We Wrocławiu Różewicz mieszkał i tworzył ponad 40 lat, aż do śmierci w 2014 roku. A Zakład Narodowy im. Ossolińskich, któremu Muzeum podlega, ma w swych zasobach obszerne archiwum poety z bezcennymi rękopisami, dokumentami, przedmiotami codziennego użytku oraz imponującym księgozbiorem. Wystawa „Pan Tadeusz Różewicz” opiera się na wyborze tych materiałów. Jej narracja nie jest chronologiczna. Skupia się wokół tematów ważnych w twórczości pisarza, takich jak trauma wojenna, nostalgia za dzieciństwem, wewnętrzne przeżycia i rozterki, fascynacja malarstwem i obszarem popkultury, twórczość dramaturgiczna i scenopisarska oraz jej recepcji w kraju i na świecie.
Ekspozycja przedstawia postać realną i literacką, kreowaną przez samego autora „Kartoteki”. Ważnym elementem jej konstrukcji jest dialog, który Różewicz prowadził z kulturą
i literaturą. Na marginesach książek zapisywał uwagi i stawiał pytania twórcom ulubionych obrazów. Lubił też rozmowy z przyjaciółmi. Z drugiej strony-– z twórczością Tadeusza Różewicza nieustannie dialogowali tłumacze, reżyserzy, poeci, których styl kształtował, twórcy innych dziedzin sztuki: muzyki (od opery do hip-hopu), malarstwa, rzeźby, jak również krytycy i czytelnicy. Bliski był mu teatr otwarty, poetyka fragmentu, kolaż tekstowy, które angażują odbiorcę, prowokując go do współudziału w literackiej rozmowie.
Na wystawie zobaczymy m.in. rękopisy wierszy i utworów scenicznych, scenariusze filmowe, słowa zachęty dla młodego poety od Juliana Przybosia, polemiczne wiersze Czesława Miłosza, kolaże od Wisławy Szymborskiej, fotografie rodzinne, listy od fanów z archiwum Ossolineum. Dopełniają je wypożyczenia z innych instytucji - obrazy Marii Jaremy, Jerzego Nowosielskiego, Tadeusza Brzozowskiego, Jerzego Tchórzewskiego, Kazimierza Mikulskiego.
Organizatorzy ekspozycji podkreślają, że „Wystawa o Tadeuszu Różewiczu stanowi pomost między częścią literacką a historyczną Muzeum Pana Tadeusza, czyli prezentacją Rękopisu „Pana Tadeusza” Mickiewicza oraz kontekstów Mickiewiczowskiej epopei i ekspozycją >>Misja: Polska.<<. Opowiada o bohaterze XX wieku, przedstawicielu pokolenia Kolumbów, który tak jak Jan Nowak-Jeziorański i Władysław Bartoszewski walczył z bronią w ręku w II wojnie światowej, ale po jej zakończeniu stronił od polityki. Chciał stać się głosem anonimowego człowieka, będąc jednocześnie wnikliwym obserwatorem i komentatorem rzeczywistości oraz wybitnym poetą".
