Jazzowe Grammy dla niezależnych

To źle świadczy o tzw. majors czyli fonograficznych koncernach, z których właściwie tylko Verve regularnie wydaje jazzowe płyty. Coraz gorzej ma się natomiast Blue Note, który obstawił kilku czołowych artystów i spoczął na laurach.

Drugie spostrzeżenie, to pojawienie się artystów, którzy w Polsce są mało znani. Sięgnijmy do kategorii „Najlepszy wokalny album jazzowy”. Na pięć nominacji tylko dwa nazwiska są znane. To oczywiście Dee Dee Bridgewater i jej znakomity album „Eleanora Fagan (1915-1959): To Billie With Love From Dee Dee”. Zdziwiłbym się, gdyby nie pokonała konkurencji: Freddy’ego Cole’a, Gregory’ego Portera, Denise Donatelli i Lorraine Feather.

O tych dwóch ostatnich nigdy nie słyszałem. Z trudem znalazłem jakieś ślady na YouTube i zachodzę w głowę, jak mogło dojść do takiej pomyłki głosujących. Te damy nie wystają ponad przeciętną wokalistek pospolitych klubów. Umiejscowienie tu Portera zdziwiło mnie z innego powodu. To ciekawy wokalista, już niemal weteran ale z pogranicza soulu i gospel do jazzu zbliżający się bardzo rzadko.

Ciekawie zapowiada się rywalizacja w kategorii „Najlepszy album współczesnego jazzu”, gdzie trafiają bardziej nowoczesne, czytaj elektryczne i funkowe brzmienia. Tu moim faworytem jest John McLaughlin i jego ostatni album „To The One” wydany w niezależnej oficynie. Ale gdyby wygrał mój ulubiony organista, zwalisty Joey DeFrancesco z płytą „Never Van Say Goodbye” też bym się ucieszył. Kiedy wiosną podziwiałem jego grę w trio Davida Sanborna na Jazzie nad Odrą we Wrocławiu zastanawiałem się, dlaczego żaden z organizatorów festiwali nie zaprasza go na koncert z jego własnym zespołem. To co wyprawia na organach Hammonda B3 zapiera dech.

Nie lekceważyłbym nominacji dla najlepszego z basistów/kontrabasistów Stanleya Clarke’a za trudno w Polsce dostępną płytę „The Stanley Clarke Band”. Widziałem ich na żywo w Rotterdamie z błyskotliwą Japonką Hiromi przy fortepianie. To znakomity zespół wywołujący aplauz nawet wymagającej publiczności, ale płyty nie znam. Pianista Jeff Lorber i jego grupa Fusion dostali nominację za płytę „Now is the Time”. Ale za tym muzykiem nigdy nie przepadałem, jest za łagodny, wręcz cukierkowy.

Dobrze, że w gronie nominowanych znalazło się nazwisko debiutanta. Trombone Shorty to jeszcze jeden geniusz z Nowego Orleanu. Gra na puzonie funk tak porywająco, że nogi same chodzą. Kiedy jeszcze jako dziecko potrafił unieść puzon i wydobyć z niego dźwięki, Troy „Trombone Shorty” Andrews chodził w ulicznych paradach wzbudzając sensację wśród słuchaczy i uznanie muzyków. Perfekcyjna technika pozwala mu dziś grać efektowne solówki, a potężne brzmienie albumu „Backatown” tworzą instrumenty dęte, bas i perkusja.

Przepadł w tym roku mój faworyt Herbie Hancock ze swoim „The Imagine Project”. Dostał tylko nominację za solówkę w temacie „A Change is Gonna Come”. Rzeczywiście jest znakomita na płycie. A to, jak rozwinął ją na koncercie w Warszawie świadczy, że jest genialnym jazzmanem. Podoba mi się, jak sugestywnie przemyca jazz w swych popowych projektach.

W kategorii „Najlepsze improwizowane solo jazzowe” przyjdzie mu stoczyć bój z innym gigantem fortepianu Keithem Jarrettem nominowanym za solówkę w standardzie „Body and Soul” z płyty „Jasmine” nagranej w duecie z kontrabasistą Charlie’em Hadenem. Pośmiertnie nominowano pianistę Hanka Jonesa za solo w „Lonely Woman” Ornette’a Colemana z płyty „Pleased To Meet You”. W tym gronie znalazł się także Wynton Marsalis za efektowne dolo w utworze „Van Gogh” albumu Jazz At Lincoln Center Orchestra. Pianista Alan Broadbent ma chyba słabe szanse na zwycięstwo w tym gronie.

Najważniejsza jazzowa kategoria to „Best Jazz Instrumental Album, Individual or Group”. I tu znajdziemy artystów słabo w Polsce rozpoznawanych: pianistę Johna Beasleya oraz The Clayton Brothers czyli Johna i Jeffa. Kontrabasista John Clayton akompaniował Dianie Krall i tylko dlatego możemy go kojarzyć. Cieszy nominacja dla pianisty Danilo Pereza (z kwartetu Wayne’a Shortera) i jego albumu „Providencia”. Nominowano także weterana saksofonu Jamesa Moody’ego za płytę „Moody 4B”. To jeden z ostatnich wielkich, którego w Polsce nie oklaskiwaliśmy.

Bezsprzecznym faworytem tej kategorii jest album „Historicity” tria amerykańskiego pianisty Vjaya Iyera wydany przez monachijską, niezależną wytwórnię ACT Music + Vision. Iyer zgarnął w tym roku wszystkie możliwe prestiżowe nagrody. Muzyk, który jest na scenie od kilkunastu lat przeżywał w tym roku szczyt zainteresowania i gloryfikacji swojego talentu. Trzykrotnie występował w Polsce na festiwalach: Jazz nad Odrą (z Rudreshem Mahanthappą), na Warsaw Summer Jazz Days (ze swoim fenomenalnym triem) i solo w Kaliszu.

W jazzie orkiestrowym, lub lepiej określając tę kategorię: „dużych zespołów” nie było sensacji. Mingus Big Band, Metropole Orkest + John Scofield & Vince Mendoza za płytę „54” i Dave Holland Octet to faworyci. Do tego Billy Childs Ensemble Featuring The Ying String Quartet i Darcy James Argue's Secret Society. Ja stawiam na Hollanda. Natomiast poza jednym nie znam nazwisk w kategorii jazzu latynoskiego. To znak, że ten jazz omija Polskę. Stawiam więc na legendarnego kubańskiego pianistę Chucho Valdesa i jego album „Chucho’s Steps”.