[srodtytul]Artur Dutkiewicz[/srodtytul]
Pianista, kompozytor. Absolwent Wydziału Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej w Katowicach (dyplom w 1982 r. z wyróżnieniem w klasie kompozycji i aranżacji). Laureat wielu konkursów pianistycznych w Polsce oraz finalista konkursu Theloniousa Monka w Waszyngtonie ’89.
W latach 1982 – 1985 występował na scenie Teatru Instrumentalnego Ryszarda Miśka w Gdyni jako aktor muzyk. W 1988 r. koncertował z Kwartetem Zbigniewa Namysłowskiego. Przez wiele lat współpracował z saksofonistą Tomaszem Szukalskim, tworząc Szukalski/Dutkiewicz Duo oraz Kwartet Tomasza Szukalskiego.
Wielkim sukcesem Artura Dutkiewicza był solowy recital z transmisją radiową na MIDEM w Cannes, a także recitale w Filharmonii Narodowej oraz Paryżu i Londynie w 1988 r. Koncertował też z takimi wybitnymi muzykami jazzowymi i bluesowymi, jak Urszula Dudziak, Grażyna Auguścik, Deborah Brown, Tadeusz Nalepa, Zbigniew Namysłowski.
Od 1996 roku prowadzi własne zespoły: Electric Jazz Concert oraz Artur Dutkiewicz Trio. Tworzy również improwizowaną muzykę solo na fortepianie o dużej rozpiętości brzmienia, od elementów romantycznych przez rhythm & bluesa po muzykę etniczną.
Dyskografia: „Tina Blues” – z Tomaszem Szukalskim, „Double Trouble” – z Deborah Brown i Zbigniewem Namysłowskim, „Sunrise Sunset” – z Grażyną Auguścik, „Body and Soul” – z Tomaszem Szukalskim, „Voice Paintings” – z Markiem Bałatą, „Najstarszy zawód świata” – z Tadeuszem Nalepą, „Zerwany film” – z Tadeuszem Nalepą, „Bogurodzica” – z Piotrem Baronem. Płyty autorskie: „Błękitna ścieżka”, „Lady Walking”.
[srodtytul]Bogusław Kaczyński[/srodtytul]
Najlepszy od czasu Jerzego Waldorffa popularyzator muzyki w Polsce. Absolwent Akademii Muzycznej w Warszawie; teoretyk muzyki i pianista. Twórca Europejskiego Festiwalu im. Jana Kiepury w Krynicy-Zdroju i Festiwalu Muzyki w Łańcucie. Popularyzator muzyki w TV. W plebiscycie „Polityki” znalazł się w gronie dziesięciu największych osobowości telewizyjnych XX stulecia, a podczas gali z okazji 50-lecia TVP w 2002 roku otrzymał tytuł Gwiazdy Telewizji Polskiej. Laureat trzech Wiktorów i Super Wiktora, trzech Złotych Ekranów, kawaler Orderu Uśmiechu i wielu innych odznaczeń i wyróżnień w kraju i za granicą. Zdobywca tytułu Mistrz Mowy Polskiej.
Autor bestsellerowych książek, takich jak „Dzikie orchidee”, „Kretowisko”, „Wielka sława to żart”, „Jak samotny szeryf”, „Koń na biegunach”.
[srodtytul]Nigel Kennedy[/srodtytul]
Światowej sławy skrzypek, urodzony w Brighton w Anglii. Jego wirtuozyjna technika, unikalny talent wnoszą wiele świeżości do klasycznego i współczesnego repertuaru. Pochodzi z rodziny o muzycznych tradycjach: jego matka była nauczycielką gry na fortepianie, ojciec wiolonczelistą orkiestry królewskiej. Jako sześciolatek został przedstawiony Yehudi Menuhinowi, który przyjął go do swojej szkoły muzycznych talentów Menuhin School i osobiście płacił za niego czesne. Następnie kształcił się w Juilliard School of Music w Nowym Yorku pod kierunkiem Dorothy DeLay.
