Czerwień na ślubnej sukni

Rz: Czy to pierwsze pani spotkanie z bohaterką opery Donizettiego?

Franca Squarciapino: - Nie, przygotowałam już prawie 300 spektakli, więc trudno znaleźć operowy tytuł, nad którym jeszcze nie pracowałam.

„Łucja z Lammermooru” jest opowieścią historyczną, ale i poetycką zarazem, pozwała więc realizatorom na rozwinięcie wyobraźni.

Dlatego ją lubię. Tym razem szczególnie, gdyż reżyser chciałby zrealizować spektakl w konwencji bardziej nowoczesnej, patrząc na świat poprzez szaleństwo i cierpienie tytułowej bohaterki. Oczywiście zgłębianie realiów historycznych jest bardzo ciekawe, ale nie mniej fascynująca jest dla mnie możliwość zaprezentowania własnego spojrzenia na daną epokę, na opowieść, wreszcie na psychikę bohaterów. W przypadku tej inscenizacji nie zapominałam o historycznych wzorach, ale też starałam się stworzyć własną wizję.

Czy pani spektakle zawsze mają określoną kolorystykę? W jakich barwach pokaże pani Łucję?

Mam nadzieję, że z Michałem Znanieckim zrobimy wyraziste przedstawienie, a każda scena będzie miała swój kolor. Starałam się odtworzyć nastrój dalekiego, ponurego kraju, w którym ciągle pada deszcz. Dominują barwy szkockie: zielony, niebieski, czerwień. Ta ostatnia pojawi się w prawie wszystkich kostiumach, także w ślubnym stroju Łucji, który potem zrobi się czerwony od krwi.

To pani pierwsza praca z Michałem Znanieckim?

Tak i muszę powiedzieć, że bardzo ciekawa. To człowiek pełen energii i życia, prawdziwy wulkan pomysłów.

Lubi pani takich reżyserów czy woli tych, którzy od pani oczekują inicjatywy?

Znacznie ciekawiej pracuje się z kimś, kto ma pomysły, a ja muszę je konfrontować z własnymi wyobrażeniami. Kiedy reżyser nie narzuca mi niczego, nie zasypuje pomysłami, mam wrażenie, że nie bardzo się stara.

Pani często pracuje ze scenografem Ezio Frigerio.

To mój mąż i mistrz, zaczynałam z nim i reżyserem Giorgio Strehlerem. Potem Ezio znudził się projektowaniem kostiumów, w czym był bardzo dobry, i mnie powierzył ten obowiązek. Mimo upływu lat nadal chętnie z nim pracuję, bo doskonale się rozumiemy. Łączy nas wspólne myślenie, a przecież zdarza się, że projekty kostiumów w żaden sposób nie przystają do reżyserii czy scenografii.

A jak się pracuje w filmie?

Bardzo to lubię, to coś zupełnie innego niż teatr. W filmie ważne są pierwsze plany, zbliżenia, ogromną rolę w kostiumie odgrywają więc detale niedostrzegane przez widzów w teatrze. Lubię być na planie i ubierać nawet najmniej ważne postaci, dopracowywać każdy szczegół, choć długie wyczekiwanie na rozpoczęcie zdjęć bywa męczące. Czasami wręcz odnoszę wrażenie, że niekończące się rozmowy są ważniejsze od pracy.

Ale w operze też zdarzają się długie dyskusje, kiedy na przykład słynna primadonna oświadcza, że nie założy zaprojektowanej przez panią sukni.

W mojej karierze tylko raz miałam taki przypadek. Angela Gherghiu odrzuciła mój projekt do „Jaskółki” Pucciniego i musiałam wymyślić dla niej inną kreację. Nigdy natomiast nie miałam problemów z Placido Domingiem czy Luciano Pavarottim.

Bo też odnoszę wrażenie, że pani kostiumy starają się podkreślić to, co w człowieku piękne.