Sąd Najwyższy wytycza kompromis ws. kredytów frankowych

– Uchwała odsuwa do pewnego stopnia obawę banków przed przedawnieniem roszczeń o zwrot kapitału, z drugiej strony oznacza, że dziesięcioletni termin przedawnienia roszczeń konsumentów nie mógł ruszyć, zanim konsument dowiedział się o abuzywności postanowienia – wyjaśnia adwokat Marcin Szymański.

Sędzia SN Roman Trzaskowski zaznaczył w uzasadnieniu, że sąd wypowiada się tylko co do niektórych kwestii ze sporów frankowych, a generalnego ich uregulowania winien dokonać ustawodawca.

Uchwała oznacza upadek skrajnie niekorzystnego dla banków scenariusza, czyli tzw. darmowego mieszkania (gdyby umowa kredytowa okazała się nieważna, a bank nie mógł dochodzić zwrotu kapitału z powodu przedawnienia). Dlatego branża odbierze orzeczenie pozytywnie. Rosną też szanse na sukces proponowanego przez KNF programu ugód: w przypadku czynnych i spłaconych kredytów kosztowałby on sektor 43 mld zł, a w przypadku tylko czynnych, co bardziej realne, 37 mld zł.

Brak przedawnienia roszczeń banków może zmniejszyć falę pozwów frankowiczów. Kluczowe jednak będzie, czy sądy uznają, że w razie unieważnienia umowy bankom należy się opłata za korzystanie z kapitału.

Tym ma się zająć we wtorek Izba Cywilna SN, rozpatrując sześć pytań frankowych I prezes SN Małgorzaty Manowskiej. Pytanie czy brak wynagrodzenia za korzystanie z pieniędzy banku przez konsumenta miałby być sankcją za nieuczciwą umowę? Ale posiedzenie pełnej Izby Cywilnej SN, a zwłaszcza to, czy zakończy je ona uchwałą, nie jest pewne. Dariusz Zawistowski, prezes Izby Cywilnej SN, powiedział „Rzeczpospolitej", że sędziowie w większości się stawią, bo to ich obowiązek, ale już inną rzeczą jest, jakie zastrzeżenie prawne mogą zgłosić podczas posiedzenia.

—wsp. M. Rudke