Orzeczenie SN dotyczy prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Lublinie z 8 maja 2003 r. Wówczas to sąd nakazał pozwanemu opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego wraz z osobami i rzeczami, a następnie wydanie go stronie powodowej. Jednocześnie sąd przyznał pozwanemu lokal socjalny i obciążył go kosztami postępowania.
Od wyroku pozwany nie odwoływał się, dlatego też wyrok stał się prawomocny.
Od 1992 r. pozwanemu przysługiwało spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. W wyniku zaległości z tytułu opłat mieszkaniowych powód, tj. rada nadzorcza spółdzielni mieszkaniowej, uchwałą podjętą 16 marca 2002 r. wykluczył pozwanego z członkostwa w spółdzielni. Pozwany odwołał się od tej decyzji. Walne zgromadzenie członków spółdzielni podtrzymało uchwałę.
30 stycznia 2003 r. wpłynął do SR w Lublinie pozew żądający nakazania pozwanemu opróżnienie lokalu mieszkalnego z uzasadnieniem, że będąc wykluczony z członkostwa w spółdzielni, utracił on tytuł prawny do zajmowania przedmiotowego lokalu mieszkalnego. 8 marca 2003 r. SR w Lublinie wydał wyrok, w którym, uznając powództwo, nakazał pozwanemu opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego.
Z rozstrzygnięciem SR nie zgodził się prokurator generalny. W skardze zarzucił rażące naruszenie przepisów prawa materialnego. Chodzi o wydanie przez sąd wyroku na podstawie nieobowiązującego przepisu. Chodzi o art. 210 ustawy z 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze, który został uchylony na podstawie art. 29 pkt 7 ustawy z 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych, co wpłynęło ujemnie na sytuację prawną pozwanego.
