Peerel spod igły

[b]Po lekturze „Życia skrojonego na miarę” dziwię się, że wybrał pan igłę zamiast pióra.[/b]

Człowiek bez marzeń to człowiek niekompletnie ubrany – tak myślę „po krawiecku”. Moje marzenia przeszły jednak wszelkie oczekiwania. Książka ukazała się w nakładzie 10 000 egz., i to podobno jest początek! Udzielam wywiadów, mam spotkania z czytelnikami, krzyczą o mnie media; ja, krawiotka, wdrapałem się na swój Mount Everest – warto marzyć!

Powieść pisałem w pracowni. Krawieckie klimaty były moją muzą. Myślę, że na stronach „Życia skrojonego na miarę” można odnaleźć aurę krawieckiego rzemiosła, zanim wkrótce zniknie z naszych miast.

[b]Recenzenci chwalą książkę, ale usiłują także rozszyfrowywać jej bohaterów...[/b]

Mam wrażenie, że trochę szukają sensacji. To prawda, narobiłem swoją książką w Trójmieście dużo ambarasu. Zaczynam mieć problemy, gdyż niektórzy odnajdują w niej siebie.

[b]A to jest przecież powieść.[/b]

Chciałem, żeby była prawdziwa, więc oparłem ją na własnych doświadczeniach, obserwacjach, zasłyszanych relacjach, które – używając bliskiej mi terminologii – zszyłem.

[b]Peerel opisuje pan poprzez ortaliony, skaj, laminaty, reglany, plastikowe kozaczki – towary chronicznie nieobecne w sklepach uspołecznionych, które do pana trafiały głównie za pośrednictwem marynarzy...[/b]

Z racji zawodu taki PRL zapamiętałem. Kolorowo bywało chwilami, na co dzień panowała szarzyzna. Życie mojego bohatera w pierwszym małżeństwie nie było usłane różami, ale może w drugiej części zostanie wynagrodzony wielką miłością? A „Życie skrojone na miarę” zostało podzielone; drugi tom niebawem trafi do księgarń.

[b]Jako nastolatek pisał pan do szuflady wiersze, opowiadania, kryminały pod wpływem lektury „Złego” Tyrmanda, prozy Hłaski i... głosu Andrzeja Łapickiego.[/b]

Książki, słuchowiska, film, teatr – z tego czerpałem i czerpię wiedzę. Zmienia się jedynie plejada autorów – moich profesorów – ale niektórzy będą dla mnie niedoścignionym wzorem do końca życia. Jak pięknie pisał Reymont! Czyż można nie kochać poezji Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej?!