Tak uznał Sąd Najwyższy w uchwale z 20 czerwca 2007 r. Potwierdził w niej bowiem, że art. 95 ustawy z1997 r. -Prawo bankowe jest przepisem szczególnym w stosunku doart.31 ust.1 ustawy z1982 r. o księgach wieczystych i hipotece. Wedle drugiego z tych przepisów podstawą wpisu hipoteki do księgi wieczystej może być dokument z podpisem notarialnie poświadczonym, jeżeli przepisy szczególne nie przewidują innej formy dokumentu.
Jeśli więc wpis hipoteki ma być dokonany na podstawie art. 95 prawa bankowego, który jest przepisem szczególnym, taki dokument nie jest wymagany. Przepis ten ustanawia szczególnego rodzaju przywilej dla banku. Zapisano w nim bowiem, że księgi rachunkowe banków, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione doskładania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banku i opatrzone pieczęcią banku mają moc prawną dokumentów urzędowych. To samo odnosi się do wszelkich wystawionych w ten sposób oświadczeń zawierających zobowiązania, zwolnień z zobowiązań, zrzeczenia się praw lub pokwitowań odbioru należności albo stwierdzających udzielenie kredytu, pożyczki pieniężnej, ich wysokość, zasady opodatkowania, warunki spłaty, przeniesienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką lub zastawem rejestrowym. Stanowią one podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych. W myśl ust. 3 art. 95 prawa bankowego dokumenty te są podstawą wpisu do księgi wieczystej nieruchomości stanowiącej własność dłużnika banku lub osoby ustanawiającej hipotekę na rzecz banku w celu zabezpieczenia wierzytelności dłużnika banku.
W ust. 4 art. 95 znalazł się zapis, że do ustanowienia tej hipoteki wymagane jest oświadczenia właściciela o ustanowieniu tej hipoteki z zachowaniem formy pisemnej pod rygorem nieważności.
Poświadczanie podpisu właściciela przez notariusza nie jest potrzebne (sygn. III CZP 50/07).