Początkiem jego światowej kariery był występ w 1977 r. w London Royal Festival Hall, podczas którego wykonał koncert skrzypcowy e-moll op. 64 Felixa Mendelssohna-Bartholdy’ego z towarzyszeniem Philharmonia Orchestra pod dyrekcją Riccardo Mutiego. W 1980 r. zadebiutował z orkiestrą Filharmoników Berlińskich, a w 1987 r. zagrał po raz pierwszy z Filharmonikami Nowojorskimi. Odbył wiele międzynarodowych tournée po krajach Europy, Stanach Zjednoczonych, Dalekim Wschodzie, Australii, grając z największymi orkiestrami i dyrygentami. W Wielkiej Brytanii występował przed rodziną królewską.
Kariera Nigela Kennedy’ego przykuwa uwagę światowych mediów. Otrzymał wiele nagród, m.in. w Wielkiej Brytanii – „za wkład w rozwój brytyjskiej muzyki”, we Francji – złotą nagrodę Vivement Dimanche, w Szwajcarii – Złotą Różę Montreux.
Od początku artystycznej drogi nagrywa dla wytwórni EMI. Jego dyskografia jest ogromna i wielokrotnie nagradzana. Doskonale przyjęto nagranie koncertu skrzypcowego Edwarda Elgara, które magazyn „Gramophone” ogłosił płytą roku 1985. Zdobyła też tytuł najlepszy album muzyki klasycznej roku (sprzedała się w nakładzie 300 tys. egzemplarzy). Nagrania Kennedy’ego koncertów skrzypcowych Brahmsa i Beethovena rozeszły się w ponad 100 tys. egzemplarzy. A płyta z nagraniem „Czterech pór roku” Antonio Vivaldiego z English Chamber Orchestra (1989) trafiła do Księgi rekordów Guinnessa jako najlepiej sprzedający się album klasyczny wszechczasów. Sprzedała się w ponad 2 milionach egzemplarzy i utrzymywała przez ponad rok w czołówce brytyjskich list przebojów. Drugi album Vivaldiego, nagrany przez artystę razem z Berliner Philharmoniker, zdobył w 2005 roku prestiżową niemiecką nagrodę Echo Award za najlepsze wykonanie muzyki XVIII wieku oraz austriacką nagrodę Amadeusz Prize dla najlepszego wykonania instrumentalnego. Płyta „Polish Spirit” uhonorowana została statuetką Fryderyka 2008.
Nagrał również koncerty Bacha, Beethovena, Berga, Brahmsa, Brucha, Mendelssohna, Sibeliusa, Czajkowskiego i Waltona. Efektem jego jazzowej pasji jest album „Blue Note Sessions”, wyprodukowany pod okiem zdobywcy nagrody Grammy Jay Newlanda w 2006 r.
We wrześniu 2002 r. Kennedy został mianowany dyrektorem artystycznym Polskiej Orkiestry Kameralnej. Z tą orkiestrą odkrył na nowo zapomniany koncert romantyczny Emila Młynarskiego – Koncert skrzypcowy nr 2. Na płycie wydanej przez EMI w 2007 roku połączył go ze skrzypcowym koncertem A-dur Mieczysława Karłowicza.
W czasie wolnym Nigel Kennedy pasjonuje się futbolem (jest zagorzałym fanem klubu Aston Villa). Ma żonę i syna. Swój czas dzieli między domyi w Krakowie i Londynie.
[srodtytul]Gaba Kulka[/srodtytul]
Wokalistka, pianistka, autorka tekstów. Z wykształcenia architekt wnętrz. Swoją muzykę nazywa progresywnym popem. Łączy w niej elementy jazzu, kabaretu, rocka i popu.
Swój pierwszy album „Between Miss Scylla and a Hard Place” nagrała w 2003 roku. Drugi „Out” wyprodukowany został trzy lata później. Dostała po nim nominację do Nagrody imienia Mateusza Święcickiego przyznawanej przez publiczne radio.
