Miała pani 20 lat, gdy zaczęła wygrywać zagraniczne konkursy. Była pani pewna siebie, przystępując do Konkursu Chopinowskiego w 1980 roku?
Od wczesnych lat szkoły podstawowej byłam pewna, że będę brała w nim udział. Początkowo na wszelkich akademiach „ku czci” grałam swój popisowy numer – walc Chopina. Jednak konkurs wspominam przede wszystkim jako wielki stres. Nigdy przedtem ani potem w życiu nie przeżyłam równie wielkiej tremy jak w pierwszym etapie. Później też nie było łatwiej. No i zdawałam sobie sprawę, że nie jestem ulubienicą publiczności. Fantastycznie grało mi się dopiero w trzecim etapie. Przy mazurkach wydawało mi się, że fortepian jest specjalnie dla mnie przygotowany i że sama je skomponowałam.
Kilka lat temu znowu wzięła pani udział w Konkursie Chopinowskim, tym razem w roli jurorki. Która z ról była trudniejsza?
Zdecydowanie wolę grać, niż oceniać. To drugie jest bardzo niewymierne i właściwie przypadek decyduje, że ktoś wygrywa, a ktoś inny przegrywa. W dodatku jako jurorka musiałam być surowsza niż pedagog. Najważniejsze to ocenić, czy uczestnik konkursu ma coś do przekazania, potrafi wywołać we mnie emocje. Bez takich umiejętności nie ma mowy o byciu artystą.
Uprawia pani różne formy muzyki. Skąd ta obfitość?
Początkowo uważałam, że będę solistką pianistką. Potem zetknęłam się, dzięki mamie, z muzyką kameralną. Kiedy ją na pewien czas porzuciłam, zaczęło mi brakować śpiewania jak powietrza. Gdy pojawiła się propozycja recitalu z Ewą Podleś, czułam, że odzyskuję grunt pod nogami. Przez wiele lat współpracowałam z kilkoma śpiewaczkami, m.in. Jadwigą Rappe, Olgą Pasiecznik. Zapamiętałam też ze studiów, że wielką przyjemność sprawiało mi granie w trio. Gdy Marek Moś, pierwszy skrzypek Kwartetu Śląskiego, zaproponował wspólny koncert, postanowiłam spróbować. I tak to trwa. A skąd się biorą poszukiwania? Może i stąd, że przez tyle dni w roku nie chce się ciągle być samej na próbie, estradzie, po koncercie.
