Jerzy Haszczyński: Za rok w Mariupolu

Najpierw o tym, co jednoznacznie pozytywne. Przywódcy trzech największych krajów UE wsparli przyznanie Ukrainie statusu kandydata do Unii. Jest to szczególnie ważne także dla Polski, która pomogła zorganizować przejazd Draghiego, Macrona i Scholza z lotniska w Rzeszowie do polsko-ukraińskiej granicy. Prezydent Francji, jak usłyszałem, zadzwonił w środę wieczorem z podziękowaniami do Andrzeja Dudy.

Scholz zapewnił, że Europa jest po stronie Ukrainy. To niewiele kosztujące słowa. Ale widział Irpień, miejsce rosyjskich zbrodni wojennych, to uzmysłowiło mu, jak wygląda ta wojna. Silniejsze poparcie Ukraińcy usłyszeli od pozostałych trzech przywódców krajów Unii. Przede wszystkim, co szczególnie brzmiało w ustach Emmanuela Macrona, że nie będą naciskali Zełenskiego na zakończenie wojny za wszelką cenę, czyli za koncesje terytorialne na rzecz Rosji. To on ma zadecydować o warunkach pokoju.

Wizyta Draghiego, Iohannisa, Macrona i Scholza napełniła nadzieją i dumą Ukraińców, usłyszeli o swojej odwadze i całkowitej odpowiedzialności Rosji za wojnę. Odgrzała zainteresowanie wojną, która już zmęczyła Zachód: coraz bardziej zwraca uwagę na jej skutki gospodarcze u siebie, a coraz mniej na kolejne ofiary i zniszczenia. 

Czy była jednak przełomowa? Na pewno byłaby, gdybyśmy mogli odnieść wrażenie, że zbliżyliśmy się do zorganizowania przez Ukraińców przyszłorocznej Eurowizji w wolnym i spokojnym Mariupolu. I tu wracamy do broni. Czy ta obiecana w czwartek w Kijowie Ukraińcom wystarczy im do odbicia okupowanych terenów? Można wątpić, choć byłoby cudownie, gdyby wątpliwości były nieuzasadnione. Na dodatek kanclerz Scholz, przywódca najważniejszego państwa Europy, wspominał jedynie o broni, która ma służyć do obrony przed atakami Rosjan, a nie do wygnania ich z Ukrainy.