Do tworzenia Stanów Zjednoczonych Europy nie jest potrzebna jakakolwiek legitymacja demokratyczna. Wystarczy posłużyć się angielską wersją językową kilkunastu wyrazów z wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 27 lutego 2018 r. (sprawa portugalska), C-64/16, EU:C:2018:117, pkt 29. Taki sposób na federację przetestował Trybunał w wyroku z dnia 24 czerwca 2019 r., Komisja/Polska, C-619/18 (w sprawie polskiego Sądu Najwyższego, ECLI:EU:C:2019:531, w szczególności pkt 50, 51 i sentencja).

Jeśli „niezależnie, jak" oznacza to samo, co „niezależnie, czy"....

... to Trybunał Sprawiedliwości jest właściwy ratione materiae do rozpatrzenia polskich pytań prejudycjalnych w sprawie reformy sądownictwa, a wyrok TS w sprawie polskiego SN nie jest contra legem (contra prawu Unii) i podobnie przeciwko prawu Unii nie jest skierowane postanowienie zabezpieczające wydane w tej sprawie (EU:C:2018:1021, w szczególności pkt 38, 40 i 43).

Rzecznik generalny E. Tanczew udowadnia w kolejnych opiniach dotyczących polskiego sądownictwa, że „niezależnie, jak" oznacza to samo, co „niezależnie, czy". Nie bez znaczenia okazuje się być to, iż opinie rzecznik generalny Tanczew wydaje w j. angielskim, chociaż okoliczność ta tylko pozornie czyni te opinie zgodne z prawem UE. Pozór legalności tych opinii, tak samo jak wyroku TS w sprawie polskiego SN opartego na jednej z nich (EU:C:2019:325) – polega na tym, że opinie te i wyrok ten tylko pozornie zgodne są z pkt-em 29 wyroku TS w sprawie portugalskiej; wyrokiem tym Trybunał zapoczątkował orzecznictwo dotyczące ustroju sądów krajowych.

Czytaj także: Gontarski: Izba Dyscyplinarna uratowała TSUE

Z pkt-u 55 opinii rzecznika generalnego w sprawie polskiego SN dowiadujemy się, że aby Trybunał był uprawniony oceniać (miał właściwość rzeczową), czy sąd krajowy jest niezawisły i bezstronny w rozumieniu art. 19 ust. 1 akapit drugi Traktatu o UE – należy wskazać prawo krajowe wchodzące w zakres dziedziny objętej prawem Unii, którym to prawem dany sąd krajowy ma zajmować się, ale sposób wskazania jest dowolny (niezależnie, jak – czyli w jakiej sytuacji – sąd krajowy stosuje to prawo UE).

Jeśli nie wykażemy dziedzin objętej prawem UE, Trybunał nie ma właściwości materialnej. Inaczej mówiąc, należy podać konkretne prawo Unii albo co najmniej jakąś dziedzinę objętą tym prawem, np. wystarczy jakikolwiek związek (nawet pośredni) przepisu prawa krajowego z jakimś „z obszarem polityki Unii Europejskiej" jako łącznikiem unijnym – por. opinia rzecznik generalnej Sharpston przedstawiona w dniu 30 września 2010 r. (C 34/09, EU:C:2010:560, pkt 161). Z punktu widzenia pytań prejudycjalnych chodzi o prawo, którego wykładnia jest konieczna sądowi krajowemu do rozstrzygnięcia zawisłej przed nim sprawy (w postępowaniu głównym).

Wspomniany pkt 55 opinii w sprawie polskiego SN brzmi następująco:

„W szczególności Trybunał orzekł, że co się tyczy " – i w tym miejscu znajdujemy przypis 33 o następującej treści: „Wyrok z dnia 27 lutego 2018 r., ASJP, C 64/16, EU:C:2018:117, pkt 29"; wszystkie wyróżnienia moje – W.G.

Portugalsko-angielskie „schody" językowe...

... zaczynają się po przeczytaniu pkt-u 63 opinii rzecznika generalnego w sprawie polskiego SN. Z lektury tej dowiadujemy się coś przeciwnego niż z lektury pkt-u 55 tejże opinii, a mianowicie, że art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE ma być stosowany samodzielnie, bowiem wystarczy, że spod jurysdykcji danego sądu krajowego nie jest wyłączone prawo Unii (w UE praktycznie nie ma takich sądów), a wtedy TS automatycznie ma właściwość rzeczową do oceniania takiego sądu.