Od kiedy artystka poświęciła się muzyce, komponowała dla teatru, koncertowała z orkiestrą symfoniczną, w 2008 r. wykonywała covery Iron Maiden z muzykami grupy Baaba, występowała z formacją Mitch & Mitch (jako Olimpia Słodycz). Jej głos i teksty znalazły się także na płycie Reni Jusis „Iluzjon cz. 1”. W 2009 r. nagrała wokale na cztery różne albumy. Wytwórnia Mystic wydała jej płytę „Hat, Rabbit” nagraną we współpracy z Leszkiem Kamińskim i Marcinem Borsem. Oprócz Gaby i akompaniującego jej zespołu Raalya gra na niej również Konstanty Andrzej Kulka, jej ojciec. Kolejna płyta „Sleepwalk” jest wspólnym projektem artystki i Konrada Kucza.
[srodtytul]Konstanty Andrzej Kulka[/srodtytul]
Wybitny skrzypek wirtuoz, profesor Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina. Naukę gry na skrzypcach rozpoczął w wieku ośmiu lat u Stefana Hermana i kontynuował ją u tego pedagoga w Państwowym Liceum Muzycznym i Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Gdańsku (dyplom z wyróżnieniem w 1971 r.).
Jako 17-latek otrzymał wyróżnienie na Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Niccol? Paganiniego w Genui, a drogę do sławy otworzył mu w 1964 r. Międzynarodowy Konkurs Radiowy ARD w Monachium, podczas którego zdobył I nagrodę. Od tego momentu rozpoczęła się jego światowa kariera.
Od 1966 r. koncertował we wszystkich krajach Europy, Stanach Zjednoczonych, Ameryce Północnej i Południowej, Japonii i Australii. Zagrał około 2000 koncertów. Jako solista był gościem wielu renomowanych orkiestr, m.in. Berliner Philharmoniker, Chicago Symphony Orchestra, London Symphony Orchestra, English Chamber Orchestra, Conertgebouw Amsterdam, Minneapolis Symphony Orchestra, Leningradzkiej Filharmonii. Uczestniczył w prestiżowych festiwalach muzycznych, m.in. w Lucernie, Bordeaux, Flandrii, Berlinie, Pradze, Barcelonie, Brighton, Warszawie. Szczególne miejsce w jego tournée zajmują występy z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej, z którą w 1971 roku odbył najdłuższą podróż – po krajach Afryki i Azji oraz po Australii. Od 1968 r. występował w duecie z Jerzym Marchwińskim. Uprawiał też kameralistykę jako członek Kwartetu Fortepianowego Polskiego Radia i Telewizji (razem ze Stefanem Kamasą, Romanem Jabłońskim i Jerzym Marchwińskim).
Artysta ma na koncie wiele nagrań dla Polskiego Radia i Telewizji Polskiej oraz wytwórni Polskie Nagrania. Wśród nagrań płytowych szczególne uznanie zyskały „Cztery pory roku” Vivaldiego z Orkiestrą Kameralną Karola Teutscha, koncerty skrzypcowe Mendelssohna-Bartholdy i Głazunowa z Orkiestrą Filharmonii Narodowej pod dyrekcją Jerzego Katlewicza, koncert skrzypcowy D-dur Brahmsa z Orkiestrą Filharmonii Narodowej pod batutą Witolda Rowickiego, a także Sonaty na skrzypce solo Johanna Sebastiana Bacha. Nagrywa też dla zagranicznych radiofonii i firm płytowych. Jego nagranie II koncertu skrzypcowego Szymanowskiego dla EMI zostało w 1981 r. nagrodzone Grand Prix du Disque.
W ogromnym repertuarze Konstantego Andrzeja Kulki ważne miejsce zajmuje muzyka współczesna. Jest znakomitym interpretatorem utworów Witolda Lutosławskiego, Krzysztofa Pendereckiego (m.in. koncertu skrzypcowego, który wykonywał wielokrotnie z różnymi orkiestrami pod dyrekcją kompozytora), Henryka Hubertusa Jabłońskiego, Augustyna Blocha, Eugeniusza Knapika.
