Zmieszane, ale nie wstrząsające

Gitara brzmi dziwnie znajomo. No jasne, to przecież „Karma Police” – przebój Brytyjczyków z Radiohead. Więc co tu robi ta zupełnie nierockowa perkusja? A przede wszystkim dlaczego Jay-Z rapuje swoje zwrotki z utworu „No Hook”? Gdy już zaczynamy się przyzwyczajać, do głosu dochodzi na chwilę wokalista „radiogłowych” Thom Yorke. Kiedy oni zdążyli nagrać to dziwactwo? I po co to zrobili?

[srodtytul]Wepchnąć na siłę[/srodtytul]

Odpowiedź na pierwsze pytanie jest prosta. Artyści nie pracowali razem w studiu. To producent ukrywający się pod pseudonimem Minty Fresh Beats połączył ich ze sobą, tnąc i sklejając fragmenty twórczości samych zainteresowanych bez ich wiedzy.

Wspomniany utwór nazywa się „No Hook”, zaś na płycie „Jaydiohead” jest jeszcze dziewięć mu podobnych. Krążek nie odkrywa Ameryki, stanowi po prostu najnowsze osiągnięcie w dziedzinie tego, co jedni nazywają remiksem, a drudzy (zdaniem wielu błędnie zresztą) mash-upem. Bez trudu znajdziemy podobne, powstałe niedawno projekty. Jest więc na przykład „Billboard Gangsters”, zestawiający Jay-Z z Elvisem Presleyem. Na „Ojayzis” nowojorski hiphopowiec spotkał się z grupą Oasis, zaś „Viva La Hova” stanowi wynik jego konfrontacji z Coldplay.

[srodtytul]Radość tworzenia[/srodtytul]

O powody niecodziennej aktywności pytamy Spoksa, didżeja i producenta. Warszawiak jest właściwą osobą, gdyż skleił z wokali zaprzyjaźnionego rapera Dużego Pe i podkładów amerykańskiego producenta RJD2 album „RJD2 vs Sinus”, zaś końcem 2008 r. wrzucił do Internetu własne remiksy kawałków z „American Gangster” Jaya-Z.

– Jedni robią takie rzeczy, żeby pokazać światu swój świetny, ich zdaniem, warsztat. Jeszcze inni bardzo chcą nagrywać z Jaya-Z i na siłę wepchnąć mu kawałek, który w ich przekonaniu brzmi lepiej niż oryginalny – mówi Spox. Pozostałych pcha do tego radość tworzenia. Wybierają rymy tego akurat artysty, bo niewiele kompletów wokali gwiazdy tak wysoko postawionej udostępniono do tej pory – dodaje.

W Polsce takie zabawy nie przynoszą chwały. Spox szacuje, że jego wariację w temacie twórczości nowojorskiego rapera ściągnięto 2000 razy. Licznik odsłon na podstronie podaje liczbę dwukrotnie mniejszą, ale album krążył po sieci wcześniej. „American Mylffon”, czyli rymy z płyty Jaya-Z na podkładach z krążka warszawskiego rapera Tede, również cieszyły się umiarkowaną popularnością. Jedyną wymierną liczbą jest 14 tysięcy odsłuchań utworu „American Gangster. To jeszcze nie koniec” na portalu Myspace.com. Biorąc pod uwagę celebrycki status Tedego i międzynarodową aktywność producenta, Matheo to rozczarowanie.

[srodtytul]Moda na prowizorkę[/srodtytul]

Na świecie koniunktura wciąż trwa, może dlatego, że podsuwane przez słuchaczy propozycje bazują na prowokacji bądź ciekawszym koncepcie. „Billboard Gangsters” powstał ponoć dlatego, że za sprawą albumu „American Gangster” Jay-Z umieścił swoją dziesiątą płytę na szczycie listy Billboardu, zrównując się tym samym z Elvisem. „Ojayzis” wzbudził emocje z racji starcia, do jakiego doszło między raperem a ekipą braci Gallagher przy okazji zaproszenia tego pierwszego na prestiżowy, w głównej mierze rockowy, festiwal Glastonbury. Połączenie dokonane dzięki hiszpańskiemu trio Cookin Soul było więc z założenia wybuchowe.

I słuchając go, DJ Spox rzeczywiście wybucha. W przypływie wisielczego humoru bierze strzępek dyskotekowego nagrania „Barbie Girl”, dobiera brzmienia perkusji i dostosowuje tempo całości do linii wokalnej kanonicznego dla entuzjastów rapu utworu grupy Dead Prez pt. „Hip-hop”. Po kilku minutach pracy uzyskuje efekt niedorzeczny, ale bardziej spójny niż „Ojayzis”. To najlepsza recenzja niefortunnej muzycznej mody.