Piotr Anderszewski: Pianista w wersji energetycznej

Jeszcze niedawno w radiowej Dwójce Piotr Anderszewski opowiadał o samotności pianisty: „Granie na fortepianie izoluje od świata – tłumaczył. – Taki chyba jest tego cel, że tworzysz świat sam w sobie zamknięty. Kompozytor, fortepian i ty. Stajesz się taką wyspą”.

Takie są też jego recitale o niepowtarzalnym nastroju, będące zaproszeniem do niemal magicznego świata. Słuchacz może kontemplować jego subtelności, ale rzeczywiście trudno w nim o bezpośrednią relację z pianistą. On zaś jest jak podążający samotnie przewodnik, którego każda wskazówka jest cenna.

Czytaj więcej

Muzyka klasyczna

Jarosław Szemet: Orkiestra to nie jest korporacja

Jarosław Szemet ma 28 lat i kieruje dwoma ważnymi instytucjami w Polsce, a teraz przygotowuje pre...

Sinfonia Varsovia ma 40 lat

Tym razem było inaczej. W poniedziałkowy wieczór w Operze Narodowej (kolejnym miejscu na trasie) Piotr Anderszewski dzielił się z dwoma tysiącami widzów swoją radością i energią, ciesząc się przy tym reakcją publiczności. Ale też okazja do tego spotkania była szczególna – jubileusz orkiestry Sinfonia Varsovia.

Dawno nie mieliśmy okazji słuchać Piotra Anderszewskiego grającego z orkiestrą. Jego płyty wydawane obecnie przez Warner Classics (Polak należy do pianistów szczególnie często nagrywanych przez światowe koncerny) też były przede wszystkim solowymi recitalami.

Jest w jego dyskografii parę wyjątków, choćby zrealizowana prawie ćwierć wieku temu dla Virgin mozartowska płyta, na której Piotrowi Anderszewskiemu towarzyszyła Sinfonia Varsovia. Z racji tych długich związków Sinfonia Varsovia zaprosiła go do koncertowego cyklu, którym w tym roku świętuje swoje 40-lecie. On wybrał nie tak jak wtedy Mozarta, ale innych przedstawicieli wiedeńskiego klasycyzmu, Haydna i Beethovena. I znów grał prowadząc od fortepianu orkiestrę.

Co łączy Haydna i Beethovena

Nie wiadomo dokładnie, kiedy Haydn skomponował Koncert D-dur, na pewno przed 1784 rokiem, a więc w okresie, gdy fortepian znajdował się „w powijakach”. Znacznie częściej grywano na klawesynie, co Haydn uwzględnił w fakturze swojego utworu. Piotr Anderszewski zagrał go zaś tak, jakby wyszedł on spod ręki Beethovena – mocniejszym dźwiękiem i z własną kadencją wieńczącą część pierwszą, która niemal zburzyła klasyczny ład. Uspokojenie przyniosła część druga, a finałowe rondo pięknie zwieńczyło całość. Było szalone, rubaszne i roztańczone, a przy tym interpretacyjnie bardzo zdyscyplinowane.

Czytaj więcej

Muzyka klasyczna

„Pianoforte”. Gotowi na porażkę w Konkursie Chopinowskim

„Pianoforte” to opowieść o tym, jak okrutna bywa chęć realizacji marzeń.

O powstałym kilkanaście lat później I koncercie fortepianowym Beethovena, niektórzy mawiają, że jest mniej ciekawy od tych, które napisał w XIX wieku. To bardzo powierzchowna opinia, jego klasycystyczna forma konsekwentnie się rozwija aż do finału, będącym apoteozą czystej muzyki.

Niewielu jest pianistów potrafiących ukazać w szaleńczych pasażach Beethovena wyjątkowe połączenie żywiołu i delikatnego, perlistego dźwięku. Tak gra go niezrównana Martha Argerich i podobne do niej podejście ma również Piotr Anderszewski. Co więcej, poprzez umiejętne wzmacnianie niektórych akcentów potrafił utrzymać pełnej zgodności pianisty z orkiestry, czym zajmują się dyrygenci (przynajmniej ci dobrzy).