[srodtytul]Adam Kruszewski[/srodtytul]
Śpiewak, baryton. Studia wokalne rozpoczął pod kierunkiem Bogny Sokorskiej, kontynuował u Pawła Lisitsiana w Wiedniu i Akademii Muzycznej w Warszawie (dyplom w 1985).
Laureat wielu konkursów: w 1987 Międzynarodowego Konkursu Wokalnego w s-Hertogenbosch w Holandii, w 1988 - Konkursu im. Jana Kiepury w Krynicy (Grand Prix), w 1989 Międzynarodowego Konkursu Wokalnego w Rio de Janeiro w Brazylii oraz Międzynarodowego Konkursu Wokalnego w Nantes we Francji.
Po studiach związał się z Warszawską Operą Kameralną. Śpiewał w niej główne partie barytonowe w operach Gaetana Donizettiego, Wolfganga Amadeusa Mozarta i Gioacchina Rossiniego. Z zespołem tym występował również na wielu scenach europejskich.
W sezonie 1990/1991 był solistą Wiener Kammeroper, gdzie kreował rolę doktora Malatesty w „Don Pasquale” Donizettiego i hrabiego Almavivy w „Weselu Figara” Mozarta (z tym zespołem odbył tournée po Japonii, Korei Południowej i Chinach).
Od 1993 roku współpracuje z Teatrem Wielkim w Warszawie, gdzie śpiewał m.in. partię Figara w „Cyruliku sewilskim” i Stanisława Leszczyńskiego w „Ubu Rex” Krzysztofa Pendereckiego, tytułową rolę w „Makbecie”, Anckarströma w „Balu maskowym”, Miecznika w „Strasznym dworze” Stanisława Moniuszki, tytułową rolę w „Don Giovannim” Mozarta.
Uczestniczył w koncercie galowym w Opéra Bastille w Paryżu; występował ze Szkocką Orkiestrą BBC w Glasgow, koncertował w Teatrze Państwowym w Pretorii w Republice Południowej Afryki, współpracował z Operą Narodową w Pradze, brał udział w krajowych i zagranicznych festiwalach muzycznych.
W 2004 otrzymał Nagrodę im. Andrzeja Hiolskiego. Nagrywa dla polskich i zagranicznych wytwórni płytowych.
[srodtytul]Witold Matulka [/srodtytul]
Śpiewak,tenor o niepowtarzalnej ciepłej barwie głosu (tenor – lirico-spinto). Studia wokalno-aktorskie ukończył na Akademii Muzycznej we Wrocławiu pod kierunkiem prof. Eugeniusz Sąsiadka. Pracę artystyczną rozpoczął w Teatrze Muzycznym „ROMA” pod dyrekcją Bogusława Kaczyńskiego w Warszawie. Przez pięć sezonów był jednym z jego czołowych solistów.
Był także solistą Warszawskiej Opery Kameralnej. Współpracował z Teatrem Wielkim w Łodzi. Jest stałym gościem Bogusława Kaczyńskiego na Europejskim Festiwalu im. Jana Kiepury w Krynicy-Zdrój.
Uczestnik wielu festiwali w Polsce i za granicą, m.in. Międzynarodowego Festiwalu we Friedrichshafen (Niemcy).
Znany z wielu programów telewizyjnych i radiowych. W swoim repertuarze ma m.in. partie Antka z „Nędza Uszczęśliwiona” Kamieńskiego, Tamina z „Czarodziejskiego Fletu” Mozarta, Alfreda z „Traviaty Verdiego, pieśni Mozarta, Chopina, Moniuszki, Kiepury.
