Na szczycie sojuszu atlantyckiego w Brukseli pomogliśmy przeforsować zaproszenie Gruzji do NATO. Ale czy powinniśmy być w czołówce państw, które – w obliczu inspirowanej przez Kreml secesji terytoriów gruzińskich – wspierają władze w Tbilisi? W jakim stopniu Polska, angażując się po stronie Gruzji, gotowa jest się narazić na dyplomatyczne iskrzenie z Rosją?
Prezydent Lech Kaczyński uważa, że poparcie dla Gruzinów to logiczna kontynuacja naszych działań w Bukareszcie. Wierzy, że pomoc dla Gruzji to wymóg polskiej racji stanu, bo w naszym interesie jest przesuwanie granic NATO na Wschód.
Z kolei Donald Tusk, który za swój sukces uważa przełamanie lodów w stosunkach z Kremlem, zdaje się niepokoić, iż nasze zaangażowanie w Gruzji może zakończyć tę odwilż. Nie chciałby też, aby Polska wybiegała przed szereg unijnej dyplomacji.
W tej sprawie w jakimś sensie powracają spory z II Rzeczypospolitej. Wtedy tradycja "prometejska" kazała piłsudczykom wspierać aspiracje ludów kaukaskich. Irytowało to endeków niechętnych angażowaniu się Polski w – ich zdaniem – zbyt odległym regionie, w dodatku uznawanym przez Rosję za jej strefę wpływów.
Czy wobec takiej różnicy wrażliwości możliwe jest wypracowanie dziś jednolitego polskiego stanowiska w sprawie Gruzji? Trudno to przesądzić. Jedna strona sporu ma za sobą wyrazistą wizję polityczną i poczucie solidarności z krajem, który zmaga się z intrygami Rosji. Druga strona się martwi, czy aktywność polskiego prezydenta na Kaukazie nie rozdrażni zarówno Moskwy, jak i starającej się z nią dobrze żyć Brukseli.
