Awantura o księżnę w Cannes

Korespondencja ?z Cannes

– Trudno sobie wyobrazić film, który lepiej otworzyłby festiwal canneński – mówi dyrektor imprezy Thierry Fremeaux.

Ma rację. „Grace księżna Monako" wydaje się wyborem idealnym. Kelly to legenda kina, laureatka Oscara za rolę w „Dziewczynie z prowincji", jedna z ulubionych aktorek Alfreda Hitchcocka. Jej małżeństwo z księciem Rainierem należy do żelaznego kanonu bajek XX wieku.

Zobacz galerię zdjęć

Do tego piękne krajobrazy Lazurowego Wybrzeża, podobne do tych, które widzowie mają przed oczami po wyjściu z Grand Theatre Lumiere. Monako jest przecież oddalone od Cannes zaledwie o godzinę jazdy samochodem... No i blichtr, który festiwal tak lubi: Nicole Kidman, zjawiskowa jako księżna i wspaniale prezentująca się na czerwonym dywanie.

Niby wszystko się zgadza. Poza jednym: „Grace księżna Monako" to niedobry film. Amerykańska bajka z happy endem, na dodatek w bardzo uproszczony i prymitywny sposób pokazująca konflikt między Francją i Monako.

Nieszczęśliwa księżna

W pierwszych scenach do pałacu książęcego w Monaco wchodzi pulchny, łysy mężczyzna. To Alfred Hitchcock, który swojej dawnej gwieździe chce zaproponować rolę w „Marnie". Wynagrodzenie: milion dolarów. Grace jest żoną europejskiego arystokraty, spowinowaconego z królami Szkocji i Napoleonem Bonaparte. Matką wówczas dwójki dzieci (czteroletni Albert i pięcioletnia Karolina robią trochę hałasu podczas spotkania matki z Hitchcockiem). A wreszcie księżną małego europejskiego państewka, wciąż średnio akceptowaną przez obywateli. Ale też piękną, 32-letnią kobietą uwięzioną w 235 komnatach pałacu. Rozczarowaną małżeństwem z władczym i nieszanującym jej Rainierem, pijącą w samotności, tęskniącą za światem, który zostawiła po drugiej stronie oceanu.

– Co się stanie, jeśli przyjmę propozycję Hitchcocka? Albo jeśli rozwiodę się? – pyta ojca Francisa Tuckera.

– Najbardziej ucierpią na tym dzieci – odpowiada duchowny. – Będziesz szczęśliwa, jeśli je jeszcze kiedykolwiek zobaczysz. Naród ci nie wybaczy, świat też przyjmie twoją decyzję z dezaprobatą.

„Grace księżna Monako" to bajka. Wszyscy to podkreślają.

– Nie czytałam pamiętników Madge Tivey-Faucon – powiedziała mi niedawno Parker Posey, która zagrała pokojówkę księżnej. – Producenci mnie od tego odwodzili. Nasza opowieść nie trzyma się w pełni faktów, jest fikcją.

Film Dahana to historia dojrzewania do roli żony, matki, władczyni. Moralizatorska, z przeraźliwie patetycznym happy endem. Wszystko jest tu zakłamane. Nie poznajemy prawdziwej Kelly – zakompleksionej dziewczyny, która w czasach hollywoodzkich zmieniała kochanków jak rękawiczki, a jej romanse, wybryki i ekscesy tuszowali bossowie studiów.

Nie widzimy potem jej samotności, a jedna czy dwie sceny, gdy Rainier na żonę krzyczy, nie oddają upokorzeń, jakie opisują jej biografowie. A wreszcie oglądamy konflikt między Rainierem i De Gaulle'em przedstawiony w sposób dziecinnie naiwny. Bo to jednak nie Grace Kelly uratowała niezależność Monako. Tak więc film Dahana poza piękną Kidman, wspaniałymi kostiumami i przepychem inscenizacyjnym oferuje jedynie bzdety do wyciskania łez.

Filmowe konflikty

W ubiegłym roku świat filmu obiegły plotki o konflikcie pomiędzy reżyserem Oliverem Dahanem a producentem. Harvey Weinstein chciał mieć amerykański, komercyjny hit, tymczasem Dahan próbował ponoć zrobić dramat o władzy.

Dzieci księżnej Monako – Karolina, Stefania i Albert Grimaldi zbojkotowały otwarcie festiwalu, zarzucając filmowi przekłamywanie historii, zarówno ich matki, jak i księstwa Monako. „To całkowita fikcja" – głosi oficjalny komunikat wydany przez biuro prasowe Alberta II. – Ten film nie powinien powstać – mówi Stefania w wywiadach. – Czytałam scenariusz, obejrzałam zwiastuny. Na pewno na niego nie pójdę.

– Nie ma znaczenia, czy dzieci Grace film obejrzą, czy nie – odparowuje Olivier Dahan. – „Księżna..." nie jest skierowana do nich.

A Thierry Fremaux na zarzuty odpowiada:

– Artysta ma prawo pójść za własną wyobraźnią, a festiwal canneński zawsze będzie tego prawa bronił.

I dodaje mało kurtuazyjnie:

– Rodzina Grimaldich nie mogła zbojkotować otwarcia festiwalu, bo nie była na galę zaproszona.

Tylko Nicole Kidman nie czuje się w tej atmosferze najlepiej:

– Rozumiem niechęć dzieci Grace – mówi. – Zrobiłam, co mogłam, żeby Grace złożyć hołd, ale sama byłabym zdeprymowana, gdyby ten film dotyczył moich rodziców.