A zmniejszenie emisji CO2, ograniczenie tempa spalania paliw kopalnych czy znalezienie sposobów, by je trwale zastąpić jako źródła energii, to niewątpliwe aspekty, które są celami społecznymi. To przejaw troski nie tylko o planetę, ale także o jakość życia przyszłych pokoleń.
Są jednak takie momenty, gdy teraźniejszość ma prawo być przedkładana ponad przyszłość. Spowolnienie gospodarcze, które lada chwila może stać się paneuropejskim kryzysem, każe szukać oszczędności tam, gdzie cięcia kosztów w najmniejszym stopniu uderzą w obywateli. Najostrzejsze przejawy kryzysów – wysokie bezrobocie, bankructwa, pożerająca oszczędności inflacja – to zjawiska, których występowanie przez dłuższy czas odciska się piętnem nie tylko na bieżącym dobrobycie społeczeństw, ale też na ich przyszłej kondycji.
Skala dotowania projektów energetycznych z odnawialnych źródeł może budzić wątpliwości. W końcu kwota 66 mld dol. rocznie, które państwa na całym świecie wydają na dotowanie tego typu projektów, stanowi 60 proc. wartości zastrzyku kapitałowego potrzebnego europejskim bankom, które kupiły greckie obligacje. Jesteśmy w momencie, gdy gospodarkę trzeba ratować, a nie skupiać się na wyrównywaniu szans. To drugie ma sens, gdy system funkcjonuje prawidłowo.
Dla pobudzenia gospodarki potrzebna jest tania energia. A nie energia, która tylko wydaje się tania, bo jest centralnie dotowana. Taki system ekonomiczny przetestowaliśmy już za PRL.