[srodtytul]Wiesław Ochman[/srodtytul]
Jeden z największych polskich śpiewaków operowych (tenor). Urodził się w Warszawie. Studia ukończył na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, uzyskując tytuł magistra inżyniera na Wydziale Ceramicznym. W trakcie studiów rozpoczął naukę śpiewu pod kierunkiem prof. Gustava Serafina i Marii Szłapak. Zadebiutował w 1960 r. na scenie Opery Śląskiej partią Muezina w „Casanovie” Ludomira Różyckiego. W sezonie 1963 – 1964 śpiewał w Operze Krakowskiej, w 1964 r. został zaangażowany w Teatrze Wielkim w Warszawie. W latach 1966 – 1968 był członkiem zespołu Deutsche Staatsoper w Berlinie. Od początku międzynarodowej kariery w 1967 roku występuje na największych scenach operowych i estradach świata, m.in. w mediolańskiej La Scali, Metropolitan Opera w Nowym Jorku, operach w Barcelonie, Berlinie, Buenos Aires, Chicago, Hamburgu, Madrycie, Moskwie, Paryżu, Rzymie, Salzburgu, San Francisco, Sewilli i Wiedniu. Uczestniczył też w wielu prestiżowych międzynarodowych festiwalach.
Do jego ważniejszych ról należą: – rola Jontka w „Halce” Moniuszki; Arrigo w „Nieszporach sycylijskich” Verdiego; Rudolfa w „Cyganerii” Pucciniego; Nadira w „Poławiaczach pereł” Bizeta; Don Jose w „Carmen” Bizeta; Cavaradossiego w „Tosce” Pucciniego, Dymitra Samozwańca w „Borysie Godunowie” Musorgskiego.
Nagrał ponad 50 płyt dla renomowanych wytwórni z partiami takich dzieł, jak „Salome” Richarda Straussa, „Requiem” i „Idomeneo” Wolfganga Amadeusa Mozarta pod dyrekcją Karla Böhma (DG), „Stabat Mater” Antonína Dvořáka, „IX Symfonia d-moll” Ludwiga van Beethovena pod batutą Rafaela Kubelíka (DG), „Missa solemnis c-moll” Mozarta pod dyrekcją Claudio Abbado, „Jenufa” Leoša Janáčka pod batutą Charlesa Mackerrasa (Decca), „Wojna i pokój” Sergiusza Prokofiewa pod dyrekcją Mścisława Rostropowicza (Erato).
Ważną częścią jego życia stała się działalność charytatywna. W 1998 r., z okazji 200-lecia urodzin Adama Mickiewicza, artysta zebrał prace malarzy polskich, które wystawiono na licytacji w Konsulacie Generalnym RP w Nowym Jorku. Cały zysk – 44 tysiące dolarów – przekazał na remont Domu-Muzeum Wieszcza w Wilnie.
7 marca 1999 r. odbył się tam recital Ochmana, poprzedzający kolejną aukcję zebranych przez artystę w Polsce obrazów – na rzecz Stowarzyszenia Nasza Częstochowa. Dochód – 60 tys. dol. przekazano na rzecz wspierania kultury i stypendia. W 1988 r. światowa Fundacja Zdrowie – Rozum – Serce nadała Wiesławowi Ochmanowi tytuł Lidera Promocji i Kultury w Polsce.
Po 1999 r. artysta zajął się też reżyserią. W Operze Śląskiej zrealizował „Don Giovanniego” Mozarta (1999), „Traviatę” Giuseppe Verdiego (2000), „Carewicza” Ferenca Lehára (2001), „Eugeniusza Oniegina” Piotra Czajkowskiego (2002), „Borysa Godunowa” Modesta Musorgskiego (2004), „Carmen” Georgesa Bizeta (2006). W Operze na Zamku w Szczecinie wyreżyserował „Krainę uśmiechu” Lehára (2007). W Teatrze Wielkim w Łodzi „Eugeniusza Oniegina” (2008).
Jest laureatem wielu odznaczeń i nagród, m.in. Nagrody Państwowej II stopnia (1973), nagrody miasta Krakowa (1976), medalu 400-lecia Stołeczności Warszawy nadanego przez prezydenta Warszawy (1997), Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski (1997), Krzyża Komandorskiego z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2001), Złotego Medalu „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005), Nagrody Honorowej Fundacji Kultury Polskiej (2009). W 2008 r. Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie przyznała artyście tytuł doktora honoris causa.
