Piotr Beczała lepszy niż Luciano Pavarotti

Od dziewiętnastu sezonów Piotr Beczała jest związany z Metropolitan Opera i należy do ulubieńców nowojorskiej publiczności. Każda jego kolejna rola zbiera znakomite recenzje, ale tak jednoznacznie entuzjastycznych opinii nie otrzymał chyba jednak nigdy wcześniej. Dowodem choćby opinia krytyka portalu „Opera Wire”: „Występy Piotra Beczały w „Adrianie Lecouvreur”, „Fedorze” i „Luisie Miller” należały do najlepszych, jakie widziałem w wykonaniu jakiegokolwiek tenora w ostatniej dekadzie. Ale jego „Andrea Chénier” może przebić wszystkie”.

Kim był Andrea Chénier

Autor tych słów David Salazar analizuje szczegółowo każdą scenę, każdy moment muzyczny tego przedstawienia z udziałem Polaka. A tytułowy bohater dzieła skomponowanego przez Włocha Umberta Giordano to jedna z najtrudniejszych tenorowych partii w całej historii opery.

Umberto Giordano zaliczany jest do przedstawicieli tzw. włoskiego weryzmu, który stał się głośny w świecie u schyłku XIX w.  Ów kierunek dominował jednak krótko, a najlepsze utwory werystyczne w gruncie rzeczy niewiele mają wspólnego z teoretycznymi założeniami, co potwierdza i „Andrea Chénier”. Zamiast opery bliskiej życia i codziennych spraw przedstawicieli społecznych nizin, jest to pełna namiętności opowieść miłosna z czarnym charakterem w tle.

Autor libretta Luigi Illica dodał wprawdzie historyczne tło i realia rewolucji francuskiej, a bohaterem uczynił postać autentyczną. Poeta Andrea Chénier został ścięty na gilotynie w lipcu 1794 r. W chwili śmierci nie był jednak postacią aż tak znaczącą, jak to wynika z opery, jego legendę stworzyli znacznie później francuscy romantycy.

Jak śpiewał Luciano Pavarotti

W Andreę Chéniera wcielali się niemal wszyscy najlepsi tenorzy XX i XXI wieku.

Obecna inscenizacja w Metropolitan miała premierę w 1996 r. i została przygotowana specjalnie dla Luciana Pavarottiego. „Ten tenor–megagwiazda – napisał teraz Rick Perdian z „New York Classical Review” – liczył 61 lat, a krytycy zauważali, że Pavarotti miał już za sobą szczyt możliwości, choć odniósł sukces w tej roli. Mając 58 lat Piotr Beczała jest w doskonałej formie wokalnej, a rola idealnie do niego pasuje”.

– Liryzm Andrei Chéniera jest oczywiście inny niż w rolach typowo lirycznych, zawsze ma podstawę pełnego śpiewu – powiedział Piotr Beczała w wywiadzie dla PAP. –  Nie ma miejsca na markowanie i z tego należy sobie zdawać sprawę. Trzeba znaleźć radość z używania głosu w sposób specyficzny do tego typu muzyki, opery werystyczne wymagają od śpiewaka, a tenora w szczególności, dobrego przygotowania i rozśpiewania przed spektaklem. Każda aria jest wymagająca i nie wybacza błędów.

Spektakl w reżyserii Nicholasa Joëla utrzymywał się w repertuarze Metropolitan do 2014 r. teraz został wznowiony po 11 latach. Jest to inscenizacja tradycyjna, ale bardzo widowiskowa.