— W tej chwili dowiaduję się o śmierci Jana Błońskiego i z trudem znajduję właściwe słowa - powiedział „Rz” Bronisław Maj, poeta i wychowanek zmarłego. - O literaturze myślał z zaborczą miłością. To było jego życie. Nie znam drugiego człowieka o tak ogromnej wiedzy, szerokich horyzontach i pisarskim talencie. Obawiam się, że nie znajdzie następców.
— Interpretacja literatury była dla niego sposobem refleksji o sprawach fundamentalnych - powiedział „Rz” prof. Aleksander Fiut. - Zawsze imponowała mi swoboda, z jaką poruszał się po literaturze nie tylko polskiej od baroku, poprzez romantyzm po czasy współczesne. Jego studium o Mikołaju Sępie Sarzyńskim do dziś uchodzi za monografię wyjątkową - po raz pierwszy wobec literatury staropolskiej zastosowano tak nowatorską metodologię.
Urodził się w 1931 r. w Warszawie. Jak wspomina prof. Marta Wyka od zawsze miał opinię wybitnego. W wieku 15 lat, o czym sam mówił przeczytał całego Prousta, a więc siedem tomów, po francusku. Polonistykę studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie też przez długie lata prowadził zajęcia. Był wychowankiem szkoły, której patronował Kazimierz Wyka, ojciec Marty. W pojęciu Błońskiego komentowanie literatury jest tak samo istotne, jak jej tworzenie. Uważał, że krytyk powinien być partnerem autora.
— Mamy wielu Salierich krytyki z dużą wiedzą i dobrze opanowanym rzemiosłem - uważa prof. Henryk Markiewicz. - On jeden był jej Mozartem. Swym pisarstwem najświetniej dowodził, że krytyka jest sztuką.
— Pisał o wszystkich twórcach, którzy debiutowali po 1945 r. ale najbardziej związany był z pokoleniem autorów czasu odwilży - podkreśla prof. Fiut. - Przybliżał najważniejsze postacie literatury XX wieku. Studium o Witkacym, napisane w zaledwie kilka miesięcy, stało się legendarne. A przecież Błoński interesował się jeszcze twórczością Leśmiana, Schulza czy Miłosza. Ze Sławomirem Mrożkiem, któremu poświęcił książkę, korespondował przez wiele lat. Bez Jana Błońskiego nie byłbym kim jestem. Był dla mnie wzorem człowieka prawego, równocześnie skromnego i pełnego ironicznego dystansu wobec pełnionych funkcji. Pamiętam jego znakomite wykłady gromadzące tłumy studentów.
