Niezapomniany koncert Charlesa Aznavoura w Sali Kongresowej

Koncert ikony francuskiej piosenki przyciągnął do Sali Kongresowej niemal komplet publiczności. Jego fani nie zawiedli, a wielkich Charles Aznavour pokazał, że nadal potrafi wzruszać śpiewem, czarować wdziękiem, zdobywać uznanie profesjonalizmem, porywać publiczność. I to mimo sędziwego wieku.

Zobacz galerię zdjęć

Chyba wszyscy byli zaskoczeni, z jaką swobodą 90-latek porusza się po scenie, jak szybko znajduje porozumienie z publicznością, z jaką energią przesuwa wielkie krzesło, by być bliżej słuchaczy.

Koncert zaczął od dwóch melancholijnych piosenek, by następnie podkręcić tempo i podgrzać temperaturę koncertu. Powiedział, że może mówić po francusku, angielsku i ormiańsku. Najgłośniejsze były prośby o ormiański, ale sam zdecydował, że będzie opowiadał po angielsku.

- Chyba jestem jedyny, który otwarcie przyznaje, że korzysta na scenie z prompterów - powiedział wskazując na dwa wielkie monitory skierowane w jego stronę. Jeśli się pochylę do nich, to znaczy, że muszę sobie przypomnieć tekst.

Nic dziwnego, bo Aznavour napisał ponad tysiąc piosenek, a wiek to w jego przypadku sprawa drugorzędna.

Na warszawski koncert wybrał różnorodny repertuar, w większości mniej popularne piosenki. Towarzyszył mu duży, siedmioosobowy zespół instrumentalny i dwie chórzystki. Z jedną z nich, jak się okazało z własną córką Katią Aznavour, zaśpiewał w duecie swój przebój „Je Voyage". To opowieść o starszym mężczyźnie, dla którego podróż jest okazją do wspomnień i o młodej kobiecie, która podróżuje w swoją przyszłość.

Nie zabrakło największych hitów Aznavoura: „She", który wzruszył publiczność jak dawniej i „La Boheme", którego refren sala natychmiast podchwyciła. „For Me, Formidable" przypomniała czar francuskich chansonów. Wielki Charles niewielkimi ruchami dłoni podkreślał wymowę słów, przykuwał uwagę każdym swoim gestem.

- Zaczynałem od pisania własnych tekstów piosenek, żeby być niezależnym - wspominał. Starałem się, żeby były mądre, ale słowa bez muzyki nie były piosenkami, więc zacząłem pisać muzykę. Chciałem, żeby to były proste melodie, łatwe do zapamiętania. Inspirowały mnie różne style: pop, rock, bossa nova.

Słowa „Sa Jeunesse" najpierw wyrecytował, a właściwie była to melodeklamacja. Zrobił to tak sugestywnie, jakby towarzyszyła mu muzyka. Zaśpiewał też dynamiczny hit „My Friend, My Judas". Zadziwił ekspresją w piosence „Les deux guitares", w której jest refren w języku rosyjskim.

- Spotkałem się z waszym papieżem, kiedy był w Armenii - wspominał. Rozmawiałem z nim dwa razy. Powiedziałem mu, że chcę napisać własne słowa do pieśni „Ave Maria" i spytałem, w jakim języku mam to zrobić. - Po francusku, miał odpowiedzieć Jan Paweł II - oczywiście po francusku.