Obok muzyki uprawia malarstwo, które stało się jego prawdziwą pasją.
[srodtytul]Piotr Paleczny[/srodtytul]
Pianista, profesor fortepianu na Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Juror wielu pianistycznych konkursów i dyrektor Międzynarodowego Festiwalu Chopinowskiego w Dusznikach-Zdroju.
Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach w klasie prof. Stefanii Allinówny, a następnie w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej pod kierunkiem prof. Jana Ekiera (dyplom w 1970 r.).
W 1968 r. Piotr Paleczny zdobył złoty medal na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym w Sofii. Rok później został laureatem III nagrody Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego w Monachium. Na VII Konkursie Chopinowskim (1970) dostał III nagrodę Towarzystwa im. Fryderyka Chopina w Warszawie za najlepszą interpretację poloneza Chopina i nagrodę Witolda Małcużyńskiego dla najlepszego Polaka uczestniczącego w konkursie. W 1972 r. – złoty medal w Pleven oraz Grad Prix i złoty medal Festiwalu Młodych Solistów w Bordeaux.
Występował ze wszystkimi polskimi orkiestrami filharmonicznymi i kameralnymi, a także z Chicago Symphony, Tonhalle Orchester w Zurychu, Royal Philharmonic w Londynie, Concertgebouw w Amsterdamie, BBC Symphony Orchestra, Yomiuri Nippon, RAI, Santa Cecilia, Orquesta National de Mexico, Gewandhaus-Orchester. Koncertował w najsławniejszych salach, m.in. w Carnegie Hall, Teatro Real w Madrycie, Suntory Hall w Tokio, Royal Festival Hall w Londynie. Jako solista Orkiestry Filharmonii Narodowej w Warszawie odbył wiele tournée koncertowych po Anglii, Irlandii, Chinach, Japonii, USA, Niemczech i Szwajcarii.
Ma w dorobku wiele nagrań dla Polskich Nagrań Muza, CD Accord, Pony Canyon, Wifon, BeArTon, EMI, Sound, Naxos, Olympia, BBC Classic, m.in.utworów Chopina, Paderewskiego, Lutosławskiego, Szymanowskiego, Brahmsa, Musorgskiego.
[srodtytul]Edyta Piasecka[/srodtytul]
Śpiewaczka, sopran. Absolwentka Wydziału Wokalno-Aktorskiego Akademii Muzycznej w Krakowie. Jeszcze podczas studiów zadebiutowała partią Królowej Nocy w „Czarodziejskim flecie” pod dyrekcją Kai Bumanna. W 1997 roku rozpoczęła współpracę z Operą Dolnośląską we Wrocławiu, a daqw lata później została solistką Opery Krakowskiej.
Zajęła I miejsce na „Kursie Mistrzowskim dla Śpiewaków Operowych” w Krakowie prof. Ryszarda Karczykowskiego i otrzymała nagrodę specjalną dla najlepszego głosu żeńskiego, co zaowocowało udziałem w koncertach z cyklu Promocja Polskich Talentów w Austrii.
W 2003 roku brawurowo zadebiutowała w Teatrze Wielkim w Warszawie u boku Alberto Zeddy w partii Hrabiny di Folleville w polskiej prapremierze „Podróży do Reims”.
Następnie wystąpiła w Teatrze Wielkim w partii Zosi w „Halce” w reżyserii Marii Fołtyn oraz w partii Rozyny w „Cyruliku sewilskim”.
W 2010 roku z sukcesem zadebiutowała partią Królowej Nocy w Operze Bałtyckiej w „Czarodziejski flecie”.
Duże sukcesy odnosi wykonując muzykę oratoryjno-kantatową: II Symfonię c-moll Mahlera, Mozarta - „Exultate Jubilate” i „Requiem” , „Carmina Burana” Orffa, „Stabat Mater” Pergolesiego, „mszę As-dur”Schuberta, „Litanię” i „Stabat Mater” Szymanowskiego.
