Jaki jest naprawdę Kongres Nowej Prawicy Janusza Korwin-Mikkego

Jedyną konferencją prasową Kongresu Nowej Prawicy, na której w czasie kampanii do Parlamentu Europejskiego nie pojawił się żaden dziennikarz, było spotkanie poświęcone prawdziwemu bilansowi udziału Polski w Unii Europejskiej. Ta sytuacja urasta do symbolu tej kampanii, podczas której dziennikarze i konkurenci polityczni woleli dyskutować z Januszem Korwin-Mikkem o gwałtach i Hitlerze, zamiast przyjrzeć się, nawet krytycznie, programowi Nowej Prawicy.

Tymczasem obok charyzmy lidera to ten program był podstawą wyboru, którego dokonało ponad pół miliona w większości młodych ludzi – program będący zaprzeczeniem całego dorobku III RP, jeśli oczywiście o jakimś dorobku w kontekście wyczynów naszych obecnych polityków można w ogóle mówić. Skoro w kampanii zabrakło czasu i chęci, by o nim na poważnie podyskutować, teraz, troszkę po czasie, przypomnijmy jego najważniejsze elementy.

Wolnorynkowy uniosceptycyzm

Czym w gruncie rzeczy jest uniofanatyzm czy nawet uniorealizm wszystkich obecnych ugrupowań parlamentarnych? Otóż stanowi on akceptację niewypowiedzianego założenia, że działanie dla dobra Polski polega na przyjmowaniu powielaczowego prawa unijnego, bo zawsze będzie ono lepsze od prawa stanowionego w Polsce. Skrajną formą takiego myślenia jest formuła „prawo unijne plus zero" promowana niegdyś przez eurorealistów z PiS ?– oznaczająca przecież w gruncie rzeczy, że Polacy w ogóle nie powinni się wtrącać do stanowionego dla nich prawa.

Środowisko wolnościowo-konserwatywne, którego najnowszym politycznym kształtem jest Nowa Prawica, odrzuciło takie myślenie jeszcze przed referendum akcesyjnym. Przy czym argumentem za tym odrzuceniem było nie tylko marzenie o niepodległości i podmiotowości Polski, ale także obserwacja rzeczywistości. Otóż już wtedy, na podstawie tego, co się działo na terenach byłego NRD, było wiadomo, że ścieżka modernizacji proponowana przez UE prowadzi do peryferyzacji i wyludnienia kraju poddawanego takiej terapii. Pomysłu, że w Polsce będzie inaczej, nie dało się sensownie uzasadnić. A dziś dobitnie widać, że Polska jest drugim NRD, tyle że wszystkie negatywne zjawiska pojawiły się u nas w większej skali, zwłaszcza jeśli chodzi o bezpośrednio związany z naszą akcesją wzrost zadłużenia na wszystkich możliwych poziomach.

Co wolnościowcy proponowali i proponują w zamian? To, co zawsze, czyli jak największą ilość wolnego rynku na poziomie przynajmniej takim, jaki zapewniła nam realnie przecież funkcjonująca przez pewien czas ustawa zmarłego niedawno Mieczysława Wilczka. Oczywiście wiązałoby się to z demontażem wielu instytucji, które w Polsce wprowadzono w ramach procesu konwergencji ze wspólnotami – jednak i na to przez ostatnich 20 lat środowisko skupione wokół Nowej Prawicy przygotowało dokładnie przedyskutowane recepty i sposoby.

Wolnościowcy są przekonani, że politykę zagraniczną RP trzeba przeorientować z „unijnej" na polską, bo polityka „unijna" z definicji polska być nie może

Podczas konferencji uniosceptycznych, jakie niżej podpisany organizował w okresie przedakcesyjnym, naszym głównym prelegentem był mieszkający w Wielkiej Brytanii sławny dysydent z czasów sowieckich Władimir Bukowski, który często zaskoczonych takim opisem sytuacji słuchaczy przekonywał, że we wspólnotach doszło pod koniec lat 70. minionego wieku do przejęcia projektu europejskiego z rąk wolnościowców przez socjalistów ze wszystkimi tego konsekwencjami. I dopóki projekt ten nie zostanie z ich rąk zabrany, wolne narody nie mają we wspólnotach czego szukać. Niestety, ta ocena z naszej perspektywy jest, czy się to komuś podoba czy nie, ciągle aktualna.

Budowanie własnej siły

Skoro padło nazwisko Bukowskiego, czołowego emigracyjnego krytyka Władimira Putina, warto wspomnieć o wolnościowych pomysłach na politykę zagraniczną i kwestię bezpieczeństwa. Otóż, wbrew narzucanej agresywnie przez media kalce prorosyjskości Janusza Korwin-Mikkego i Nowej Prawicy, także w tej sprawie środowisko wolnościowców przyjmuje stanowisko po prostu polskie, a nie na przykład „unijne". Stanowisko to oparte jest tylko na realistycznej ocenie sytuacji. JKM dostało się za stwierdzenie, że Władimir Putin ze swojego punktu widzenia zachowuje się w pełni racjonalnie. Lider KNP został okrzyknięty niemalże głównym poplecznikiem rosyjskiego prezydenta. Tyle że przecież wyraził on „oczywistą oczywistość".

Oczywiste jest także to, że koncepcja „państw buforowych" ma sens tylko wtedy, gdy oba kraje, pomiędzy którymi owe bufory funkcjonują, dbają o ich stabilność. I, niestety, trzeba być zawsze przygotowanym na wywrócenie buforów i posiadać określony plan zachowania w takiej sytuacji. Polska polityka wschodnia z jednej strony podnosiła wprawdzie sens takiego buforowania na Wschodzie, z drugiej jednak intensywnie dążyła i dąży do wywrócenia reżimów zarówno na Ukrainie, jak i na Białorusi, choć zupełnie nie była przygotowana na kontakt bezpośredni z Rosją, z którą właściwie nie posiadamy żadnych sensownych stosunków politycznych.

Na kwestię umiejętnego buforowania nakłada się sprawa odniesień o podłożu historycznym. Czy tego chcemy czy nie, wielu rosyjskich decydentów nadal jest przekonanych, że Polska dąży do rewindykacji granic z 1772 r. Czy takie myślenie mamy wypełniać jakąś treścią czy wręcz przeciwnie, to sprawa jak najbardziej do dyskusji, która obecnie z powodu poprawności politycznej jest tłumiona ze szkodą dla polskiej mniejszości na tych terenach.

Polscy wolnościowcy są po prostu przekonani, że istotne jest prowadzenie własnej polityki zagranicznej i w związku z tym trzeba ją przeorientować z „unijnej" na polską – bo polityka „unijna" niejako z definicji polska być nie może. Od lat postulujemy też jak największe zacieśnienie zarówno relacji militarnych z USA, jak i budowę maksymalnie silnej i zawodowej polskiej armii.