażenia i uzbrojenia, a wykonywane zdania – całkowicie innych umiejętności (obrona, zasadzka, ucieczka, minowanie), właściwych armii broniącej własnego terytorium. Paradoksalnie więc bardziej przydatne byłyby naszym żołnierzom umiejętności i doświadczenia strony przeciwnej, czyli Irakijczyków i Afgańczyków, którzy, nie wnikając w kwestie natury politycznej, z punktu widzenia taktyki walki, bronią właśnie terytorium własnego kraju.

[srodtytul]4. Mit armii profesjonalnej[/srodtytul]

Od 20 lat słyszymy ciągle te same slogany, że jakość jest ważniejsza od liczebności, że mała armia zawodowa jest lepsza od dużej armii z poboru. Jednak pomimo redukcji naszych sił zbrojnych z ponad 400 tys. w roku 1989 do prawie 100 tys. w roku 2010 ich, jakość nie wzrosła, a nawet, paradoksalnie, znacznie się obniżyła.

[wyimek]Minister Bogdan Klich sam uwierzył w tworzoną przez siebie propagandę[/wyimek]

Jednak największym błędem tego sposobu myślenia jest fakt, że pomija ono całkowicie geostrategiczne położenie Polski oraz coraz bardziej zmieniającą się sytuację geopolityczną w najbliższym jej otoczeniu, w tym szczególnie za naszą wschodnią granicą. Armia całkowicie profesjonalna, pomimo wielu zalet, jest jednak, po pierwsze, zbyt droga jak na nasze możliwości gospodarcze i finansowe, po drugie zaś – zbyt mała jak na nasze potrzeby obronne.

[srodtytul]5. Mit Narodowych Sił Rezerwowych[/srodtytul]