Współpracowała z wieloma operami polskimi i zagranicznymi: Teatrem Wielkim w Warszawie, Teatrem Wielkim w Łodzi, Operą w Krakowie, Operą Novą w Bydgoszczy, Operą Bałtycką w Gdańsku, Operą Sląską we Wrocławiu, Teatrem Wielkim w Budapeszcie.
Uczestniczyła w wielu festiwalach krajowych i zagranicznych, m.in. Sacrum Profanum w Krakowie, „nternachionale Orgel Woche Musica Sacra w Norymberdze, Festival delle Nacioni w Citta di Castello we Włoszech, Festiwal im. Jana Kiepury w Krynicy, Festiwal Viva il canto w Cieszynie, Festiwal Letni Operowy w Krakowie.
Koncertowała w Belgii, Holandii, Niemczech, USA, Danii, Kuwejcie, Włoszech. W 2008 roku otrzymała nagrodę im. Andrzeja Hiolskiego w kategorii „Debiut Operowy”.
[srodtytul]Anna Maria Staśkiewicz[/srodtytul]
Polska skrzypaczka, zdobywczyni III nagrody na XIII Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu w 2006 roku.
Do jej sukcesów należy także nagroda za najlepsze wykonanie koncertu skrzypcowego W.A. Mozarta na XXII Międzynarodowym Konkursie Valsesia Musica w 2006 r. we Włoszech, I nagroda na V Międzynarodowym Konkursie im. K. Szymanowskiego w Łodzi w 2001 r. oraz I nagroda na XVI Ogólnopolskim Konkursie Bachowskim w Zielonej Górze w 2000 r.
Ukończyła z wyróżnieniem Akademię Muzyczną im. I. J. Paderewskiego w Poznaniu w klasie skrzypiec prof. Marcina Baranowskiego (w 2007 roku). Swoje umiejętności doskonaliła m.in. pod kierunkiem prof. Wandy Wiłkomirskiej.
Koncertowała m.in. w Brazylii, Estonii, Niemczech, Rosji, Słowacji, Szwajcarii, Włoszech i wielu miastach Polski. Grała m.in. z Orkiestrą Kameralną Polskiego Radia Amadeus, Orkiestrą Kameralną Leopoldinum, Sinfoniettą Cracovią, Sinfonią Varsovią, orkiestrami symfonicznymi w Łodzi, Katowicach, Poznaniu, Getyńską Orkiestrą Symfoniczną w Niemczech, Orkiestrą Kameralną w Zurychu, Sinfonicą Municipal w Sao Paulo.
Jest sześciokrotną stypendystką ministra kultury i dziedzictwa narodowego oraz stypendystką Fundacji Yamaha Europa.
[srodtytul]Tomasz Strahl[/srodtytul]
Wiolonczelista, najmłodszy profesor sztuk muzycznych w Polsce. Ukończył w 1989 roku Akademię Muzyczną im F. Chopina w Warszawie w klasie wiolonczeli prof. Kazimierza Michalika. Jako stypendysta Rządu Austriackiego odbył roczne studium podyplomowe w Hochschule für Musik und Darstellende Kunst w Wiedniu u prof. T. Kühne. Studiował również kameralistykę u wybitnego skrzypka Krzysztofa Jakowicza, z którym występuje od wielu lat.
Artysta jest laureatem ogólnopolskich i międzynarodowych konkursów wykonawczych w Poznaniu, Warszawie, oraz m. in. I Nagrody V Międzynarodowego Konkursu Muzycznego im. N. Zabaleta w San Sebastian w Hiszpanii w roku 1991. Otrzymał również Nagrodę-Stypendium Polsko-Japońskiej Fundacji JESC w 1994.
Współpracuje z wybitnymi solistami oraz z Kwartetem Wilanów i Kwartetem Śląskim, Royal String Quartet, Kwartet Prima Vista.
