Artur Bartkiewicz: Być jak Wołodymyr Zełenski

Prezydent Ukrainy popularność, która zawiodła go do prezydentury, zawdzięczał roli w serialu. Ale rolę życia gra teraz – i gra ją tak, że ręce same składają się do oklasków.

Publikacja: 26.02.2022 09:05

Wołodymyr Zełenski

Wołodymyr Zełenski

Foto: AFP

„Potrzebuję amunicji, a nie podwózki” – miał odpowiedzieć Zełenski, gdy Amerykanie proponowali mu pomoc w opuszczeniu Kijowa. Prezydent Ukrainy i wszyscy wokół wiedzą, że jest on jednym z głównych celów rosyjskich najeźdźców. Symbolem niepodległego, demokratycznego ukraińskiego państwa. Pozbycie się tego symbolu ma złamać ducha Ukraińców, pozwolić Rosjanom, na postawienie na czele Ukrainy swojego namiestnika, drżącego pod groźnym spojrzeniem Władimira Putina, niczym Siergiej Naryszkin, szef wywiadu zagranicznego, na posiedzeniu rosyjskiej Rady Bezpieczeństwa.

Czytaj więcej

USA chciały ewakuować Zełenskiego. Prezydent Ukrainy odmówił

Czy Zełenski się boi? Myślę, że tak. Sam prezydent mówi, że celem jest nie tylko on, ale również jego rodzina. A mimo to wciąż trwa na ulicach walczącego Kijowa. Kiedy Putin marszczy się za stołem w swoim gabinecie na niedostępnym Kremlu, prezydent Ukrainy walczy o swoje państwo ramię w ramię z rodakami. Być może to walka skazana na porażkę, być może Ukraina przegra tę wielką bitwę o swoją wolność. Ale Zełenski robi wszystko, aby była to tylko przegrana bitwa. Bo ludzi wolnych można pokonać, ale nie można ich ujarzmić. Patrząc na prezydenta Ukrainy, możemy być pewni, że duch u naszych sąsiadów nie upadnie, niezależnie od tego ile czołgów, samolotów, śmigłowców i okrętów rzuci przeciw nim Kreml. Prędzej Rosjanie pozazdroszczą Ukrainie jej bohaterskiego prezydenta, niż Ukraińcy pogodzą się z życiem pod butem dyktatora z Kremla.

Tylko na końcu drogi pełnej ofiar jest wolny świat – na końcu tej drugiej jest Putin za groteskowo długim stołem

Zełenski daje bowiem ważne świadectwo zwykłym Rosjanom, którzy żyją w cieniu Kremla. Putin przekonuje ich, że w Kijowie rządzą naziści i nacjonaliści łaknący krwi Rosjan. A jednocześnie zamyka się na Kremlu i wysyła swoich siepaczy przeciw obywatelom, którzy na ulicach miast protestują przeciw wojnie. A po drugiej stronie jest prezydent Ukrainy, demokratycznie wybrany, który w wojskowej bluzie broni Kijowa, gotów raczej zginąć, niż opuścić swoich rodaków w potrzebie. Czy Rosjanie wierzą, że Putin zrobiłby dla nich to samo, skoro nawet w obawie przed koronawirusem zamknął się na Kremlu? Każde kolejne nagranie z Zełenskim na ulicach walczącego Kijowa dowodzi Rosjanom, że znaleźli się po złej stronie historii, pod rządami dyktatora, który przelewa ich krew dla realizacji swoich imperialnych celów.

W tych trudnych czasach Zełenski powinien być wzorem dla nas wszystkich. Z Rosją trzeba postępować właśnie tak, ja robi to on – bez strachu, odważnie, patrząc prosto w oczy niebezpieczeństwu. Zachód, w tym my, musimy zrozumieć, że trzeba być gotowym na wiele ofiar – a wyższe ceny gazu czy ropy to najmniejsze z nich. Ale tylko na końcu drogi pełnej ofiar jest wolny świat – na końcu tej drugiej jest Putin za groteskowo długim stołem na monumentalnym Kremlu. Zełenski pokazuje, że wolność nie ma ceny. Czy potrafimy być, jak on?   

„Potrzebuję amunicji, a nie podwózki” – miał odpowiedzieć Zełenski, gdy Amerykanie proponowali mu pomoc w opuszczeniu Kijowa. Prezydent Ukrainy i wszyscy wokół wiedzą, że jest on jednym z głównych celów rosyjskich najeźdźców. Symbolem niepodległego, demokratycznego ukraińskiego państwa. Pozbycie się tego symbolu ma złamać ducha Ukraińców, pozwolić Rosjanom, na postawienie na czele Ukrainy swojego namiestnika, drżącego pod groźnym spojrzeniem Władimira Putina, niczym Siergiej Naryszkin, szef wywiadu zagranicznego, na posiedzeniu rosyjskiej Rady Bezpieczeństwa.

Pozostało 84% artykułu
Komentarze
Jędrzej Bielecki: Emmanuel Macron wskazuje nowego premiera Francji. I zarazem traci inicjatywę
https://track.adform.net/adfserve/?bn=77855207;1x1inv=1;srctype=3;gdpr=${gdpr};gdpr_consent=${gdpr_consent_50};ord=[timestamp]
Komentarze
Michał Szułdrzyński: Rafał, pardon maj frencz!
Komentarze
Michał Szułdrzyński: Rok rządu Tuska. Normalność spowszedniała, polaryzacja największym wyzwaniem
Komentarze
Jacek Nizinkiewicz: Rok rządów Tuska na 3+. Dlaczego nie jest lepiej?
Materiał Promocyjny
Bank Pekao wchodzi w świat gamingu ze swoją planszą w Fortnite
Komentarze
Bogusław Chrabota: O dotacji dla PiS rozstrzygną nie sędziowie SN, a polityka