Travolta – łysy, gruby i kiepski

Był 1994 rok. Luc Besson właśnie nakręcił „Leona zawodowca”. Romantyczny thriller o przyjaźni zawodowego zabójcy z dziewczynką okazał się międzynarodowym hitem, potwierdzając, że Besson posiadł wyjątkową umiejętność łączenia hollywoodzkiego stylu i warsztatu z europejską wrażliwością. Na liście najlepszych reżyserów nie było bardziej gorącego nazwiska.

W tym samym czasie swoje wielkie chwile przeżywał John Travolta. Po latach zawodowych upokorzeń i fatalnego doboru filmów, wreszcie trafił w dziesiątkę. W „Pulp Fiction” Quentina Tarantino zgodził się zagrać gangstera Vincenta Vegę. Niemal każdy jego gest, uśmiech lub spojrzenie stały się kultowe. A sposób w jaki tańczył rock and rolla, wywołał gorączkę porównywalną z szałem ery disco, gdy Travolta był gwiazdą musicalu „Grease”.

[srodtytul] Filmy spod jednej sztancy [/srodtytul]

Gdyby w połowie lat 90. Besson uległ namowom Amerykanów i przyjął ofertę pracy za oceanem, a Travolta szukał po „Pulp Fiction” kolejnych wyzwań, być może uwielbiany przez widzów reżyser pracowałby z najpopularniejszym aktorem... Niestety, spotkali się dopiero teraz - z okazji „Pozdrowień z Paryża”.

Besson chwali się w wywiadach, że zawsze odmawia Hollywood. Nie cierpi bowiem systemu, w którym reżyser jest niewolnikiem producenta skazanym na tłoczenie filmów spod jednej sztancy.

Tyle że jako właściciel studia EuropaCorp prowadzi podobną politykę. Sam zajął się realizacją nachalnie promowanych bajek (cykl o Minimkach), a kolegom po fachu zleca robienie brutalnego kina akcji, które powiela hollywoodzkie wzorce klasy B.

Nie inaczej jest w przypadku „Pozdrowień z Paryża”. Młody pracownik ambasady Stanów Zjednoczonych wykonuje drobne zlecenia od CIA. Jednak marzy o karierze superagenta. Będzie mógł się wykazać, gdy do stolicy Francji przyjedzie Charlie Wax. As amerykańskich specsłużb tropi handlarzy narkotyków, którzy mają go zaprowadzić do komórki Al-Kaidy. Ale bez pomocy żółtodzioba nie da sobie rady...

Sensacyjny wątek pełni jedynie rolę ozdobnika. Podobnie jak Kasia Smutniak, polska modelka i aktorka, która wciela się w femme fatale. W istocie nie jest ważne, czy Wax podąża za terrorystami czy walczy z gangiem z podwórka lub pięknymi kobietami. Liczy się pozbawione stylu łubu-du przerywane efekciarską strzelaniną.

[srodtytul]Misiowaty gwiazdor[/srodtytul]

Oczywiście Waxa gra Travolta. Łysy jak kolano — z kozią bródką. To kolejny eksperyment gwiazdora z wyglądem. W musicalu „Lakier do włosów” (2007) zagrał korpulentną mamusię głównej bohaterki. W filmie science fiction „Bitwa o Ziemię” (2000) - kosmitę przypominającego psa.

Jednak tym razem uwagę zwraca nie to, co jest wyeksponowane, ale to, co realizatorzy próbują ukryć.