Przed grudniowym szczytem UE i krótko po nim zarówno premier, jak i kilku ważnych ministrów odegrało spektakl pod tytułem "Wchodzimy do Unii pierwszej prędkości". Tusk popełnił elementarny błąd: obiecał narodowi coś, co od początku było poza jego zasięgiem. Takiemu arcymistrzowi politycznego piaru podobne wpadki nie powinny się zdarzać. A jednak...
Jako pierwszy obudził się Jacek Rostowski, który zaczął wyrażać wątpliwości co do treści paktu. Oczywiście, istnieje cień szansy, że Polska zostanie dopuszczona do stołu, aczkolwiek należy się raczej przygotować do kolejnego spektaklu, tym razem zatytułowanego: "Dlaczego nie podpisujemy tej umowy".
Tusk zapewne spodziewał się, że większość mediów zareaguje tak jak zwykle: przyjmując jego hurraoptymistyczne zapowiedzi za dobrą monetę. Sądził, że raz jeszcze uda mu się wytworzyć wokół siebie różową mgiełkę sukcesu, która ochroni go przed niewygodnymi pytaniami. Był zresztą w komfortowej sytuacji – gdy upubliczniano niekorzystne dla Polski paragrafy umowy, polscy żurnaliści byli zajęci liczeniem bączków, które nasi oficjele wręczyli oficjelom bratnich krajów w ramach prezydencji UE.
Okazało się jednak, że nie sposób przykryć wszystkiego pustą propagandą. Nawet Napoleon nie był w stanie przekuć klęski pod Waterloo w sukces. Wczoraj Tusk przyznał się do porażki. "Nie jesteśmy wszechmocni" – powiedział na konferencji prasowej.
Premier mógłby jeszcze lawirować, gdyby ostateczna wersja umowy miała zostać zredagowana za dwa lata, kiedy już wszyscy zapomną, o co w niej chodziło. Ale negocjacje powinny się zakończyć za niecałe trzy tygodnie. Sprawa jest zbyt świeża i zbyt oczywista, żeby ją – ot tak – zamieść pod dywan.
