Przejrzeć House’a

Jako pierwsza dziś ukazuje się „Dr House. Biografia Hugh Lauriego i przewodnik po serialu” autorstwa Paula Challena, na początku października kolejna: „Dr House. Całkowicie bez autoryzacji” – cykl esejów pod redakcją Leah Wilson.

Paul Challen stawia słuszną diagnozę: ani świetny scenariusz, pisany głównie przez Kanadyjczyka Davida Shore’a, pomysłodawcę serialu, ani sprawna reżyseria, ani nawet nietypowy jak na medyka bohater – zrzęda i mizantrop, nie wyniosłyby „Doktora House’a” na szczyty popularności, gdyby nie udało się znaleźć idealnego odtwórcy głównej roli – brytyjskiego komika Hugh Lauriego. On tchnął życie w papierową postać. I nie jest to wyłącznie zasługa aktorskiego warsztatu – uważa Challen. Lauriego z House’em po prostu wiele łączy.

Ciekawą drogę przebył chłopiec z dobrego domu, wychowanek „Oxbridge” (od nazw dwóch najbardziej renomowanych brytyjskich uczelni: Oxfordu i Cambridge), by zostać hollywoodzką gwiazdą. Urodzony się w 1959 r. w Oxfordzie Laurie jest... synem lekarza (i mistrza olimpijskiego w wioślarstwie w 1948 r.). W jednym z wywiadów aktor tłumaczy się z pewnego dyskomfortu: „paraduję z trzydniowym zarostem, bo wymaga tego rola, i udaję, że jestem lekarzem, podczas gdy mój ojciec był nim naprawdę, do tego bardzo dobrym”.

[srodtytul]Kawałek Lauriego [/srodtytul]

Laurie senior chciał, oczywiście, żeby Hugh poszedł w jego ślady i studiował medycynę. Junior uznał jednak, że studia medyczne są zbyt wymagające, za to ze znakomitymi rezultatami podtrzymał rodzinną tradycję w sportach wodnych. Na uniwersytecie w Cambridge wybrał archeologię i antropologię, bo – jak wspomina – tylko tam mógł spędzać większość dnia w łódce. Wioślarstwo było jego pierwszą wielką pasją, ale świetnie zapowiadającą się karierę przerwał atak mononukleozy (mimo wszystko Hugh ze sportu całkiem nie zrezygnował, dziś uprawia boks i kocha szybką jazdę motocyklem).

Tak w życie Lauriego pierwszy raz wtrąciła się poważna choroba. Analogia z House’em oczywista: bohater serialu cierpi na chroniczny ból nogi po zawale mięśnia udowego, utyka i jak cukierki łyka przeciwbólowy vicodin. Choroba jest dla niego przeciwniczką, największym wyzwaniem i zagadką (w przeciwieństwie do pacjenta, który jest „złem koniecznym”). Laurie tymczasem właśnie z powodu choroby odkrył dla siebie aktorstwo. Pierwsze szlify zdobywał w słynnym uczelnianym teatrze Cambridge Footlights, gdzie poznał Stephena Fry’a. Razem stworzyli arcyzabawny duet, który przeszedł do historii brytyjskiej komedii.

Telewizyjne skecze z cyklu „Kawałek Fry’a i Lauriego” albo serial „Jeeves i Wooster” nadal śmieszą. A warto je zobaczyć także dla nieskazitelnego angielskiego akcentu z wyższych sfer w wykonaniu obu panów.

Na szersze, międzynarodowe wody Laurie wypłynął rolą antypatycznego pana Palmera w „Rozważnej i romantycznej” (1995) Anga Lee i głupawego hycla w „101 dalmatyńczykach” (1996), ugruntował swoją pozycję grając Pana Malutkiego w „Stuarcie Malutkim” (1999). W 1997 r. wszechstronnie utalentowany Brytyjczyk opublikował książkę „Sprzedawca broni” – parodię powieści kryminalnej z zabawnymi dialogami. Ku powszechnemu zdziwieniu, w 2002 r. ten odnoszący sukcesy człowiek, szczęśliwy mąż i ojciec, przyznał się, że cierpi na poważną depresję i poddał się leczeniu.

O castingu do pilotażowego odcinka serialu „Doktor House” dowiedział się na planie thrillera „Lot Feniksa” w Namibii. Był przekonany, że chodzi o rolę drugoplanową. Poprosił kolegów, żeby nagrali jego prezentację (w męskiej toalecie, bo tam było dobre światło) i wysłał ją - bez wielkich nadziei – do Stanów. Producent wykonawczy Bryan Singer zachwycił się Lauriem i jego perfekcyjnie podrobionym jankeskim akcentem, był zresztą przekonany, że ogląda amerykańskiego aktora. Tak narodził się House.

[srodtytul]Ręka do amputacji [/srodtytul]

„Dr House. Całkowicie bez autoryzacji” – cykl 20 esejów drobiazgowo analizujących niemal każdy aspekt funkcjonowania House’a, a także jego związki z innymi fikcyjnymi postaciami, np. z detektywem Sherlockiem Holmesem – tylko potwierdza skalę fenomenu House’a. Śmiało poczyna sobie Glenn McDonald, który bawi się tworząc scenariusze „pilotażowych” odcinków serialu i umieszcza bohatera w coraz to innym środowisku: mamy więc Gregory’ego House’a, agenta ubezpieczeniowego, który w sposób natarczywy i impertynencki nagabuje klientkę przez telefon, a jako zawodnik pierwszoligowej drużyny baseballowej wyprowadza przeciwników z równowagi swoim zrzędzeniem i docinkami... Ciekawą teorię przedstawia też Joyce Millman, sugerując, że jedyny przyjaciel House’a, doktor Wilson, jest tak naprawdę zakamuflowanym gejem.