Jak uciec przed ciśnieniem świata

"O ludziach i bogach" otwierają obrazy spokojnego bytowania cystersów w monastyrze położonym w górach północnej Afryki. Zakonnicy uprawiają ogródek, modlą się i żyją w wielkiej przyjaźni z miejscowymi wieśniakami, którzy do ich siedziby przychodzą po nowe buty, poradę medyczną, chwilę rozmowy. Czas jakby się tu zatrzymał. Ale jednego dnia ktoś przynosi wiadomość, że 18-letnia dziewczyna została zasztyletowana w autobusie, bo nie miała przesłoniętej twarzy. Islamscy fundamentaliści żądają, by ich kraj opuścili cudzoziemcy. Mordują grupę chorwackich robotników. Ośmiu zakonników musi podjąć decyzję: zostać czy wyjechać. Nie są jednomyślni. Jedni nie chcą narażać życia, inni zwyczajnie się boją. Ale w końcu zostają. Wszyscy. Są potrzebni wiosce. Mają do spełnienia misję. I wiedzą, że ucieczka przed gwałtem nie zmieni świata na lepszy.

Przypomina mi się mało znany, ale znakomity film Waldemara Dzikiego "Kartka z podróży". Stary człowiek zachowuje w piekle II wojny światowej godność i wolność, pokonując strach. Francuscy zakonnicy też nie poddają się lękowi. W jednej z najpiękniejszych scen filmu spożywają razem kolację. Jeden z nich przynosi z piwnicy dwie butelki wina. Za kilka godzin terroryści rozwalą karabinami bramę ich domu. Wiedzą, że to nieuniknione. Kamera obserwuje ich twarze. Żal za życiem, pogodzenie z losem. Siłę ludzi, którzy kiedyś postanowili nieść pokój i nie chcą ulec przemocy.

Jestem pod wielkim wrażeniem tego skromnego, przejmującego filmu.