Jean Dujardin o życiu po zdobyciu Oscara i o filmie „Sztuka kłamania"

Rzeczpospolita: Minęło sześć lat od chwili, gdy dostał pan Oscara za rolę w niemym „Artyście" Michela Hazanaviciusa. Ta statuetka zmieniła pana życie?

Jean Dujardin: Chciałbym powiedzieć, że nie, ale skłamałbym. Widzowie zaczęli mnie dostrzegać, reżyserzy patrzą na mnie czasem jak na laureata nagrody, o której cicho myśli każdy, kto pracuje w filmie. Nawet jeśli się do tego nie przyznaje. Ale rewolucji nie było. Wtedy, w Los Angeles, było trochę szumu, padały nawet pewne propozycje. Chciałem jednak wrócić do Francji, do swojego życia, postawić Oscara na półce i dalej robić to, co do tej pory. Nie przeniosłem się do Ameryki, nie skupiłem się na hollywoodzkiej karierze, czasem tam coś zagram, ale na co dzień wybrałem dom we Francji i Europę.

Ale we Francji pana aktorska pozycja umocniła się?

Kilka ról straciłem, bo reżyserzy nie zwrócili się do mnie, uznając, że jestem w Los Angeles... Generalnie jednak więcej osób zaczęło mnie dostrzegać, przysyłać scenariusze, proponować wyższe gaże. Rzecz zupełnie kuriozalna: zainteresowali się mną paparazzi. Chodzili za mną przez jakiś czas krok w krok, już ich nawet rozpoznawałem. Potem się znudzili, ale wracają. Na przykład pojawili się pod szpitalem, w którym dwa lata temu urodziła się moja córka.

W jednym z wywiadów powiedział pan, że nagle stał się pan „najlepszy w klasie".

Nie ma w tym określeniu pychy. Odwrotnie. Może to symboliczny koniec pewnego etapu w moim życiu? Mam za sobą specyficzne dzieciństwo. Wcale nie takie łatwe. W szkole zawsze byłem „najgorszy w klasie". Nauczyciele i koledzy uważali mnie za głupka. Nie byłem dyslektykiem, co dzisiaj jest modne, po prostu wszystko robiłem trochę wolniej od innych. Nawet pisać w zeszycie nie umiałem równo, litery skakały między liniami. Pamiętam, jak matka zaprowadziła mnie do psychiatry. Od razu zobaczyłem, że facet ma tylko po cztery palce w każdej dłoni. Siedziałem naprzeciwko niego. Spytał: „No, co jest nie tak, Jean?". Pomyślałem: „Ze mną wszystko w porządku. A z tobą?". Nic mi ta wizyta nie dała. Uciekałem w jakieś własne światy, ale poczucie niedowartościowania na długo we mnie zostało. Leczyłem się z niego sam, ciężką pracą. Udało się, jednak świadomość własnej wartości przychodziła powoli. A po Oscarze zrozumiałem jeszcze, że nie trzeba przepraszać za sukces.

Jak dzisiaj wybiera pan role?

Traktuję swój zawód serio, ale jednocześnie staram się czerpać z niego przyjemność. Chcę, żeby ludzie ze mną coś przeżywali, śmiali się, bali.

Każdy z pana bohaterów jest zupełnie inny – od tytułowego „Surfera z Nicei", przez tajnego agenta z „OSS 117", aktora kina niemego z „Artysty" czy zdradzającego faceta z „Niewiernych", aż do kapitana ze „Sztuki kłamania", który na początku XIX wieku wraca z wojny jako fałszywy bohater.

Nie jestem gwiazdą, która w każdym filmie gra siebie. A najpiękniejsze w aktorstwie jest właśnie to, że stale możemy być kimś innym, wydobywając rozmaite cechy z zakamarków własnej osobowości. Ta ostatnia rola była dla mnie bardzo ciekawa. Pierwszy raz zagrałem nie w dżinsach czy garniturze, lecz w historycznym kostiumie. Sam kapitan też jest interesujący, wzorowany na klasycznym bohaterze, którego w filmie Philippe'a de Broki zagrał fantastycznie Jean-Paul Belmondo. I jak to facet: nie jest taki mądry, za jakiego się uważa i jakiego udaje. To normalne. Wszyscy chcemy sprawiać wrażenie lepszych, niż jesteśmy w rzeczywistości. Może i ja jestem w podobnej sytuacji?

Nie boi się pan, że ten film może wydawać się nieco staroświecki?