Wyrok i opinia w sprawie portugalskiej ogłoszone są w dwudziestu trzech językach urzędowych UE. Z motywu zawartego w pkt 63 opinii w sprawie polskiego SN w każdej wersji językowej wynika, że art. 19 stosowany jest samodzielnie, tzn. bez konieczności poszukiwania „dziedzin objętych prawem Unii", o których mowa w tym przepisie (co samo w sobie oznacza derogację tego zwrotu z tego przepisu, której to derogacji rzecznik generalny nawet nie próbuje uzasadnić). Motyw z pkt-u 55 opinii (tylko z wersji angielskiej dowiadujemy się o samodzielnym stosowaniu art. 19) – w którym to motywie cytowany jest pkt 29 wyroku w sprawie portugalskiej – jest zgodny z pkt-em 63 opinii (wg każdej wersji językowej art. 19 jest stosowany ma być samodzielnie) tylko w angielskiej wersji językowej tejże opinii. W pozostałych wersjach jest przeciwny, bowiem tam z pkt-u 55 wynika niesamodzielny charakter art. 19.

Rozszyfrowania tej łamigłówki językowo-logicznej podjął się pełnomocnik RP w wystąpieniu przed TS w sprawach połączonych C 558/18 i C 563/18 (w dniu 18 czerwca br.): „Artykuł 19 ust. 1 akapit drugi TUE nie podlega więc stosowaniu samoistnemu, na zasadzie niezależnie od tego, czy państwo członkowskie stosuje prawo Unii, lecz niezależnie od tego, w jakiej sytuacji. I tutaj proszę Wysokiego Trybunału mamy problem z percepcją tego wyroku, różnią się bowiem wersje językowe. Wersja angielska przeczy mojej tezie. Tak, przeczy mojej tezie. Wersja polska – jak cytowałem – potwierdza moją tezą. Proszę Wysokiego Trybunału, sprawdzałem w innych wersjach, na przykład wersja francuska odpowiada wersji polskiej, czyli potwierdza moją tezę".

Po prostu, przekład opinii rzecznika generalnego Tanczewa (językiem oryginału jest angielski) z angielskiego na inne języki urzędowe Unii, w tym na polski, nie jest o tyle wierny, że w tych motywach, w których występuje cytat z wcześniejszego orzeczenia TS, trybunalscy tłumacze dokonujący przekładu opinii sięgają po urzędową wersję tłumaczenia danego wyroku. Ponieważ angielska wersja językowa pkt-u 29 wyroku w sprawie portugalskiej sformułowana została na zasadzie „niezależnie, czy" (stosuje się prawo Unii) i w konsekwencji oznacza autonomiczne stosowanie art. 19 TUE, więc rzecznik generalny posługując się w pkt 55 swojej opinii angielską wersją tego wyroku wyciągnął wniosek (w pkt 63 opinii), że art. 19 jest stosowany autonomicznie. Jednak inne wersje językowe pkt-u 29 wyroku w sprawie portugalskiej – sformułowane są na zasadzie „niezależnie, jak" („niezależnie od tego, w jakiej sytuacji") oznaczają nieautonomiczne stosowanie art. 19 – przeczą wnioskowi z w pkt-u 63 opinii w sprawie polskiego SN.

Angielski contra wszystkie języki urzędowe UE

Poniżej Czytelnik „Rz" dowie się o czymś, czego nie może dowiedzieć się: - z opinii rzecznika generalnego Tanczewa w sprawach polskiej reformy sądownictwa, - z wyroku TS w sprawie polskiego SN i z postanowienia zabezpieczającego wydanego w tej sprawie;

- od sędziego TS prof. Marka Safjana – podczas konferencji u RPO w maju br. (https://www.rpo.gov.pl) ogłosił, że TS wyrokiem w sprawie portugalskiej (w związku z samoistnym stosowanie art. 19 TUE) zamienia UE w federację, a TS przyjmuje kompetencje SN USA („Byłaby to rzeczywiście koncepcja idącą w kierunku swoistej doktryny inkorporacji praw federalnych do praw stanowych w doniesieniu do Unii. Tak należy to rozumieć" – twierdził prof. Marek Safian); rzecznik generalna Sharpston w ww. opinii z 2010 r. ostrzegała, że taka federalizacja oznaczałaby „uzurpację kompetencji" przez TS (pkt 162 tej opinii), bowiem nie może to odbywać się poprzez zmianę orzecznictw TS, ale wymagana byłaby zgody państw członkowskich (pkt 173);

- z tekstów naukowców anglojęzycznych, którzy doszli do wniosku o autonomicznym stosowaniu art. 19 TUE posługując się jedynie angielską wersją pkt 29 wyroku w sprawie portugalskiej (np. L. Pech, S. Platon, Judicial independence under threat: The Court of Justice to the rescue in the ASJP case, Common Market Law Review 2018, s. 1831; M. Bonelli, M. Claes, Judicial serendipity: how Portuguese judges came to the rescue of the Polish judiciary, European Constitutional Law Review 2018, tom 14, nr 3, s. 636); do przeciwnych wniosków doszli naukowcy niemieckojęzyczni korzystający z wersji niemieckiej wyroku portugalskiego, np. M. Wendel, Die Rechtsstaatlichkeitskrise vor Gericht: der Anfang vom Ende gegenseitigen Vertrauens, BDVR-Rundschreiben Zeitschrift fur die Verwaltungsgerichtsbarkeit 2018, 2, s. 7 i przyp. 35; R. Streinz, Europarecht: Bedeutung der richterlichen Unabhängigkeit, JuS 2018, s. 1018.

