Stulecie wokalistek – kobiety rządzą popem

Przed dekadą twórcy popu dostali zadyszki i od tej pory zajmują się głównie wspominaniem. Tłok i stymulująca rywalizacja – tylko w damskim sektorze. Ostatnim dziesięcioleciem zawładnęły wyraziste i utalentowane wokalistki.

Obecnie na fali jest Adele. Zdystansowała konkurentki zwyczajnością i piosenkami o sprawach, które przydarzają się każdemu. Brytyjka za album „21" jest nominowana do sześciu statuetek. Mało jednak prawdopodobne, że dłużej utrzyma się na szczycie. Światowa publiczność, spragniona popowych bogiń, błyskawicznie wynosi je na piedestał i równie szybko z niego strąca.

W nowe tysiąclecie weszliśmy w rytmie Madonny. Mocną płytą „Music" przedłużała karnawał i przypominała taneczną atmosferę nowojorskich klubów z początku lat 80. Po przygotowany przez nią eliksir tańca miały wkrótce sięgnąć młodsze koleżanki – Rihanna, Gaga i Beyonce. Królowa popu nie została zdetronizowana (w 2012 r. ukaże się jej nowy album, ruszy też pewnie trasa koncertowa), ale gwałtownie przybyło jej konkurentek.

Eliksir tańca

Rok po „Music" świat chciał już słuchać wyłącznie Alicii Keys. Albumem „Songs In A Minor" z piosenką „Fallin" publicznie zachwycał się nawet – zwykle milczący jak głaz – Bob Dylan. Debiutantka Keys jednej nocy odebrała pięć statuetek Grammy, rozpoczynając hossę nowej generacji wokalistek.

Sława „Fallin" jeszcze nie wybrzmiała, a przy fortepianie siedziała już inna dziewczyna. Rok 2002 należał do Norah Jones. Jej melancholijna płyta „Come Away with Me" sprzedała się w 20-milionowym nakładzie, była numerem jeden w wielu krajach. Córka Ravi Shankara także pozowała do zdjęć z pięcioma złotymi statuetkami Grammy.

Nastrój znów szybko się zmienił: następny sezon należał do zmysłowej, dynamicznej Beyonce, która pierwszą solową płytą „Dangerously In Love" brała odwet za lata męskiej hiphopowej dominacji. W czarnych brzmieniach od końca lat 80. prym wiedli raperzy, mistrzowie surowej muzyki ulicznej. Alicia Keys i lansująca nowoczesny feminizm Beyonce upomniały się o to miejsce, które wcześniej zajmowały Aretha Franklin czy Chaka Khan.

Obie kontynuują dorobek soulu, świetnie adaptując tradycje do nowych czasów. O ile Keys jest przede wszystkim doskonałą kompozytorką, o tyle Beyonce ma do zaoferowania muzyczny talent, przeboje, seksapil i widowiskowość. Pięć Grammy za solowy debiut w 2004 r. to kropla w morzu – dziś ma 16 statuetek. Sprzedała 75 milionów płyt, a dla amerykańskiego show-biznesu jest kimś na miarę Barbry Streisand czy Stevie Wondera.

Rihanna zaś, początkowo lansowana na drugą Beyonce, okazała się raczej czarnoskórą reinkarnacją Britney Spears i woli zarabiać na infantylnym repertuarze.

Muzyczny odwyk

Zanim jeszcze w 2007 r. ziemia zadrżała pod wpływem „Rehab", niezwykłego triumfu doczekały się w Stanach wokalistki country z grupy Dixie Chicks. Przejdą do historii jako jedyne, które bezpardonowo pokazały George'owi W. Bushowi, co o nim myślą. Za to oraz za udaną płytę Akademia nagrodziła je czterema złotymi gramofonami.

Ale to Amy Winehouse, wzdragająca się w słynnej piosence przed pójściem na odwyk, odcisnęła najsilniejsze piętno na popie ostatnich lat. Na powrót wniosła do piosenek szczerość i silne przeżycia, które przez 30 lat ustępowały miejsca widowiskowym popisom. Cofając się muzycznie do lat 60. i 70., Winehouse przywołała erę wielkich wokalistek, które zdobywały szczyty list utworami pełnymi uczuć.

Talent Winehouse (dostrzeżony także przez Amerykanów) uruchomił lawinę. W Wielkiej Brytanii pojawiły się inne piosenkarki próbujące odbyć sentymentalną podróż w przeszłość. Duffy błysnęła i zgasła, ale wygląda na to, że Adele zostanie z nami na dłużej.