Stary jazz poległ w Porto

Tej dostarczył kwartet Actuum z Paryża reprezentujący scenę Coax Collectif. Gdyby skrzyżować zawiłości awangardzistów: Anthony'ego Braxtona i Johna Zorna, to byłaby tylko połowa tego, co dali młodzi Francuzi. Ich utwory o niezbyt wymyślnych tytułach, jak „1A", „1B" czy „Microsmurf 1" zainspirowany komiksem o niebieskich stworkach, były labiryntem dysonansów. Zadowoleni ze swojej koncepcji totalnego free-jazzu hasali po skalach, szokowali nieparzystą rytmiką wywołującą zadyszkę nawet u osłuchanych miłośników zwariowanej synkopy.

Saksofonista i trębacz zmietli ze sceny pozostałości po jazzie, który można nazwać nowoczesnym, odesłali go do lamusa. Łagodniej obeszli się z kanonem jazzu Belgowie z De Beren Gieren. Trio fortepianowe wymyśliło tak oryginalne brzmienie, że nie da się ich porównać ani z legendarnym już e. s. t. czy amerykańskimi formacjami.

Pianista Livio Minafra zawładnął sercami słuchaczy, angażując ich w spektakl wzbogacający akordy o brzęk kluczy naśladujący tropikalny deszcz czy o preparowane dźwięki strun fortepianu, na których ochotnik wybrany z widzów kładł różne przedmioty.

Złamaniem jazzowej tematyki okazał się występ ciepło przyjętej folkowej grupy Divanhana z Sarajewa. Atmosferę ożywił także punkjazzowy WorldService Project. To był idealny wybór na kończący się karnawał.

Za rok festiwal 12 Points wraca do Dublina, gdzie się narodził, a jego szef Gerry Godley już obserwuje, co ciekawego pojawia się w młodym jazzie. Jest szansa, że za dwa lata impreza zawita do Wrocławia.