Porównajmy więc treść pkt-u 29 wyroku w sprawie portugalskiej z urzędowej wersji polskiej wersji tego wyroku z wybranymi innymi wersjami w językach urzędowych Unii:

- j. polski: „niezależnie od tego, w jakiej sytuacji państwa członkowskie stosują to prawo, w rozumieniu art. 51 ust. 1 karty";

- j. portugalski: „independentemente da situaçao em que os Estados Membros apliquem esse direito, na aceçao do artigo 51.o, n.o 1, da Carta" (niezależnie od sytuacji, w której Państwa członkowskie stosują to prawo w rozumieniu art. 51 ust. 1 Karty);

- j. angielski: „irrespective of whether the Member States are implementing Union law, within the meaning of Article 51(1) of the Charter" (niezależnie od tego, czy państwa członkowskie wdrażają prawo unijne w rozumieniu art. 51 ust. 1 Karty);

- j. francuski: indépendamment de la situation dans laquelle les États membres mettent en ?uvre ce droit, au sens de l'article 51, paragraphe 1, de la Charte (niezależnie od sytuacji, w której Państwa Członkowskie wdrażają to prawo, w rozumieniu art. 51 ust. 1 Karty);

- j. niemiecki: „Insoweit kommt es nicht darauf an, in welchem Kontext die Mitgliedstaaten Unionsrecht im Sinne von Art. 51 Abs. 1 der Charta durchführen" (W tym sensie nie ma znaczenia, w jakim kontekście państwa członkowskie wykonują prawo unijne w rozumieniu art. 51 ust. 1 Karty);

- z j. greckiego: „??????????? ??? ??????????? [„???????????" – od „?????????" – przypadek, sprawa, okoliczność, sytuacja – stanowi odpowiednik łacińskiego słowa casus, które w prawie rzymskim oznaczało zarówno przypadek prawny stanowiący podstawę rozstrzygnięcia kazuistycznego jurysty rzymskiego, jak i zdarzenie losowe, ale w tłumaczonym wyimku z wyroku TS chodzi o to pierwsze znaczenie] ???? ????? ?? ????? ???? ?????? ?? ???????? ?? ?????? ????, ???? ??? ?????? ??? ?????? 51, ?????????? 1, ??? ?????. (niezależnie od przypadku, w którym państwa członkowskie zastosują to prawo w rozumieniu art. 51 ust. 1 Karty).

Wszystko przez te języki obce...

... które okazały się zbyt obce dla tych wszystkich, którzy nie podporządkowali się art. 41 regulaminu postepowania przed Trybunałem Sprawiedliwości (Dz.U. L 265 z 29.9.2012, s. 1-42). Zgodnie z tym przepisem orzeczenia TS są autentyczne tylko po dokonaniu porównania z oryginalnym językiem postępowania (w sprawie portugalskiej był to portugalski).

Żonglowanie przez TS wersjami językowymi pkt-u 29 wyroku w sprawie portugalskiej ma być metodą na przekształcanie UE w federację, na wzór USA, bez pytania o to państw członkowskich i ich obywateli; przez żonglowanie na użytek niniejszego tekstu rozumie się o tyle niekonwencjonalne posługiwanie się wersjami językowymi wyroku, że bez porównanie ich treści.

Jeśli Trybunał posługiwałby się każdą inną niż angielska wersją językową pkt-u 29 wyroku w sprawie portugalskiej, uznałby się niewłaściwy do rozpoznawania wszystkich polskich pytań prejudycjalnych dotyczących reformy sądownictwa. Na takim rozumowaniu zasadza się opinia rzecznik generalnej Kokott przedstawiona w dniu 11 lipca 2019 r., sprawy połączone IN i JM (C 469/18 i C 470/18, EU:C:2019:597, pkt 81; pytanie z Belgii), ale rzecznik generalna w ogóle pominęła wyrok w sprawie portugalskiej i sięgnęła (w przyp. 28) po opinię rzecznika generalnego wydaną w tejże sprawie portugalskiej (EU:C:2017:395, pkt 43, przypis 36) – na potwierdzenie tezy stanowiącej zaprzeczenie angielskiej wersji pkt-u 29 wyroku w sprawie portugalskiej.