Mary Steenburgen – kelnerka, która zdobyła Oscara

Western „Idąc na południe” (1978), w którym debiutowała u boku Jacka Nicholsona, nie odniósł wprawdzie sukcesu, ale już za swoją trzecią rolę – żony w komediodramacie „Melvin i Howard” (1980) Jonathana Demme’a – Steenburgen dostała Oscara. A także Złoty Glob i nagrodę amerykańskich krytyków. Po oscarowej gali, zamiast na bankiet pojechała do domu nakarmić maleńkie dziecko. Męża – Brytyjczyka, aktora Malcolma McDowella – poznała na planie filmu „Podróż w czasie” (1979).

Steenburgen ma na koncie prawie 80 ról filmowych i serialowych. W ubiegłym roku została uhonorowana gwiazdą na Walk of Fame w Hollywood. Znana jest z działalności charytatywnej, a także ze swego poparcia dla demokratów i bliskiej przyjaźni z Hillary Clinton.

Urodziła się 8 lutego 1953 roku w Newport, w stanie Arkansas. Rodzina ze strony ojca ma duńskie korzenie. Mary już w szkole zdradzała zainteresowanie aktorstwem, ale nie mówiła o swoich aspiracjach, spodziewając się, że nie przypadną do gustu rodzicom. Dom był tradycyjny – matka pracowała w szkole, ojciec na kolei.

W tajemnicy złożyła podanie do prestiżowej szkoły teatralnej Neighbourhood Playhouse. Dostała się, choć konkurencja była ogromna. W 1972 roku przeprowadziła się do Nowego Jorku. Przez kilka pierwszych lat zarabiała na utrzymanie jako kelnerka w naleśnikarni. Jednocześnie uczyła się i chodziła na castingi. – W Nowym Jorku rozpoczęło się może życie artystyczne – powiedziała w jednym z wywiadów. – To miasto stało się moją inspiracją.

Pewnego dnia wybrała się na przesłuchanie do biura Paramountu. W poczekalni zwrócił na nią uwagę Jack Nicholson, który w dwa lata po Oscarze za główną rolę w „Locie nad kukułczym gniazdem” kompletował obsadę do reżyserowanego przez siebie filmu „Idąc na południe”.

Po oscarowym sukcesie w 1981 roku o Steenburgen zaczęli zabiegać najwięksi: dostała rolę matki w filmie „Ragtime” (1981) Miloša Formana, jako żona partnerowała Woody’emu Allenowi w „Seksie nocy letniej” (1982). Wystąpiła w familijnym „Czarodziejskim Bożym Narodzeniu” (1985), thrillerze „Śmiertelnie mroźna zima” (1987) i komediodramacie Rona Howarda „Spokojnie, tatuśku” (1989).

Za namową własnych dzieci zdecydowała się na udział w trzeciej części „Powrotu do przyszłości” (1990). Zagrała też w „Co gryzie Gilberta Grape’a?” Lasse Hallströma, dramacie „Filadelfia” (1993) Jonathana Demme’a i „Nixonie” (1995) Olivera Stone’a.

Na planie filmu „Pontiakiem na Księżyc” (1994) poznała swego drugiego męża, aktora Teda Dansona. Razem wystąpili m.in. w telewizyjnej miniserii „Podróże Guliwera” (1996).

Od połowy lat 90. Steenburgen chętnie pojawia się w serialach (m.in. w „Inku” czy „Prawie i porządku”), ale największą popularność przyniosła jej rola matki trójki nastolatków, żony policjanta w „Joan z Arcadii” (2003 – 2005). Ostatnio aktorkę mogliśmy oglądać w thrillerze „Odważna” (2007), komediach „Cztery gwiazdki” (2008), „Narzeczony mimo woli” i „Czy słyszeliście o Morganach?” (2009). – Zawsze byłam niepoprawną optymistką – mówi. – I gdy widzę, że przybywa kobiet, które reżyserują i piszą scenariusze, jestem coraz mocniej przekonana, że Hollywood staje się nam przyjazne. Dawniej aktorka, która skończyła 35 lat, nie bardzo mogła liczyć na zajęcie. Teraz jest inaczej – po pięćdziesiątce wciąż dostaję propozycje i gram więcej niż przez wszystkie wcześniejsze lata.

[ramka]Joan z Arkadii 2 8.00 | axn | SOBOTA, niedziela

Powrót do przyszłości 3 9.35 | ale kino! | SOBOTA