Interpretacje podatkowe: liczba odmów fiskusa rośnie

Fiskus odmawia wydania interpretacji podatkowych co do tych elementów stanu faktycznego, które w dniu złożenia wniosku są przedmiotem postępowania podatkowego lub kontrolnego, kontroli podatkowej, albo gdy w tym zakresie sprawa została rozstrzygnięta w decyzji lub postanowieniu. Dodatkowo nie wydaje się interpretacji dotyczących sposobu wyceny transakcji między podmiotami powiązanymi.

Ważne, kto i jak pyta

Jak wynika ze stanowiska Ministerstwa Finansów, wystąpienie tych okoliczności jest jednym z trzech głównych powodów odmowy odpowiedzi. Pozostałe dwa to wykroczenie w pytaniu poza przepisy podatkowe i brak statusu zainteresowanego.

Zgodnie z art. 14b ordynacji podatkowej pisemną interpretację przepisów wydaje się na wniosek zainteresowanego, w jego indywidualnej sprawie. Na tej podstawie fiskus odmawia wyjaśnień, np. gdy pytanie dotyczy podatkowych skutków dla kontrahentów lub klientów wnioskodawcy.

– Trzeba zwrócić uwagę, jak formułuje się pytanie – radzi Hanna Filipczyk, doradca podatkowy. – Lepiej unikać formułowania pytań tak, by można było odnieść wrażenie, że dotyczą kogoś innego – wyjaśnia.

– Wiadomo, że jeśli podatnik pyta, czy płatnik, wypłacając mu świadczenie, powinien pobrać zaliczkę, to choć pytanie wprost dotyczy obowiązków płatnika, w sposób oczywisty odnosi się do sytuacji pytającego. Niepotrzebnie ryzykujemy jednak odmowę wydania interpretacji – tłumaczy ekspert.

– Przepisy nie pozwalają otrzymać interpretacji w zakresie działalności innego podmiotu, nawet jeśli ma wpływ na naszą działalność – mówi Jarosław Ziobrowski, prawnik w kancelarii WKB Wierciński Kwieciński Baehr. Zwraca uwagę, że dotyczy to też wspólnika spółki osobowej, który nie otrzyma odpowiedzi w sprawie pozostałych wspólników. – Poza tym pełnomocnik czy biuro rachunkowe nie może wystąpić w swoim imieniu o interpretację dotyczącą klienta – dodaje.

Interpretacja nie chroni, gdy opisany we wniosku stan odbiega od faktów

Wiele wątpliwości wynika z tego, że ustawy podatkowe posługują się określeniami zdefiniowanymi w innych aktach prawnych. Formułując wniosek o interpretację w takich sprawach, trzeba uwypuklić problem podatkowy, a nie instytucje, np. prawa cywilnego.

Lepiej się skupić na podatkach

– Wzór wniosku o wydanie interpretacji zawiera rubrykę, do której wpisuje się budzące wątpliwości przepisy. Lepiej umieścić tam wyłącznie podatkowe akty prawne – radzi Hanna Filipczyk.

Jarosław Ziobrowski dodaje, że do wniosku nie należy dołączać żadnych dokumentów (np. umowy z kontrahentem, aktu notarialnego czy deklaracji podatkowej), gdyż organ podatkowy ich nie analizuje. Trzeba natomiast uwzględnić ich treść, opisując stan faktyczny czy zdarzenie przyszłe.

– Wnioskodawcy przedstawiają też we wniosku własne wyliczenia, np. podatku, i proszą o potwierdzenie, że są prawidłowe. Izba skarbowa nie analizuje danych liczbowych – mówi Ziobrowski.

– Jeśli skarbówka zgodzi się z interpretacją przepisów wyrażoną przez podatnika, to podatnik lub płatnik postępujący tak, jak opisał we wniosku, nie poniesie negatywnych skutków swoich działań – tłumaczy Hanna Filipczyk.

Masz pytanie, wyślij e-mail do autorów m.pogroszewska@rp.pl, m.maj@rp.pl

Rz: Z danych Ministerstwa Finansów wynika, że coraz więcej wniosków o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej pozostaje bez rozpatrzenia. Na co powinni zwracać uwagę wnioskodawcy, by tego uniknąć?

Wiesława Dróżdż, Ministerstwo Finansów:

Jeden z najczęstszych błędów to składanie wniosków przez podmioty, które nie spełniają definicji zainteresowanego w rozumieniu ordynacji podatkowej. Przykładowo nabywca pyta, czy sprzedawca zastosował wobec niego prawidłową stawkę VAT. Taki wniosek pozostawiamy bez rozpatrzenia, gdyż kupujący ma co prawda interes ekonomiczny (ponosi ciężar tej daniny), ale pytanie powinien złożyć podatnik, czyli sprzedawca. Zdarza się też, że np. mąż występuje o interpretację w zakresie działalności gospodarczej prowadzonej przez żonę. Bez odpowiedzi pozostają też pytania zadane w sprawie, w której toczy się już postępowanie podatkowe czy kontrola.

Kto popełnia więcej błędów: osoby fizyczne czy duże podmioty?