Themersonowie artystyczne poszukiwania rozpoczęli w Polsce w latach 20. i 30. Interesowały ich różnorodne dziedziny sztuki. Franciszka skończyła ASP w Warszawie. Uprawiała malarstwo i rysunek, Stefan był pisarzem i filozofem.
Wcześnie dał się poznać jako autor esejów o sztuce, a także twórca ekscentrycznych powieści: „Bayamusa”, „Wykładu profesora Mmaa” rekomendowanego przez angielskiego filozofa i pacyfistę Bertranda Russella, oraz opery „Św. Franciszek i Wilk z Gubbio albo kotlety św. Franciszka”.
W 1937 roku wyjechali do Paryża. Wrócili do Polski dwa dni po wybuchu wojny, by wstąpić ochotniczo do wojska. Dopiero w 1942 r. trafili do Londynu, gdzie założyli własne wydawnictwo Gaberbocchus (łacińska wersja Jabberwocky, Żabrołaka, smoka z wiersza Lewisa Carrolla). W ich oficynie ukazało się m.in. pierwsze angielskie wydanie „Króla Ubu” Alfreda Jarry’ego. Wspólną pasją obojga były filmowe eksperymenty.
Themersonowie zrealizowali siedem filmów wyrastających z nowych nurtów sztuki: dadaizmu i konstruktywizmu. Część zaginęła podczas II wojny, m.in. „Europa” według poematu Anatola Sterna. Zachowały się trzy. Płyta DVD pozwala zobaczyć je wreszcie nie tylko na klubowych przeglądach.
„Oko i ucho” powstało w Anglii w 1944 – 1945 r. Film sumuje najważniejsze poszukiwania artystów, prekursorskie wobec współczesnych wideoklipów. Interpretuje wizualnie cztery pieśni Karola Szymanowskiego – z cyklu „Słopiewnie” do słów Juliana Tuwima – próbując przełożyć dźwięki na obrazy. Na przykład przez zastąpienie instrumentów ruchomymi abstrakcyjnymi kompozycjami, które, rosnąc lub malejąc, oddają natężenie dźwięku. Inną próbą jest synchronizacja muzyki z obrazami spadających liści czy kropli mącącej taflę wody.
