Reklama
Rozwiń

Piotr Semka: Czy warto umierać za Gruzję?

Na szczęście nikt nie wymaga od Polaków odpowiedzi na zadane w tytule pytanie. Ale całkiem realny jest problem, jak bardzo Polska powinna się angażować w rolę adwokata aspiracji gruzińskich do NATO.

Publikacja: 20.04.2008 21:52

Na szczycie sojuszu atlantyckiego w Brukseli pomogliśmy przeforsować zaproszenie Gruzji do NATO. Ale czy powinniśmy być w czołówce państw, które – w obliczu inspirowanej przez Kreml secesji terytoriów gruzińskich – wspierają władze w Tbilisi? W jakim stopniu Polska, angażując się po stronie Gruzji, gotowa jest się narazić na dyplomatyczne iskrzenie z Rosją?

Prezydent Lech Kaczyński uważa, że poparcie dla Gruzinów to logiczna kontynuacja naszych działań w Bukareszcie. Wierzy, że pomoc dla Gruzji to wymóg polskiej racji stanu, bo w naszym interesie jest przesuwanie granic NATO na Wschód.

Z kolei Donald Tusk, który za swój sukces uważa przełamanie lodów w stosunkach z Kremlem, zdaje się niepokoić, iż nasze zaangażowanie w Gruzji może zakończyć tę odwilż. Nie chciałby też, aby Polska wybiegała przed szereg unijnej dyplomacji.

W tej sprawie w jakimś sensie powracają spory z II Rzeczypospolitej. Wtedy tradycja "prometejska" kazała piłsudczykom wspierać aspiracje ludów kaukaskich. Irytowało to endeków niechętnych angażowaniu się Polski w – ich zdaniem – zbyt odległym regionie, w dodatku uznawanym przez Rosję za jej strefę wpływów.

Czy wobec takiej różnicy wrażliwości możliwe jest wypracowanie dziś jednolitego polskiego stanowiska w sprawie Gruzji? Trudno to przesądzić. Jedna strona sporu ma za sobą wyrazistą wizję polityczną i poczucie solidarności z krajem, który zmaga się z intrygami Rosji. Druga strona się martwi, czy aktywność polskiego prezydenta na Kaukazie nie rozdrażni zarówno Moskwy, jak i starającej się z nią dobrze żyć Brukseli.

Reklama
Reklama

To także różnica temperamentu i stylu dyplomacji. Ale powtórzmy wygłaszany już setki razy banał: aby uniknąć klinczu w polskiej polityce zagranicznej, potrzebna jest koordynacja działań i wzajemne zaufanie.

Łatwo o tym pisać, ale wciąż nie możemy się tego doczekać.

Na szczycie sojuszu atlantyckiego w Brukseli pomogliśmy przeforsować zaproszenie Gruzji do NATO. Ale czy powinniśmy być w czołówce państw, które – w obliczu inspirowanej przez Kreml secesji terytoriów gruzińskich – wspierają władze w Tbilisi? W jakim stopniu Polska, angażując się po stronie Gruzji, gotowa jest się narazić na dyplomatyczne iskrzenie z Rosją?

Prezydent Lech Kaczyński uważa, że poparcie dla Gruzinów to logiczna kontynuacja naszych działań w Bukareszcie. Wierzy, że pomoc dla Gruzji to wymóg polskiej racji stanu, bo w naszym interesie jest przesuwanie granic NATO na Wschód.

Reklama
Komentarze
Michał Szułdrzyński: Kłamstwa Brauna o Auschwitz uderzają w polską rację stanu. Czy ten scenariusz pisano cyrylicą?
Materiał Promocyjny
25 lat działań na rzecz zrównoważonego rozwoju
Komentarze
Jędrzej Bielecki: Grzegorz Braun - test przyzwoitości dla Jarosława Kaczyńskiego
Komentarze
Robert Gwiazdowski: Kto ma decydować o tym, kto może zostać wpuszczony do kraju?
Komentarze
Michał Szułdrzyński: Relacje z Trumpem pierwszym testem, ale i szansą dla Nawrockiego
Komentarze
Jacek Nizinkiewicz: Donald Tusk wyciągnął lekcję z zeszłorocznej powodzi. Nawet PiS chwali premiera
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama