Rosną koszty problemu frankowego

Takiego czarnego scenariusza nie można oczywiście wykluczyć, ale zdaniem analityków nie musi się on jednak ziścić. Z jednej strony można co prawda przyjąć, że wielu frankowiczów czeka na wyrok TSUE – i jeśli okaże się, że w sądzie można wywalczyć darmowy kredyt, to pewnie i oni zdecydują się na pozew. Z drugiej strony, wiele osób podpisało już ugody, a polubowne rozwiązanie sporu jest też zalecane przez regulatorów rynku.

Co ciekawe, być może docelowo stanie się to rozwiązaniem nakazanym ustawowo (nad takimi regulacjami pracuje KNF w razie negatywnego dla banków wyroku TSUE), a część banków zapowiada uatrakcyjnienie swojego programu ugód (np. Pekao czy BOŚ Bank), a część już w 2022 r. poprawiła swoją ofertę (np. mBank).

Dotychczas liderem, jeśli chodzi o postępowania ugodowe, są PKO BP, który zawarł takie porozumienie aż z 20 tys. frankowiczów, oraz Millennium, który „dogadał” się z 11,6 tys. swoich klientów.

Ważne jest też pytanie, w jakim tempie banki będą zwiększać poziom rezerw frankowych. Na szczęście wydaje się, że nawet po ewentualnym niekorzystnym dla sektora wyroku TSUE nie będzie konieczności dokonywania jednorazowych odpisów (tak jak to miało miejsce po wejściu w życie ustawy o wakacjach kredytowych). Proces ten będzie raczej rozłożony „na raty”, w zależności od faktycznego napływu pozwów, linii orzeczniczej polskich sądów itp.

– Ale jest też drugi czynnik, który będzie wpływał na tempo przyrostu rezerw – zaznacza Powierża. – Chodzi o współczynniki kapitałowe. Takie banki, jak Santander BP czy PKO BP, mają wystarczające nadwyżki kapitałowe ponad wymogi regulacyjne do tego, by „obrezerwować” się do w miarę bezpiecznego poziomu w ciągu nawet jednego roku. Ale mBank i Millennium nie mają takich możliwości kapitałowych i pewnie będą rozkładać koszty na dwa–trzy lata – ocenia ekspert.