To szansa na tanie i pewne dostawy energii dla małych społeczności, zwłaszcza tych, gdzie sieci dystrybucyjne są dziś w opłakanym stanie. Problem w tym, że podobnych szans było już co najmniej kilka, a i tak o wszystkim ostatecznie decyduje rachunek ekonomiczny.
W 2008 r. byłam z wizytą w jednej z wsi na Zamojszczyźnie, gdzie powstała bodaj pierwsza w kraju przydomowa biogazownia. Już wówczas mówiono, że jest to przyszłość polskiej wsi, że rolnik sam może być sobie panem i produkować energii tyle, ile zapragnie, i to z własnych zasobów rolnych. Rysowano wizję powstania po jednej biogazowni ?w każdej gminie.
Tymczasem z danych Urzędu Regulacji Energetyki wynika, że w kraju działa dziś 238 biogazowni, z czego jedynie 47 to instalacje wykorzystujące biomasę rolniczą. Średnia moc każdej z nich to 1 MW, czyli mniej, niż ma jeden wiatrak działający w farmie wiatrowej. Nie trudno odgadnąć, jakie są przyczyny tak powolnego rozwoju tej branży. Jak przekonują eksperci, większość funkcjonujących biogazowni jest dziś nierentowna. Inwestorów odstrasza też brak przewidywalnego systemu wsparcia. Nie wiadomo, kiedy wreszcie uchwalona zostanie ustawa o odnawialnych źródłach energii i jaki będzie los wsparcia dla kogeneracji (jednoczesnego wytwarzania prądu i ciepła) po 2018 r.
Przypomina mi to los elektrowni fotowoltaicznych – plany były ambitne, chętnych inwestorów nie brakowało, a do dziś nie doczekaliśmy się tej szumnie zapowiadanej słonecznej rewolucji. Czy biogazownie podzielą ten los?
Może jestem zbyt wielkim sceptykiem, ale trudno mi uwierzyć, że w obecnych warunkach kolejne biogazownie będą powstawać jak grzyby po deszczu. Jednak tym razem mam nadzieję, że się mylę.
