Prawo do leczenia mają przede wszystkim osoby ubezpieczone obowiązkowo i dobrowolnie. Do pierwszej grupy zaliczają się pracownicy, zleceniobiorcy, emeryci, renciści, osoby prowadzące pozarolniczą działalność czy bezrobotni zarejestrowani w urzędzie pracy. Z kolei dobrowolnie mogą się ubezpieczyć zdrowotnie np. pracownicy przebywający na urlopie bezpłatnym czy posłowie do Parlamentu Europejskiego.
Z usług publicznej służby zdrowia mogą korzystać nie tylko sami ubezpieczeni. Prawo to przysługuje też członkom ich rodzin, którzy nie są ubezpieczeni z innego tytułu. Jako członków rodziny osoba ubezpieczona może zgłosić do NFZ swoje dzieci, dzieci przysposobione czy potomstwo małżonka oraz wnuki. Wszystkie dzieci mogą się leczyć bezpłatnie do ukończenia 18. roku życia, chyba że młody człowiek kontynuuje naukę. Wówczas może korzystać z bezpłatnej opieki do ukończenia 26 lat. Muszą go zgłosić do ubezpieczenia także rodzice, a jeśli ich nie ma, powinna się tym zająć uczelnia.
Ze świadczeń może też korzystać niepracujący mąż czy żona osoby ubezpieczonej, ale nie konkubent. Jeśli we wspólnym gospodarstwie domowym są rodzice lub dziadkowie, również oni mogą się leczyć bezpłatnie na konto ubezpieczonego.
Z usług publicznej służby zdrowia korzystają bezpłatnie także niektóre inne grupy polskich obywateli. Są to: każda kobieta w okresie ciąży i połogu (do 42. dnia po porodzie), zarejestrowany bezrobotny, za którego składkę odprowadza urząd pracy, oraz osoby, które spełniają kryterium dochodowe do otrzymywania wsparcia z pomocy społecznej.
Więcej w serwisie:
