Kilka propozycji przychodzących do głowy to: szybko wybić sobie z głowy angielski i zacząć się intensywnie uczyć chińskiego, zastąpić w jadłospisie steki McDonald'sa kaczką po pekińsku, no i oczywiście przestać oglądać oskarowe gale, a do kina chodzić tylko na chińskie superprodukcje historyczne i filmy kung-fu.
Proponuję jednak zachować nieco umiaru w reakcjach. Dane statystyczne nie kłamią, ale trzeba je odpowiednio czytać i rozumieć. Przede wszystkim PKB można mierzyć na dwa sposoby – biorąc pod uwagę różnice w poziomie cen między krajami albo po prostu wyrażając PKB dwóch krajów w jednej walucie, z wykorzystaniem bieżących kursów walutowych. Ponieważ wiele cen jest w Chinach znacznie niższych niż w USA, pierwszy pomiar (a to właśnie ten, według którego Państwo Środka jest już największą gospodarką globu) daje wynik znacznie wyższy niż drugi. Według bieżących kursów walut PKB Chin nadal jest o ponad 40 proc. niższy niż w USA. A to pokazuje dzisiejszą skalę rynku.
Po drugie, sama wielkość PKB nie mówi wszystkiego o roli kraju w globalnej gospodarce. Chiny były największą gospodarką świata przez większość ostatniego tysiąclecia. Przez ostatnie stulecia były jednak jednocześnie krajem coraz bardziej zacofanym, ustępującym mocarstwom Zachodu pod względem finansowym, technologicznym i militarnym. Dziś dystans ten znów ulega zmniejszeniu, ale Chinom daleko jeszcze do zagrożenia dominacji USA.
Amerykanie nadal rozdają karty w światowych finansach (Wall Street!), narzucają swój atrakcyjny styl życia (Hollywood!), dysponują najbardziej zaawansowanymi technologiami (Krzemowa Dolina!). Amerykańscy inwestorzy są obecni na całej kuli ziemskiej, może poza Koreą Północną i Kubą. Amerykańskie uczelnie wydają większość noblistów. Amerykański dolar jest najważniejszą walutą rezerwową świata. Amerykańscy przedsiębiorcy rządzą internetem. Amerykański sen ciągle przyciąga imigrantów, którzy marzą o tym, że pewnego dnia i oni zostaną miliarderami.
Oczywiście znaczenie ma też to, że mówimy o zrównaniu się łącznego PKB. Ale Chińczyków jest ponad cztery razy więcej niż Amerykanów, więc dochód przypadający na przeciętnego Chińczyka jest wielokrotnie niższy niż dochód Amerykanina. Państwo Środka jest potężne, ale przygniatająca większość jego obywateli żyje w biedzie nie tylko według standardów amerykańskich, ale nawet polskich.
