Boni obraził, Korwin spoliczkował

Dziś robi to nadal, zdobywając – tak jak 20 lat temu – poparcie głównie wśród młodych wyborców, których łatwo pozyskać prostymi, do bólu logicznymi hasłami, lecz całkowicie wyabstrahowanymi ze skomplikowanej rzeczywistości. W dodatku mamy do czynienia z jadącym po bandzie ekscentrykiem. To wystarczy, by zwrócił on na siebie uwagę grup społecznych, które z różnych powodów kontestują establishment polityczny.

A jednak nie podzielam wyrażonej na łamach „Rzeczpospolitej" opinii wiceministra spraw zagranicznych Artura Nowaka-Fara dotyczącej sprawy uderzenia w twarz Michała Boniego przez lidera Kongresu Nowej Prawicy. Można zrozumieć czyjeś oburzenie z powodu spoliczkowania jednego z europosłów przez innego. Problem jednak w tym, że Nowak-Far twierdzi, iż przyczyny całego zajścia w pałacyku MSZ były dla świadków tego, co się stało, kompletnie nieznane. Z tego wyciągnął wniosek, że Korwin-Mikkemu chodzi wyłącznie o wywoływanie skandali, dzięki którym istnieje w przestrzeni publicznej.

Polityk Platformy nie przeprosił  lidera Nowej Prawicy za dyskredytowanie go w oczach Polaków

To bardzo nieuczciwa interpretacja całego wydarzenia. Boni kreuje się na niewinną ofiarę przemocy. Sugeruje, że został uderzony dlatego, że w roku 1985 podpisał w bardzo dramatycznych okolicznościach deklarację tajnej współpracy z SB (był przez bezpiekę szantażowany), ale ponieważ blisko siedem lat temu za to przeprosił, nie widzi powodu, żeby do tej kwestii wracać.

Tymczasem Korwin-Mikke twierdzi, że nie chodziło mu o PRL-owską przeszłość Boniego, ale o antylustracyjne wystąpienia europosła Platformy Obywatelskiej w III RP. Lider KNP przypomniał burzliwą debatę z roku 1992 nad zainicjowaną przez siebie w Sejmie (był wówczas posłem) uchwałą lustracyjną – zarzucił Boniemu, że ten, dowiedziawszy się wtedy o tym, że znalazł się na tak zwanej liście Macierewicza (zawierającej nazwiska zarejestrowanych tajnych współpracowników UB i SB wśród ówczesnych członków rządu i parlamentarzystów), określił go publicznie mianem osoby „niespełna rozumu".

Cała sytuacja wygląda więc tak, że w roku 2007 Boni, ujawniając ze łzami w oczach niechlubne karty swojej przeszłości, wyłącznie ukorzył się za swój epizod PRL-owski i prosił o przebaczenie swoich kolegów z podziemia. Nie przeprosił natomiast nigdy osobiście Korwin-Mikkego za publiczne dyskredytowanie go w oczach Polaków po ogłoszeniu listy Macierewicza.

Tym samym Boni próbował być sędzią we własnej sprawie. Jeśli występował przeciwko inicjatywom lustracyjnym, to – można domniemywać – przede wszystkim dlatego, że panicznie bał się tego, iż światło dzienne ujrzy prawda o nim. I właśnie za to Korwin-Mikke postanowił mu wymierzyć policzek, a nie za sam fakt podpisania deklaracji tajnej współpracy z SB.

W gruncie rzeczy mamy tu do czynienia ze sporem, który dotyczy nie PRL, lecz III RP – a więc nie tyle uwikłania dzisiejszego establishmentu politycznego w aparat przemocy chylącego się ku upadkowi reżimu komunistycznego (z tego się Boni w końcu, przynajmniej symbolicznie, rozliczył), ile tego, w jaki sposób ów establishment brutalnie bronił swoich, korzeniami tkwiących w PRL, interesów już w warunkach III RP, czyli teoretycznie otwartej debaty publicznej.

I tu wracamy do tekstu Artura Nowaka-Fara. Wiceszef dyplomacji – skądinąd znany i ceniony znawca prawa unijnego – daje świadectwo odklejenia warstwy rządzącej Polską od polskiego społeczeństwa. Kiedy porównuje język Korwin-Mikkego do retoryki nazistów i innych radykalnych, pałkarskich ruchów w Europie okresu międzywojennego, to zamiast odnosić się merytorycznie do przyczyn incydentu, odgrzewa przeterminowaną legendę o zagrożeniu faszystowskim.

Tyle że to właśnie tacy politycy jak lider KNP zostali paradoksalnie stworzeni przez system żarliwie afirmowany przez Nowaka-Fara. Unijna biurokracja zasłynęła przecież z zajmowania się normami regulującymi rozmiar oraz kształt warzyw i owoców oraz narzucania ustawodawstwom poszczególnych krajów poprawnych politycznie, skierowanych przeciw tradycyjnym, sprawdzonym wzorcom kulturowym, dyrektyw. To w odpowiedzi między innymi na takie zjawiska w ostatnich eurowyborach do głosu doszły ugrupowania eurosceptyczne.