Miłość bywa nudna

Z czterech laureatów Złotych Palm pierwsza zaprezentowała swój film Jane Campion. „Bright Star” to historia miłości romantycznego poety angielskiego Johna Keatsa do 18-letniej Fanny Browne.[wyimek]Jane Campion: – Za mało kobiet staje za kamerą, nie jesteśmy wystarczająco ekspansywne[/wyimek]– Ta opowieść ma ogromny ładunek emocji – mówiła w Cannes Jane Campion.

Choć reżyserka zapewniała też, że miłość jest niezmienna i wieczna, film jest potwornym nudziarstwem. Nie ma w nim finezji „Rozważnej i romantycznej”, nie ma narastania namiętności i dusznej atmosfery najsłynniejszego obrazu samej Campion – „Fortepianu”.

– Kobiety nie miały w tamtym czasie zbyt wielu możliwości wyrażania siebie – powiedziała w Cannes Abbie Cornish, odtwórczyni głównej roli. – Głównie haftowały i czekały.

Cornish, wspaniała jako narkomanka w australijskim filmie „Candy”, tym razem ma wystudiowany sposób chodzenia, trzymania głowy, mówienia. Stara się, jak może, ale nie jest w stanie ożywić nieciekawie pokazanej historii. W filmie nie odbijają się ani zmagania twórcze niedocenionego za życia poety, ani stosunki w Anglii, w której publikacja listów Keatsa do Fanny wywołała obyczajowy skandal. Na konferencji prasowej zapytano też Jane Campion, jak się czuje jako jedyna kobieta uhonorowana Złotą Palmą za „Fortepian”.

– Za mało kobiet staje za kamerą, nie jesteśmy wystarczająco ekspansywne – odpowiedziała. – A stanowimy połowę populacji, którą na dodatek same rodzimy.

Dostała brawa, ale ostatnim filmem nie wzmocniła pozycji artystek.

Znacznie ciekawiej wypadła Brytyjka Andrea Arnold. Jej „Akwarium” wpisuje się w tradycję brytyjskiego kina społecznego. To film o gniewie młodych ludzi z miejskich blokowisk. Jego bohaterką jest 15-latka, od której odwrócili się wszyscy – matka, przyjaciółki, szkoła. Dziewczyna potrafi rozwalić nos koleżance, bluznąć jak żul, wyciągnąć banknot z cudzego portfela. A przecież tli się w niej tęsknota za czymś lepszym. Rozładowuje napięcia, tańcząc hip-hop, i łapie się jak deski ratunku miłości.

„Akwarium” różni się od filmów Loacha czy Leigh. Oni opowiadają o uzdrowieniu systemu, młodsza od nich Arnold nie ma złudzeń. Jej bohaterka chce uratować tylko siebie.

O świecie bez drogowskazów opowiada też Chińczyk Lou Ye. Ale projekcja jego „Wiosennej gorączki” stała się raczej wydarzeniem społeczno-politycznym niż artystycznym. Przed trzema laty Lou Ye pokazał w Cannes „Letni pałac”, ze scenami masakry studentów na placu Tienanmen. Po powrocie do kraju dostał zakaz pracy.

– W 2003 roku razem z sześcioma innymi reżyserami podpisałem list otwarty do chińskiego Biura Kinematografii w sprawie zniesienia cenzury i cofnięcia „wyroków” na niepokornych realizatorów – powiedział mi w czasie rozmowy. – Kiedy sam dostałem taki zakaz, byłem zrozpaczony. To tragedia dla artysty, ale także dla człowieka, bo jak bez pracy utrzymać rodzinę?

„Wiosenną gorączkę” Lou Ye zrobił za francuskie pieniądze. Minimalne. – Bez funduszy Biura Kinematografii czułem się wolny jak nigdy – mówi. – Ale teraz nikt filmu nie chce w moim kraju dystrybuować.