Albowiem gdyby to w naszym kraju ośmielili się ogłosić to, co ogłosili w swoim – że domagają się wprowadzenia przepisu o poddawaniu pod referendum zmian w traktatach unijnych – zostaliby błyskawicznie okrzyknięci przez naszych prawdziwych Europejczyków wstecznymi nacjonalistami i ksenofobami, którzy za nic sobie mają dobro jednoczącej się Europy.
„GW” z lubością chłostałaby ich wspomnieniami o mrocznej przeszłości, która – co tu dużo ukrywać – rodziła się w tych samych monachijskich piwiarniach, w których swą karierę rozpoczynał wiadomo kto, a pozostali prawdziwi Europejczycy – jak jeden mąż, pojedynczo, ale też zbiorowo, w listach otwartych – wygarnialiby im przy każdej okazji od ciemnogrodzian, co to żadną miarą nie dorośli do idei wspólnej Europy.
A gdyby tak jeszcze na dokładkę niemiecki Federalny Trybunał Konstytucyjny wydał w Polsce swój werdykt w sprawie traktatu lizbońskiego, w którym żąda zagwarantowania nie tylko niemieckiemu Bundestagowi, ale również niemieckiemu Bundesratowi należnego im – szerokiego – prawa w akceptowaniu unijnych norm, strach pomyśleć, co by się wyprawiało od Zielonej Góry po Białystok. Zapewne Wisła oburzenia naszych prawdziwych Europejczyków wystąpiłaby z brzegów, a morze ich wściekłości zalałoby Polskę od Bałtyku po samiutkie Tatry.
Ale cóż, niemiecki Trybunał Konstytucyjny ogłosił swą decyzję w Niemczech, takoż bawarscy chadecy, więc polscy prawdziwi Europejczycy na wszelki wypadek spuścili uszy po sobie i kornie milczą. Cisza, nic, żadnych apeli, listów otwartych, ani nawet pojedynczych głosów oburzenia.
Widocznie – myślą pewnie nasi prawdziwi Europejczycy, bo inaczej trudno wytłumaczyć ich milczenie – tak to już musi być; widocznie Niemcy mają prawo dbać o swoją suwerenność, serio o tym dyskutować i głośno się o jej ochronę upominać, włącznie z żądaniem organizowania narodowych referendów w sprawach traktatów unijnych, które tę suwerenność mogą ograniczać.