Odbył liczne tournee po Japonii, Kanadzie, Hiszpanii (z Filharmonią Śląską). Uczestniczy w festiwalach: Warszawska Jesień, Muzyka w Starym Krakowie, Bravo Maestro, Festiwal w Guadix w Hiszpanii, „Chopin a Paris” w Paryżu, Cello Festival w Caracas, Festiwal w Busku Zdroju, Festiwale im. F. Chopina w Dusznikach Zdroju i Antoninie, Festiwal Pianistyki Polskiej w Słupsku, Festiwal Organowy w Kamieniu Pomorskim, Bydgoski Festiwal Muzyczny i Warszawskie Spotkania Muzyczne.
Dokonał w 2005 roku polskiego prawykonania II Koncertu wiolonczelowego Piotra Mossa na Festiwalu „Prawykonania” wraz z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia. W 2006 roku, z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia zarejestrował odnaleziony, słynny Koncert Zygmunta. Stojowskiego.
Dyskografia artysty obejmuje wiele płyt CD dla Pony Canyon, CD Accord, Polskiego Radia Katowice, Pavane Records, Gema Stereo, Pol-Music”, Acte Prealable oraz Sony Classics. Jest laureatem nagrody Polskiej Akademii Fonograficznej Fryderyk 2003.
[srodtytul]Alicja Węgorzewska-Whiskerd[/srodtytul]
Śpiewaczka, mezzosopran. Absolwentka AMFC w Warszawie. Debiutowała na scenie wiedeńskiej Kammeroper, następnie otrzymała angaż w Neue Oper Wien oraz Theater an der Wien. Występowała obok takich gwiazd mezzosopranowych jak Fiorenza Cossotto i Grace Bumbry.
Uczestniczyła w wielu międzynarodowych festiwalach i galach operowych, m.in. Festiwalu Muzyki Dawnej w Innsbrucku i koncercie z okazji 750-lecia miasta Bredy. Współpracowała z teatrami w Wiedniu, Berlinie, Bayreuth, Monte Carlo, Warszawie, Łodzi, Krakowie, Gdańsku.
Jako laureatka Konkursu w Rheinsbergu wystąpiła tam w głównej roli podczas prapremiery opery „Kronprinz Friedrich” Siegfrieda Matthusa. Polska estrada nagrodziła ją Prometeuszem i złotą płytą za ścieżkę dźwiękową Grzegorza Ciechowskiego do filmu „Wiedźmin”. W Filharmonii Narodowej w Warszawie uczestniczyła w Galowym Finałowym Koncercie Lutosławski Awards, prawykonując nagrodzone w konkursie pieśni. Na scenie Opery Bałtyckiej wykonywała partię Octaviana w „Kawalerze Srebrnej Róży” Straussa.
Wiesław Ochman zaprosił ją do swojej produkcji „Carmen” na scenie Opery Sląskiej. Wystąpiłą także w „Fauście” w reżyserii Roberta Wilsona w Operze Narodowej w Warszawie.
[srodtytul]Andrzej Wróbel [/srodtytul]
Profesor Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, wiolonczelista. Ukończył tę akademię w 1972 roku.
W latach 1966-1986 pracował w Zespole Kameralistów Filharmonii Narodowej pod kierunkiem Karola Teutscha. W 1972 roku założył, razem z Janem. Tawroszewiczem, kwartet smyczkowy –Kwartet Polski. Z tym kwartetem otrzymał nagrody na konkursach: Colmar – I nagroda, Belgrad – II nagroda, Monachium – III nagroda. Kwartet dokonał licznych nagrań dla radiofonii niemieckiej, szwajcarskiej, francuskiej i polskiej. Nagrał też płytę dla Polskich Nagrań. Kwartet ten niestety rozpadł się po 1981 roku.
Pracował też w orkiestrze Filharmonii Narodowej i jako koncertmistrz w Warszawskiej Operze Kameralnej. Był założycielem z Jerzym Maksymiukiem Polskiej Orkiestry Kameralnej. W roku 1986 założył zespół kameralny Camerata Vistula, który prowadzi do tej pory.
Prowadzi także działalność solistyczną, nagrywając płyty dla producentów z Polski i Niemiec.
W 2003 roku zorganizował I Festiwal Polskiej Muzyki Kameralnej.
