Nianie podporą rodzin

Pro Jacka Cieślaka: Humor i mądrość bajki

Kontra Rafała Świątka: Kiepska satyra na bogaczy

"American Splendor" był obyczajowym filmem o przeciętnej amerykańskiej rodzinie. Akcja "Niani w Nowym Jorku" toczy się w sferach wyższych. Jaki jest więc tzw. american style of life?

Sheri Springer Berman:

Myślę, że publicyści tego określenia nadużywają, czegoś takiego po prostu nie ma. Ten kraj to tygiel, są w nim rozmaite wzorce. Chyba właśnie dlatego chcieliśmy zrobić "Nianię" po "American splendor", żeby pokazać zupełnie inną Amerykę.

Którędy przebiegają granice?

Robert Pulcini:

Decyduje przede wszystkim status majątkowy. Na pewno nie urodzenie. Klasy pojmowane tak jak w Anglii u nas niemal zanikają. W Stanach styl życia i przynależność do określonych sfer wiążą się z zamożnością. Bogaci ludzie z Connecticut mają znacznie więcej wspólnego z bogatymi ludźmi z Teksasu czy nawet Bostonu niż z biednymi ludźmi z Connecticut.

Dlaczego centralną postacią filmu uczynili państwo nianię?

S. S. B.: W Ameryce nianie stają się potężną grupą zawodową. Pracują nie tylko w bogatych domach. Odgrywają coraz większą rolę w funkcjonowaniu przeciętnych amerykańskich rodzin. Ameryka jest bardzo mobilna, ludzie jadą tam, gdzie jest praca, czasem daleko od rodzinnych domów. Rzadko spotyka się w Stanach rodziny wielopokoleniowe, przestała niemal istnieć instytucja babć. Dlatego dzięki opiekunkom, często pochodzącym z Azji, Europy Wschodniej czy Irlandii, kobiety mogą pracować. I coraz częściej to robią.

Filmowa niania pracuje jednak u rodziny z wyższych sfer.

R. P.:

Pisząc scenariusz, oparliśmy się na książce Nicoli Kraus i Emmy McLaughlin. Mieliśmy jednak sporo swobody, rozmawialiśmy z wieloma nianiami, obserwowaliśmy, jak odprowadzają swoich wychowanków do ekskluzywnych prywatnych szkół. Mieszkamy w Nowym Jorku, naprzeciwko Central Parku, gdzie codziennie ławki i stoliki w małych restauracyjkach okupują nianie z dziećmi.

S. S. B.:

I dobrze, jeśli z dziećmi, bo zdarzyło się nam spotkać specjalną pomoc domową, która wyprowadzała na spacer małego pieska ubranego w płaszczyk Burberry.

Czy jednak portret pani X granej przez Laurę Linney nie jest nazbyt przerysowany?

S. S. B.:

Ja to znam z autopsji. Kiedy byłam młoda, pracowałam jako asystentka pewnego pisarza. Gdy weszłam pierwszy raz do jego apartamentu przy 6 Avenue, myślałam, że zemdleję z wrażenia. Nigdy przedtem nie byłam w tak pięknym mieszkaniu. Zachwyt Scarlett Johansson w filmie jest moim własnym wspomnieniem. Pracowałam wtedy ciężko, niemal zapomniałam o własnym życiu, zajmowałam się tylko pisarzem i jego problemami. Jego żona była nieprawdopodobnie wyniosłą kobietą. Kiedyś, w przypływie dobrego humoru, zaprowadziła mnie do swojej garderoby. Miała setki par butów, jak Imelda Marcos. "Dzisiaj jest twój szczęśliwy dzień – stwierdziła. – Możesz sobie popatrzeć". I chyba nawet nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo to było upokarzające. W naszym filmie naprawdę nie ma przesady.

Jeszcze od czasów studenckich pracują państwo razem. Jak dzielicie się pracą?

R. P.:

Ja chyba więcej czasu poświęcam budowie kadru i kamerze, Sheri – aktorom. Ale generalnie wszystko robimy razem.

Nie myślą państwo o samodzielnych filmach?